Fálkinn - 22.03.1961, Síða 16

ý 4acfAihA öHh
AÐ GEFA BLÖÐ - OG FÁ
Ég hafði ætlað mér að gefa blóð. Já,
það eru reyndar komin mörg ár síðan
ég ætlaði að láta verða af því, en það
er nú svona með tímann, eins og þið vit-
ið, að hann blátt áfram flýgur, og það
er svo margt gott, sem maður ætlar að
gera, en kemur aldrei í verk.
Ekki vil ég segja, að ég hafi slegið
þessu á frest vegna þess, að ég hafi ver-
ið smeikur við að láta opna mér æð, og
þó, ég veit ekki. Tvisvar fór ég þó upp
eftir, en í bæði skiptin ekki fyrr en eft-
ir klukkan sex, og þá hugsaði ég með
mér, að það hlyti nú einhver að vera
við, sem gæti tappað af mér, því þ’eir
voru að fárast yfir því í blöðunum, að
þá vantaði blóð. En það var búið að
loka í bæði skiptin, og þegar ég komst
að því, held ég, að mér hafi nú létt
eitthvað, og þó. Ég þrusaði um það við
konuna, þegar ég kom heim, að ekki
væri nú mikill áhuginn hjá þessum
mönnum að fá úr manni blóðið, fyrst
þeir nenntu ekki að vera við.
En svo gerði ég alvöru úr þessu nú
um daginn. Kunningi minn gekk undir
uppskurð og þurfti á miklu blóði að
halda, og ég var beðinn að gefa hálfpott.
Og nú fór ég fyrir klukkan sex og skalf
nú heldur betur á beinunum.
Eftir að hafa gefið mig fram við skrif-
stofustúlku og látið skrá mig á spjald,
settist ég á bekk hjá þrekvöxnum manni
og áttum við að bíða timakorn þar til
lokið væri við að tappa af næstu tveim
á undan. Brátt opnaðist hurðin og tveir
mjög fölir menn komu út. Annar studd-
ist við dyrastafinn og brosti veiklulega.
Okkur var nú vísað inn og skipað að
fara úr jökkunum. í herberginu voru
tvær hjúkrunarkonur og tveir leður-
bekkir ásamt alls kyns tækjum og tól-
um að ógleymdum mörgum litlum flösk-
um.
Hjúkrunarkonurnar voru í léttu skapi
og spauguðu óspart. Mér skildist á þeim,
að sá þrekvaxni væri þarna tíður gest-
ur og hefði gefið feikn af blóði sínu.
Þær hæ’du honum og sögðu, að það
færi nú víst að koma að því, að annar
hver maður í landinu væri kominn með
blóð úr honum. Ég leit á manninn með
iotningu og hafði ekki af honum augun,
þegar hann bretti upp ermina, því ég
bjóst hálft í hvoru við að sjá lítinn
krana á handleggnum á honum á æð
þeirri, sem stungið er á, þegar blóð er
tekið. Sjáifur var sá þrekvaxni ekkert
nema lítillætið, þótt honum augsýnilega
líkaði hóiið, og sagði, að það væri nú
ekki mikið afrek að iáta kreista úr sér
nokkra blóðdropa af og til. „Hvað
mættu blessuð lömbin segja í sláturtíð-
inni, ha, ha.“ sagði hann og skellihló.
Það fór beinlínis hrollur um mig
Nú fór önnur hjúkran að bedúa við
mig. Lét mig bretta upp ermi, drekka
glas af appelsínusafa, leggjast á legu-
bekkinn og fór síðan að ieita að æðinni.
Svo tók hún gúmmíslöngu og batt hana
um handlegginn rétt fyrir ofan æðina
og herti svo hraustlega, að ég hélt hún
ætlaði hreinlega að taka sundur á mér
liminn. Loks sást æðin almennilega og
beið konan þá ekki boðanna með að
reka í hana hola nál, en nálin var á
endanum á mjórri gúmmíslöngu, sem
lá ofan í litla flösku. Hissa var ég á því,
hve sársaukinn var lítill eftir allt sam-
an, en skrítin var tilfinningin, þegar
mitt eigið blóð fór að seytla í flöskuna.
Á hinum bekknum var rennslið held-
ur meira hjá hinum þrekvaxna félaga
mínum með blóðið. Hann reitti líka af
sér spakmælin sjálfum sér til mikillar
ánægju. „Blessaðar stúlkur, þetta er al-
veg ófært að vera með svona skiterí
fyrst að búið er að opna leiðsluna á
annað borð. Náið heldur í mjólkurbrúsa
eins og þær gera í sveitinni í sláturtíð-
inni, ha, ha! Það verður víst ekki mikill
blóðmör úr svona dreytli, ha, ha!“
Brátt hafði hann fyllt glasið sitt og
var staðinn upp. Mitt var ekki hálfnað
enn þá. Rumurinn stóð um stund við
minn bekk og leit með hálfgerðri vork-
unn á hið dræma dropatal í mínu glasi.
„Heyriði stúlkur, eruði ekki hræddar
um, að allt blóðið sé búið úr honum,
greyinu? Mér sýnist hann ekki geta
orðið mikið fölari. Ykkur hefði verið
nær að taka meira hjá mér. Það ætti
sko bara að virkja mig, ha, ha!“
Mikið skelfing varð ég feginn, þeg-
ar sá blóðauðugi var farinn út. Stúlk-
urnar hughreystu mig og báðu mig ekki
taka orð hans alvarlega. Nú fór að líða
að því, að glasið fylltist, en þó fór líka
að þverra hjá mér mátturinn. Loks tók
hjúkrunarkonan nálina úr æðinni og
ég ætlaði að rísa upp við dogg, en gat
þá alls ekki hreyft mig. Konan sagði
mér að liggja rólegum og jafna mig, því
það væri alvanalegt, að slappleiki gerði
vart við sig svona strax eftir blóðtöku.
Að lokum komst ég þó upp og mér
var vísað inn í næsta herbergi til að
þiggja kaffi og kex, en það er vani í
blóðbankanum að hressa menn eftir
aftöppun. Ég komst þar inn, og rétt upp
á einn legubekkinn enn þá, og þar leið
ég út af. Vissi ég svo ekki af mér fyrr
en rúmum hálftíma seinna. Var þá önn-
ur hjúkrunarkonan yfir mér, og mér
til sárrar raunar stóð þar líka hinn
þrekvaxni gortari.
Hjúkrunarkonan sagði, að ég hefði
ekki haft efni á því að gefa blóðið, og
væri hún nú búin að tappa því á mig
aftur! Þetta fundust mér smánarlegar
fregnir. En verri þótti mér þó söngur-
inn í gortaranum: „Þú hefðir nú þótt
lélegur dilkur í sveitinni, félagi, 1 slát-
urtíðinni, og lítill blóðmör fengist úr
þínu blóði, bara skiterí, ha, ha!“
Dagur Anns.
Lengi hafði ég ætlað mér að
gefa blóð, og lét loks verða að
því. En það er ekki heiglum hent
16
FALKINN