Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 31

Vélinni er borgið í okkar höndum
BJÖRIM & HALLDÓR H.F.
VÉLAVERKSTÆÐI
Síðumúla 9 . Reykjavík . Sími 36030
SKRtJFUR
Fyrir allar stærðir skipa og báta.
Ennfremur Stefnisrör og Skrúfuásar frá
OSTERMANN & GO., Metalverke,
Köln/Eherenf eld.
Eftirtaldir bátar eru með OSTERMANN skrúfum:
m/b
„Ágústa" VE-350,
„Baldur“ KE-97,
„Brimnes" SH-107
„Drífa“ RE-18,
„Egill Skallagrímsson"
GK-100,
„Freyia“ KE-42,
„Freyja 11“ lS-401,
„Gullfaxi" NK.-6,
„Gulltoppur" GK-321,
„Gylfi" ÍS-303,
„Helgi“ ÁR-10,
„Hrönn“ lS-46,
m/b
,,Hrönn“ SIl-149,
„Jökull" RE-352,
„Kópur" KE-33,
„Kristín" RE-45,
„Lundi“ VE-141,
„Sigurbjörg" SU-88,
„Sælión“ RE-317,
„Tjaídur" KE-64,
„Ver“ VE-318,
„Vörður" RE-336,
„Þórður Ólafsson"
SH-140,
... og þeim f jölgar stöðugt bátunum, sem knúðir
eru með OSTERMNN skrúfum.
Sérþekking og reynsla tryggir fullkomið nota-
gildi vélarinnar og bezta ganghraða skipsins.
Eftirskrift -
Frh. af bls. 10
kæmi. Hann tók fótinn af bensíngjöf-
inni, ók til hliðar og stanzaði undir
tré. Nú voru þrjár mínútur eftir.
Hann fór ofan í vasa sinn eftir vind-
lingum, en rakst þá á bréfið, sem hún
hafði afhent honum.
Hann leit á utanáskriftina: Aðeins
eitt orð, párað í flýti: Clive. Hann
fór að velta fyrir sér, hvað stæði í
bréfinu. Sennilega þetta sama og venju-
lega: „Getum við ekki byrjað aftur
upp á nýtt? Eigum við ekki að gera
eina tilraun enn og sjá til hvort hjóna-
bandið verður ekki betra?“ Og síðan
allt þetta gamla, sem hann kunni næst-
um utanað. En nú var það of seint.
Ein mínúta. Átti hann að brenna bréf-
inu, án þess að opna það? Nei, hann
ætlaði að líta á hennar síðasta neyðar-
óp. Hann reif upp umslagið. Bréfið var
örstutt:
— Ég hef reynt árangurslaust. Ég
hef gert mitt bezta allt til hins síðasta.
En nú er þolinmæði mín á þrotum.
Ég kem ekki aftur. Ég kveð þig og
óska Ellu gæfu og gengis í sambúðinni
við þig. Chrylla."
Og síðan renndi hann augunum yfir
eftirskriftina:
— Ég tek ekki með mér það, sem
þú hefur gefið mér. Ég setti skartgripa-
skrínið í aftursætið á bílnum þínum.
Sprengingin varð í sama mund og
hann ætlaði að fleygja sér út úr bif-
reiðinni ....
Afmælisdagurinn -
Frh. af bls. 15
hér og ræða um bókmenntir. Við erum
á ledðinni til sonar okkar. Hann á af-
mæli, en hvorugt okkar hefur enn þá
nefnt hann á nafn. Hvorugt þorir að
minnast á hann. Við sitjum hér hvort í
sinni skotgröfinni og höfum bókmennt-
irnar sem griðland á milli okkar.
Þegar þau beygðu af þjóðveginum og
inn trjágöngin, urðu þau bæði alvarleg.
Hann reyndi að rjúfa hina löngu þögn,
um leið og hann opnaði hurðina fyrir
henni. Hann sagði:
— Jæja, þá erum við komin hingað
aftur!
En hún svaraði ekki.
V
Hún tók upp vasaklút og þurrkaði slef
úr munnvikum Sveins. Gleðin yfir nýju
tinsoldátunum var svo mikil, að hann
slefaði. Með nokkrum hljóðum, sem
voru eins og í dýrum gaf hann gleði
sína til kynna. Þungt höfuð hans riðaði
og hann fálmaði með risavöxnum hönd-
um sínum til þess að fá soldátana til
þess að standa. Andlit han,s ljómaði þeg-
ar hann hafði raðað þeim upp í einfalda
röð — barnslegt bros, sem hæfði svo
illa stærð hans.
Skyndilega fór hann að berjast með
höndunum við soldátana og rak upp
æðisleg gleðióp. Þessir fölsku tónar
komu frá honum með erfiðismunum,
óreglulega og án nokkurs innbyrðis sam-
hengis. Þeir bergmáluðu í stórri stoí-
unni.
Hann teygði álkuna út í loftið, meðan
hann söng og hendurnar flögruðu eins
og fuglar yfir tindátunum.
— Sveinn þó, sagði hún og lagaði föt-
in hans til þess að gera eitthvað.
Hún tók um stórt höfuð hans og kyssti
hann á kinnina. Meðan hún hélt honum,
tók hún eftir því, að hendur hans flögr-
uðu stöðugt í loftinu, en hann veitti
enga mótspyrnu.
Hún gekk að dyrunum til Henriks,
sem hafði staðið þar allan tímann. Þau
stóðu þögul um stund og hlustuðu á
söng fávitans. Þau sneru sér samtímis
við og fóru.
Á ganginum heyrðu þau enn söng
hans. En þau litu ekki hvort á annað.
FÁLKiNN
31