Fálkinn - 01.03.1961, Side 20

Það var komið kvöld. Gluggatjöldin
blöktu í hægri golunni og mánasigð og
stjörnur lýstu á himninum. Kata var
búin að borða og lá í hægindastóln-
um og reykti. Hana langaði ekki til
að hátta strax, það mundi verða erfitt
að sofna. Þá hringdi dyrabjallan, og
Kata vissi ekki hvort henni þótti vænt
um það eða ekki.
Það var Adrian sem kom. Þau höfðu
ekkf sézt síðan þau átu kjúklinginn sam-
an í Chicken Inn. Nokkrum sinnum
hafði hún séð hann álengdar á götunni,
en hún hafði viljandi forðazt að hitta
hann.
— Halló, Kata! sagði hann. — Fæ
ég að rabba við þig nokkrar mínútur?
Hann var kominn inn fyrir dyrnar og
lagði hattinn af sér.
Hún brosti: — Hvað mundirðu gera,
ef ég segði: nei?
— Ég mundi fara beint inn, alveg
eins og ég hef gert.
— Hversvegna varstu þá að spyrja?
— Aðeins til að sýna, hve kurteis
ég er.
Hún gekk á undan honum inn í stof-
una. — Hvort viltu káffi eða te?
— Ég hef ekki tíma til að bíða eftir
því, en ég ska? þiggja vindling, ef þú
átt hann. Ég gleymdi mínum í bílnum.
Hún rétti honum öskjuna sem lá á
borðinu. Hann tók einn og kveikti í.
— Seztu, Kata, sagði hann — ég ætla
að standa hérna við borðshornið.
— Það eru fleiri stólar til, sagði hún.
Hann hristi höfuðið og brosti. — Þetta
er ágætt svona. Mér þykir svo gaman
að horfa niður á þig, ef svo má segja
— þá finnst mér ég karlmannlegri —
meiri maður!
Hún þóttist skilja, að hann hefði eitt-
hvað áríðandi að segja henni, en hún
vissi líka, að hún varð að bíða þangað
til honum þóknaðist að segja það. Og
hún vissi líka, að þegar honum var órótt,
dró hann allt sem mest á langinn.
— Hvernig líður þér, Kata. Nýturðu
enn ástardraumanna um doktorinn þinn?
Hún roðnaði af reiði, en tókst að
svara rólega:
— Það gengur ágætlega, þakka þér
fyrir. Bern hefur vitanlega nóg að
hugsa — um nýja leynivopnið.
— Ég á líklega að fljúga með hann
til Kangaroo Field með skeytið og rat-
sjána og allt draslið, sagði hann.
— Átt þú að fljúga með okkur suð-
ur, Adrian? spurði Kata.
— Hvað áttu við — með „okkur“?
20 FALKINN
— Ég á að koma líka. Bern hefur
beðið mig um það.
— Ég hugsa, að þú eigir ekki að fara,
sagði hann dræmt. — Ég vona að
minnsta kosti að þú gerir það ekki —
það er þetta, sem ég er kominn til að
tala við þig um.
— En mig langar til að fara, sagði
hún. — Ég hef unnið með þeim, og það
getur verið að Bern þurfi á mér að
halda þar. Hvers vegna ætti ég ekki
að fá að fara? Og kemur það þér við,
hvort ég fer eða ekki, Adrian?
— Vertu ekki að bulla, Kata! sagði
Adrian hvasst. — Þú veizt, að það kem-
ur mér mikið við hvað þú gerir, —
það mun alltaf koma mér við. Ég vil
að þú farir með Helgu til Adelaide. Ég
flýg með hana þangað og ég skal taka
þig með í ferðinni.
— Ætlar þú að fljúga til Adelaide?
Hún tók öndina á lofti.
■—• Já, undir eins og hægt er. Undir
eins og þú hefur tekið saman dótið þitt.
— Hvað á ég að vilja til Adelaide?
— Ja, — þú gætir verið Helgu til
skemmtunar. Væri það ekki góð hug-
mynd?
— Fábjánaleg hugsmynd! sagði hún
geyst. Og hversu vænt sem mér þætti
um Helgu, gæti ég ekki hlaupið frá
vinnu minni eins og stendur.
—• Ekki einu sinni þó ég biðji þig
um það, Kata? Ef ég segi þér að mér
ríði það á miklu, að þú farir þangað?
— Ég skil ekki, hvernig það ætti að
ríða þér á miklu.
— Þarf ég alltaf að útskýra allt fyrir
þér, Kata, sagði hann og stóð upp. —
Geturðu ekki trúað mér án þess að fá
skýringar, rétt í þetta sinn. Hann horfði
á hana, mjög alvarlegur.
— Þú hefur ekki gefið mér sérlega
mikla ástæðu til að trúa þér, Adrian,
sagði hún þurrlega.
— Þú ert að hugsa um kunningsskap
við Dennison?
— Um það og um fleira.
Hann tók um handlegginn á henni: —
En ég sver þér, að ýmislegt er öðruvísi
en það sýnist vera, og þegar ég bið þig,
grátbæni þig um að treysta mér í þetta
sinn, vona ég að þú reynir það.
— Ó, Adrian ... byrjaði hún, en þagn-
aði til að reyna að ná valdi á röddinni.
Nú var dyrabjöllunni hringt aftur.
Hún fór til dyra, og vissi ekki hvort
henni var léttir að trufluninni eða ekki.
— Halló, Kata! Bern stóð í dyrunum.
— Mér var að detta í hug hvort þú vild-
ir gefa mér tebolla og nokkrar brauð-
sneiðar. Mötuneytið er lokað, og mér
fannst ég of þreyttur til þess að fara í
kaffihús.
— Sjálfsagt, Bern, muldraði hún. —
Hvernig gengur í rannsóknastofunni? i
— Nú er allt tilbúið. Við setjum hlut-
ana saman á morgun, og ef allt er í lagi,
sendum við dótið til Kangaroo Fields á
morgun, svo að hægt sé að byrja til-
raunirnar hinn daginn. Stewart kemur
vitanlega líka. Og þú getur komizt með
okkur — og Dennisonshjónin.
— Dennisons? sagði hún forviða.
Hann kinkaði kolli. •— Þau hafa náð
áheyrn einhvers staðar á hærri stöðum
og fengið leyfi til að vera viðstödd til-
raunirnar. Þarna verður fjöldi af brodd-
um og lögregla. Þú veizt, að hér er um
alveg nýja tegund af skeyti að ræða,
sem verður stórmerkilegt. Ef allt fer
að óskum veldur þetta þáttaskiptum
í sögunni, og við verðum eina landið,
sem á svona vopn.
— Hvílík tíðindi! sagði hún hrifin.
Hann leit einkennilega til hennar. —
Finnst þér eiginlega skemmtilegt að eitt
land fái svo mikil völd? Heldurðu að
það verði til að greiða leiðina til friðar?
■— En það væri hræðilegt, Bern, ef
önnur þjóð eignaðist geigvænlegt vopn!
sagði Kata. — Eða fengi þetta!
— Kannski væri það, sagði hann ó-
lundarlega. Svo bætti hann við: — Ég
er þreyttur, Kata. Áttu tesopa handa
mér?
Þau höfðu talað saman úti í anddyr-
inu. Sannast að segja hafði hún gleymt í
svip, að Adrian var inni í stofunni. Nú
sagði hún: — Adrian er hérna, Bern.
Hann var að rabba við mig.
— Já, einmitt, sagði Bern og virtist
ekkert hrifinn af því. ■— Ég ætla að þvo ,
mér um hendurnar, kannski þú setjir
teið yfir eldinn á meðan.
Baðklefinn var til hliðar við anddyrið,
en Kata varð að ganga um stofuna til
þess að komast inn í eldhúsið.
— Það var Bern, sem kom... Ég
ætla að setja upp ketilinn.
— Ég drekk bolla með ykkur, ef ég
má, sagði Adrian. Hann virtist hafa
gleymt að hann hafði afþakkað te og
kaffi fyrir stuttri stundu.
Hún fór út í eldhúsið og setti upp
tevatnið. Svo smurði hún nokkrar sneið-
ar. Þegar hún kom inn í stofuna þagn-
aði samtal Adrians og Berns. Það leit
út fyrir að þeir hefðu verið ósammála
um eitthvað.