Fálkinn - 22.03.1961, Side 15

bros, finnið þér nýja og sæluríka gleði
streyma um sálina. Yður líður dásam-
lega og í yður vaknar einhver sælurík
þrá, sem dregur yður allan að þessari
óþekktu konu. Þér hafið það á tilfinn-
ingunni, að hún ráði yfir því sem yður
vantar og geti látið allar yðar óskir
rætast í einu vetfangi. Yður finnst að
þér hafið þekkt hana lengi og að þér
vitið hvað hún hugsar.
Næsta dag fer maður á sama tíma um
sömu götuna. Maður sér hana aftur.
Svo kemur maður aftur næsta dag og
enn þann næsta. Loksins yrðum við
hvort á annað og kynningin heldur á-
fram reglulega ein,s og sjúkdómur.
Eftir að þrjár vikur voru liðnar var
Emma búin að ná því stigi, að ég vissi
að hún mundi ekki standast lengur. Að
vísu hefði ég getað flýtt því, bara ef
ég hefði haft nokkra hugmynd um hvar
við ættum að vera. Litla vinan mín bjó
hjá fjölskyldu sinni og hún neitaði á-
kveðið að fara nokkru sinni yfir þrösk-
uld á gistihúsi. Ég lagði höfuðið í bleyti
til að finna einhverja lausn á vandamál-
inu, eitthvert meðal, eitthvert tæki-
færi. Loksins tók ég ægilega ákvörð-
un. Ég ákvað að fara með hana upp til
mín undir því skálkaskjóli að ég ætl-
aði að hjóða henni upp á bolla af tei.
Og klukkan ellefu átti af því að verða.
Frú Kergaran fór alltaf að hátta um
klukkan tíu. Með aðstoð lykilsins míns
góða ætti mér því að takast að sleppa
inn án þess að vekja eftirtekt. Þegar svo
voru liðnir einn eða tveir tímar ættum
við að geta læðst inn.
Emma samþykkti tilboð mitt, -en þó
ekki fyrr en ég hafði þrábeðið hana með
eftirgangsmunum, þessum venjulegu
eftirgangsmunum, sem maður verður
að hafa, þér vitið.
Dagurinn olli mér afskaplegra kvala.
Ég var aldrei rólegur, heldur alltaf á
nálum. Ég var svo hræddur um að eitt-
hvað kynni að bera við, eitthvert stór-
slys, eitthvert hneyksli.
Loksins kom kvöldið með sitt dá-
samlega húm. Ég fór á kaffihús, þar sem
ég drakk tvo bolla af lútsterku kaffi
og fimm glös af sterkum líkjör til þess
að vera hugaður. Síðan labbaði ég nið-
ur að Bouleward Saint Michael. Ég
heyrði klukkuna slá tíu og síðan hálf
ellefu. Og í hægðum minum gekk ég
þangað sem við höfðum ákveðið að mæt-
ast. Hún var þegar komin. Hún stakk
hendinni inn undir handlegg minn
hlæjandi og við beindum förinni að
heimili mínu. En eftir því sem við nálg-
uðumst húsið, óx hræðsla mín. Ég hugs-
aði bara: „Bara að frú Kergaran sé nú
komin í bólið.“
Tvisvar eða þrisvar sagði ég við
Emmu: „Gættu þess nú vandlega að
gera ekki neinn hávaða, þegar við för-
um upp stigann.“
En hún bara hló að mér: „Þú ert af-
skaplega hræddur um að einhver kunni
að heyra til þín?“
„Nei, en ég vil ekki vekja þann, sem
býr við hliðina á mér. Hann er mikið
veikur.“
Nú vorum við komin í Rue des Sain-
es-Péres. Ég nálgaðist húsið með sömu
hræðslu eins og þeirri, sem gerir vart
við sig, þegar maður er á leiðinni til
tannlæknisins.
Allir gluggar voru ljóslausir. Allir
virtust sofa í húsinu. Varkár eins og
þjófur opna ég húsið. Ég andvarpa feg-
insamlega. Ég læt Emmu læðast inn á
undan mér. Ég loka hurðinni, læðist svo
á tánum upp stigann og við höldum
niðri í okkur andanum. Við og við kveiki
ég á eldspýtum, svo að litla vinan mín
hrasi ekki. Um leið og við læðumst fram
hjá herbergi húsfreyjunnar, finnst mér
eins og hjartað hætti að slá. Loksins
komumst við upp á aðra hæð, svo þriðju,
fjórðu og fimmtu. Ég hef náð lokamark-
inu . . . Húrra.
Samt sem áður þorði ég ekki an'nað
en tala í hálfum hljóðum, og ég tók
skóna af mér til að gera ekki neinn há-
vaða. Teið, sem var á olíuvélinni var
drukkið á horni kommóðunnar.
Síðan byrjaði ég á aðalatriðinu —
að blíðka Emmu. Og smátt og smátt
eins og í dásamlegum leik, hurfu fötin
af líkama hennar og hún varð æ fá-
klæddari, enda þótt hún hjálpaði lítið
til. Og það lítið hún gerði til að hjálpa,
gerði hún með mótþróa, þó ekki alvar-
legum. Það var eins og hún væri aðeins
Framh. á bls. 32.