Fálkinn - 01.03.1961, Side 32

Þrjú ár í herþjónustu -
Framh. af bls. 7.
ýmsu deildir hersins, landher, flugher
og flota. Ég var eins og hinir spurSur
að því í hvað ég vildi helzt fara, en svar-
aði því til, að mér væri sama. Ég þekkti
ekkert til þessara hluta. Á áttunda degi
var mér sagt að fara til Florida, nánar
tiltekið Miami Beach. Ennþá vissi ég
samt ekki hvað ég mundi hreppa.
í dagbókinni frá þessum dögum sé
ég að ég náði í koju á efri hæð vagns-
ins og var heppinn, því á neðri hæð-
unum voru þeir tveir um hverja. í
lestinni var heilmikið af „vaxi“, en svo
nefna hermennirnir stúlkur í hernum.
Okkur var stranglega bannað að tala
við þær. í Chicago hitti ég frænku
mína, en við höfðum ekki sézt frá
því ég var átta ára. Eftir tveggja daga
ferð frá Chicago komum við til Miami
og vorum settir þar á gistihús.
Eins og allir vita, er Miami Beach
mikið gistihúsahverfi. Á stríðsárunum
tók flugherinn þetta allt á leigu og
bjó þar um sig.
jjM. P.“
Daginn eftir vissi ég loks að ég var
skráður í flugherinn og átti að verða
„MP“ eða lögreglumaður í hernum.
Strax eftir komuna til Miami hófust
alls konar próf. Sumir tóku próf til
þess að verða flugmenn, aðrir vildu
verða skyttur o. s. frv. En hermaður
nr. 39120534 hafði ekki nógu góða sjón
til þess að gera neitt af þessu.
Þótt þetta væri í febrúar, var veðrið
spyrjast fyrir um lest. Heppilegasta
ferðin er klukkan tíu í fyrramálið.
— Hvað meinarðu? sagði Agata. —
Ég skil þig ekki. Hví geturðu ekki set-
ið kyrr svolitla stund? Ég kann vel við
mig hér. Vatnið . ..
— Er heldur lítið ...
— Það er þess stærsti kostur.
— Og fjöllin allt í kring ...
— Það er mjög heilnæmt fyrir þig
að ve.ra upp til fjalla. Loftið er svo
hressandi. Spurðu bara læknana. Og
svo þessi sífelldu ferðalög dag eftir
dag. Ég er ekkert hrifin af þeim. Gerðu
það fyrir mig að vera hér kyrr ...
Við vorum þarna í þrjár vikur.
Kirkjuþjónninn kom með reikning sinn
á sunnudögum: Kaup tuttugu og eitt
mark, tíu eða tólf mörk fyrir bjór og
ein þrjú mörk fyrir pylsur. Þegar við
fórum, lét ég taka mál af honum í næsta
þorpi fyrir nýjum frakka, því olnbog-
arnir voru komnir út úr á þeim gamla
eftir starfið.
Páll sagði, að þau mundu áreiðanlega
dveljast í Schliersee í næsta sumar-
fríi ...
32 FÁLKINN
dásamlegt, og við syntum í sjónum ann-
an hvern dag. Þarna var ég í sex vikur
í kennslu og þjálfun, og var frekar létt.
Einu sinni sem oftar fóru þeir með
okkur út á skotæfingu. Við fengum
byssur, gamla hólka og þeir slógu hroða-
lega, svo maður varð mjög aumur í
öxlunum. Ég tók eftir því, að lítill Kín-
verji, sem var næstur mér, hafði byss-
una ekki við öxlina, heldur hélt skept-
inu undir hendinni. í hvert skipti, sem
hann skaut, þaut byssan langt aftur fyrir
hann. Liðsforinginn, sem var yfir okkur
þarna, kom fljótlega auga á þetta og
skipaði Kínverjanum að skjóta eins og
hermanni sæmdi. En þá tók ekki betra
við, því að Kínverjinn, sem var lítill
og léttur, fór lítið styttra aftur á bak
en riffillinn.
Er tíma okkar í Miami vor lokið,
vorum við sendir til Fort Custer á her-
lögregluskóla. Þeir byrjuðu sjálfar her-
æfingarnar og þær voru erfiðar fyrsta
kastið. Skólastjórinn hét Purvis. Hann
ásamt öðrum, náði hinum fræga glæpa-
manni John Dillinger. Æfingastjóri var
hreinræktaður Indíáni, Maily höfuðs-
maður. Sá karl var harður í horn að
taka. Annars höfðu kennararnir allir yfir
20 ára hermennsku að baki. Regla var
þarna mikil og allt strangt. Einu sinni
þótti Maily höfuðsmanni sumir draga
af sér við æfingarnar. Næstu morgna
vorum við látnir hlaupa fjóra km. fyrir
morgunverð og urðum að fara fyrr á
fætur. Við lærðum þarna allt mögulegt
sem viðkom her, og lögreglustörfum,
skotæfingar voru tíðar og menn urðu
að geta tekið byssurnar sundur og sett
þær saman með bundið fyrir augum.
Eftir nokkrar vikur þarna vorum við
sendir til New Orleans. Þar var okkur
m. a. þrælað út í fúamýri. Þarna vor-
um við í 3 vikur, en fórum að því búnu
til smábæjar norður við landamæri Kan-
ada. En nú tók að líða á æfingatímann
og eftir samtals sjö mánaða þjálfun var
allur hópurinn, um 100 manns, sendur
til New Jersey.
Hvort mér datt í hug að verða send-
ur til íslands? Nei, það held ég ekki
og hefði ekki óskað þess. Á þessari viku
í New Jersey fengum við meiri föt og
útbúnað, gasgrímur o. fl. Vopnabúnað-
ur flokksins var skammbyssa á mann,
tuttugu rifflar, nokkrar haglabyssur og
litlar vélbyssur.
Loks kom skipun um að vera ferð-
búnir. Við fórum yfir ána til New York
og um borð í ferju. Síðan út í stórt
herflutningaskip. Enginn okkar vissi
hvert ferðinni var heitið, og það er
dálítið einkennileg tilfinning. Að morgni
lét skipið úr höfn. Ég sá, að þegar við
komum út að vitaskipinu, beygði það
í suður. Á skipinu voru nokkur þúsund
hermenn. Á fjórða degi var útbýtt bækl-
ing um Afríku. Þá vissi maður það.
Til Afríku var ferðinni heitið.
Skipið okkar sigldi í skipalest, sem
margir tundurspillar gættu. — í miðri
skipalestinni sigldi stórt orustuskip. Um
þetta leyti var allt rólegt á Atlantshafinu
og við urðum ekki fyrir árásum fyrr en
kom inn í Miðjarðarhaf. Þá komu þýzk-
ar flugvélar og gerðu tvær loftárásir.
Eftir tíu daga siglingu komum við til
hafnar í Bizerta í Túnis. Flokkurinn okk-
ar bjó í tjöldum utan við borgina, sem
öll var sundurskotin eftir að Þjóðverj-
ar voru hraktir þaðan burtu. Á hverju
kvöldi gerðu Þjóðverjar loftárásir á
skipin á höfninni og frá okkur að sjá
var þetta fegursta flugeldasýning. Okk-
ur var sagt að vera inni í skýlum, en
þau voru sóðaleg og flestir þeirra yngri
og kærulausari lágu flatir á jörðinni
fyrir utan og horfðu á viðureignina.
Við vorum þarna í Bizerta í nokkra
daga og bjuggumst við að verða sendir
til Ítalíu. Orustunni um Sikiley var að
mestu lokið og innrás á ítalíu hafin.
En svo kom skipun um að fara í öfuga
átt, til Casablanca. Ég held að flestir
hafi orðið fegnir. Við fórum á gamalli
franskri járnbraut og ferðin sóttist seint.
Víða var stanzað og það kom sér vel því
engin salerni voru í lestinni en allir
farþegarnir með slæma magapest, hálf-
gerða kóleru. Við höfðum fengið dósa-
mat til ferðarinnar og ætluðum að hita
hann. Fengum okkur stóran dúnk og
bjuggum til eldavél. Það reykti mikið
hjá okkur við fyrstu eldamennskuna og
á næstu stöð kom liðsforingi strangur á
svip og bannaði að hafa uppi eld. Nokkr-
um dögum síðar var hann sjálfur orð-
inn leiður á köldum mat og gaf þá leyfi
til að hafa ofna í klefanum.
í CASABLANCA.
Við náðum til Casablanca eftir langt
og tilbreytingalaust ferðalag á járn-
brautinni og bjuggum um okkur í ,camp‘
í miðri borginni. Við tókum strax til
við lögreglustörf, og það sýndi sig strax,
að þarna myndi verða erilsamt. Okkar
hlutverk var að hafa auga með her-
mönnum úr herjum bandamanna, nema
franskra og franskra landnema, svo og
farmönnum, sem komu til borgarinnar.
í borginni voru ýmis svæði, sem her-
mönnum var bannað að fara inn á. Þarna
voru hóruhús og hermennirnir og sjó-
menn sóttu fast að komast þarna inn.
Stundum reyndu hermenn að fara í
klæði innborinna og dyljast þannig og
oft lenti í hörðu við brezku hermenn-
ina þarna á bannsvæðunum. Þeir sögð-
ust sem sagt vera á vegum kóngsins í
Englandi. Við frá Bandaríkjunum vær-
um gamlir nýlenduþrælar og þeir
mundu láta skipanir okkar sem vind um
eyrun þjóta. Endirinn varð alltaf sá
sami: Það eina, sem þeir skildu, var
kylfurnar og þeim var líka beitt á þá.
Einu sinni kom það í ljós, að hermað-
ur hafði smitazt af kynsjúkdómi í einu
íbúðarhverfi Arabanna. Við fórum með