Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 4

ÞÉR ÞURFIÐ EKKI
AÐ LEITA
JAFNT TIL SJÁVAR
OG SVEITA
EINHOLTI 6
Símon Dalaskáld var um skeið kvæntur
konu nokkurri, sem Margrét hét. Hún var
sögð með afbrigðum skapstór, og af stökum, *
sem enn lifa á vörum manna, má glöggt
sjá, hve samlífið hefur stundum verið brösótt:
*
Lysis- fullum -lampa skaut,
lítt með huga frýnum, —
nærri sundur nefið skaut
nú á bónda sínum.
Og ekki hefur ástandið verið betra, þegar
Símon orti þessa vísu:
Margrét lengi mundsterk er,
mjög að þrengir trega,
er mig hengja ofan á sér
ætlaði drengilega.
Segir sagan, að í þetta Skipti hafi mót-
býlisfólk þeirra orðið að rétta Símoni ves-
lingnum hjálparhönd, enda þótt hann yrði
ofan á við fallið.
Níðvísan hefur löngum tíðkazt hér á landi;
fá vopn eru öllu bitrari og endingarbetri en
hún. Bóndi nokkur gaf vinnumanni sínum
þennan vitnisburð við vistarslitin:
Til allrar vinnu óhæfur,
ódæll, svikull, níðingur,
kjöftugur, lyginn, kvöldsvæfur,
kvennabósi og svíðingur.
*
Hjón nokkur höfðu skírt son sinn Hannibal
Cæsar Scipio Napóleon. Eitt sinn er dreng-
urinn lá með hitaveiki og andarteppu, var
þessi vísa kveðin:
Ekki er von að unginn dafni
undir slíku nafnasafni,
býst ég við að barnið kafni
bara undir einu nafni.
Skáldið hafði fengið hrós um ævina, en
undir lokin brá svo til, að álit og vinsældir
almennings tóku eitthvað að réna. Þá brá
hann sér til og samdi ævisögu sína og þar
um var kveðið:
SÍMI 18401
Fyrr en öll hans frægð var snjáð
og farin úr réttum skorðum,
sína hefur sögu skráð
og samið fögrum orðum.
*