Fálkinn - 18.01.1961, Blaðsíða 14

SMÁSAGA EFTIR KNUD RASMUSSEN
Gegnum hvít gluggatjöldin, sem dreg-
in voru fyrir rúmið, streymdi
skært ljós frá stóra stofuglugganum.
Hún lá í rúminu, var nývöknuð og naut
sængurhlýjunnar. Eins og venjulega var
hún dálítið hrædd við að líta á úrið. í
seinni tíð vaknaði hún oft mjög snemma
og þá urðu dagarnir hræðilega langir.
Áður en hún lyfti handleggnum til
þess að færa til hliðar bók, sem huldi
úrið, sló kirkjuklukkan sjö. Hún taldi
slögin og gladdist yfir því að hafa sofið
svona lengi. Morgunblaðið var áreiðan-
lega komið og lá í forstofunni, en hún
ætlaði að liggja í rúminu eilítið lengur.
Blómin í glugganum voru falleg í
morgunsólinni. Skyldi hibiscusinn hafa
blómgazt í nótt? Hann var að því kom-
inn að springa út í gær. Hún sá hann
ekki í rúminu. Hann stóð yzt við dyrn-
ar út á svalirnar. Stofan virtist stór héð-
an séð. Hún líktist mynd í tímariti um
húsgögn og híbýlaprýði.
Fyrstu árin hafði henni leiðzt mjög
mikið. Þá voru dagarnir óvinir, sem ollu
henni hugarkvölum. Enda þótt hún
gerði allt eins hægt og vandlega og hún
mögulega gat, þá var samt heil eilífð
frá morgni til kvölds. Hún hafði lesið
öll blöðin spjaldanna á milli, morgun-
blöðin, miðdagsblöðin, kvöldblöðin, —
þar til hún þoldi ekki lengur lyktina af
prentsvertunni. Þá hóf hún gönguferðir
sínar. Hún gekk langar leiðir, klukku-
tíma eftir klukkutíma. Dag nokkurn
stóð hún fyrir framan búðarglugga,
dauðþreytt. Hún vissi ekki hvers vegna
hún stóð þarna og hún vissi ekki heldur
hvers vegna hún var að ganga þessar
löngu vegalengdir.
Þegar hún hafði setið og vatnað mús-
um þetta kvöld, sofnaði hún loks í stóln-
um og vaknaði ekki aftur fyrr en um
miðnætti. Þá skalf hún öll af kulda.
Það skánaði ögn þegar hún hóf að
fylla stofuna af blómum. Eða ef til vill
voru það árin, sem gerðu það að verk-
um, að ró færðist yfir hana.
Nú liðu rúmhelgu dagarnir einhvern
veginn, en á sunnudögum varð hún
gagntekinn þessum undarlega ótta. Alla
hina daga vikunnar gat hún ímyndað
sér, að hún hefði eitthvað fyrir stafni.
Með lokuð augu lá hún í rúminu á
morgnana og ímyndaði sér að hún væri
unga konan í íbúðinni við hliðina. Þar
var sannarlega í mörgu að snúast. Eig-
inmaðurinn barmaði sér, meðan hann
var að raka sig, og hún reyndi að róa
hann með því að segja honum, að kaffið
yrði tilbúið í tæka tíð. Á meðan þurfti
hún að útbúa nestispakkana bæði fyrir
hann og bömin. Drengurinn, sem var í
framhaldsskóla, gekk niður tröppurnar
ásamt föður sínum. Hún heyrði að þeir
töluðu um hjóldekk á leiðinni. Dóttirin
fór örlítið seinna í skólann. Og hvernig
allt var útlits, þegar þau voru farin!
Það þurfti að búa um rúmin og hengja
14 FALKINN
föt á sinn stað. Það þurfti að þvo upp
eftir morgunmatinn og laga til í eldhús-
inu.
Loks þegar öllu þessu var lokið, var
tími til að fá sér kaffisopa og líta í
morgunblaðið. Stundum sofnaði hún aft-
ur, þegar dóttirin var farin. Hún vakn-
aði venjulega hálftíma seinna og þá
blasti við henni þessi skelfilega sjón:
hennar eigin stofa, snurfusuð og strok-
in hátt og lágt.
Eftir morgunmatinn og til hádegis
fór mesti tíminn í að huga að blómun-
um. Hún var dálítið stolt yfir því, að nú
orðið þurfti hún að nota stóra blóma-
könnu, edns og notaðar eru í görðum.
En sunnudagana óttaðist hún stöðugt.
Þessir endalausu sunnudagar, sem byrj-
uðu með grafkyrrum morgnum. Sunnu-
dagsklætt fólk, sem gekk rólega um
kyrr stræti, fólk, sem hafði nógan tíma,
fólk, sem hafði ekkert fyrir stafni —
eins og hún sjálf. Hún lokaði sig alltaf
dnni á sunnudögum og skrifaði löng bréf
til systur sinnar, sem var búsett erlend-
is.
Skyndilega reis hún upp í rúminu og
var vöknuð til fulls. Andartak sat hún
eins og hún væri að tala, svipti síðan
sænginni af sér, gekk fram í forstofu
eftir blaðinu og leit um leið á dagatalið.
Það var í dag!
Upp úr blaðinu leit hún á ljósmynd-