Fálkinn - 22.03.1961, Qupperneq 24

VARALITUR NN
Líkami hins látna lá allur snúinn og
samanhnipraður á eftirlíkingu af persn-
esku gólfteppi fyrir framan óbælt rúm-
ið. Vinstri handleggurinn lá út og nið-
ur með líkamanum, en fingurnir höfðu
haldið um lítinn svæfil. Á hnakka hins
látna var gat eftir skammbyssukúlu, og
sárið var svart af púðrinu. Hálfan metra
frá hægri fæti mannsins var skothylki,
hlaupvídd 7.65.
Hinn látni var ungur maður, í nátt-
fötum og slopp. Á fótunum bar hann
inniskó úr leðri. Klukkan var tíu fyrir
hádegi, en það logaði enn á náttlampan-
um og hengilampanum í loftinu. Að-
eins dauf dagsbirta síaðist inn í svefn-
herbergið í gegnum gluggatjöldin, sem
enn voru dregin fyrir.
Það var vel til tekið í svefnherberg-
inu, og í skápunum var allt í röð og
reglu. Á náttborðinu var gullúr og pen-
ingaveski. Þetta virtist ekki hafa verið
ránsárás.
Á borðinu í borðstofunni var viskí-
flaska og tvö glös. Flaskan hafði verið
tæmd að hálfu, en fingraför voru aðeins
á öðru glasinu. í öskubakka voru 4
vindlingastubbar, og á tveim þeirra
voru óljós merki af varalit.
— Hvenær hefur hann látizt, læknir?
spurði Mohle sakamálafulltrúi.
— Sennilega milli kl. 8 í gærkveldi
og 3 í morgun, hr. fulltrúi, svaraði lækn-
irinn.
— Það er ekki nógu nákvæmt fyrir
mig! urraði Mohle. — Getið þér ómögu-
lega verið nákvæmari?
— Ég get aðeins sagt að hann hefur
látizt strax eftir skotið, sagði læknir-
inn. — Spyrjið nágrannana, hvenær þeir
hafi heyrt skothvellinn, og þá fáið þér
nákvæmari tíma. Nú verðið þér að hafa
mig afsakaðan.
Ljósmyndari frá lögreglunni var í
þann veginn að loka ljósmyndavélinni,
og fingrafarasérfræðingurinn hafði
einnig lokið sínu verki. Tveir rannsókn-
arlögregluþjónar biðu frammi við dyrn-
ar, og við stigauppganginn átti einn
götulögregluþjónn fullt í fangi með að
halda forvitnu fólki frá.
— Takið skothylkið með, en gætið
þess að káma það ekki allt út sjálfir,
sagði Mohle við annan rannsóknarlög-
regluþjóninn.
— Ég er ekki fæddur í gær, hr. full-
trúi, sagði lögregluþjónninn önugur.
Mohle fór í taugarnar bæði á honum og
starfsfélaga hans. En Mohle þóttist ekki
heyra það, og þegar enginn sá til, tæmdi
hann innihald öskubakkans í vasaklút-
inn sinn og stakk síðan klútnum í vas-
ann. Því næst yfirgaf hann íbúðina með
mönnum sínum.
— Þið hafið alltof hátt! öskraði Mohle
til masandi fólksins, sem var æst og
órólegt. — Farið aftur heim til ykkar!
Ef það er eitthvað sérstakt, sem þið
viljið segja frá, getið þið komið á skrif-
stofuna mína eftir hádegið. Veriði sæl!
Götulögregluþjónninn tók sér stöðu
við dyrnar að íbúð hins látna.
Rétt eftir hádegið spurði Mohle sam-
verkamenn sína, hvort þeir hefðu rann-
sakað öll spor, sem fyrir hendi væru.
— Já, herra fulltrúi, svöruðu þeir ein-
um rómi.
— Einnig vindlingastubbana, spurði
Mohle og glotti.
Allir litu undrandi á hann, og hann
bætti við meinyrtur:
— Það var ég, sem tók þá að mér! Og
það var ég, sem uppgötvaði óljós merki
af varalit á tveim þeirra, og það var ég,
sem sendi þá til nánari rannsóknar.
Stundum hagið þið ykkur eins og blind-
ir sauðir. Og alltaf er það ég, sem ber
byrðina.
Seinna um daginn yfirheyrði Mohle
íbúa hússins og vann eftir ákveðinni
áætlun.
— Hver eruð þér? spurði hann.
— Ég bý tveim hæðum fyrir neðan
myrta manninn.
— Heyrðuð þér skothvell?
— Já, herra fulltrúi.
— Hvernig vitið þér, að það var skot-
hvellur
— Það kom hvellur.
— Það koma hvellir af mörgum hlut-
um, sagði Mohle háðslega.
— Já, en ekki á þennan hátt, herra
fulltrúi.
— Bíðið nú. við, góði maður. Ef þér
getið fullyrt, að hljóð, sem þér heyrið í
gegnum 5-—6 veggi, komi frá skamm-
byssu, en sé alls enginn annar hvellur
eða hávaði, þá útnefni ég yður strax
sem sérfræðing í greiningu á skamm-
byssuskotum og öðrum skotum.
Hinum aðspurða fannst gengið á
hluta sinn, en þegar hann gekk burtu,
hrópaði Mohle á eftir honum:
— Hvað var klukkan, þegar þér
heyrðuð skotið?
— Fimm mínútur yfir tíu.
— Þakka yður fyrir. Næsti!
Þegar sakamálafulltrúinn hafði yfir-
heyrt 19 manneskjur þannig, að þeim lá
öllum við örvílnun, skrifaði hann eftir-
farandi aftan á gamalt dagatalsblað:
Skotið kl. 22.05 með skammbyssu úr
10 sm. fjarlægð. Hlaupvídd 7.65. Morð-
inginn: sennilega kona. Rök: skot í
hnakkann, skothylki, ummæli íbúanna,
varalitur á tveim vindlingastubbum.
Ákvörðun rannsóknarlögreglunnar:
varalitategundin , .Morgunstj ar nan‘ ‘.
Morðinginn sást ekki.
Næsta dag hafði Mohle tal af vin-
konum hins látna. Það var hægt um
vik að rekja slóð þeirra, því að nöfn
þeirra og heimilisföng voru í vasabók
hins látna.
Mohle klæddi sig í sitt bezta skart,
það hefði sín réttu áhrif. Hann var gam-
all og reyndur og vissi, hvernig fara
átti að konum.
En þessar yfirheyrslur færðu hann
ekkert nær takmarkinu, og það lá við
að hann færi að verða ráðvilltur. Það
var annars hlutur, sem hann vissi ekki
hvað var. — Engar af vinkonunum
voru grunsamlegar, og allar höfðu þær
örugga fjarvistarsönnun. Þær notuðu
allar varalit, en engin þeirra notaði
„Morgunstjörnuna“. Þær höfðu jafnvel
aldrei þekkt þá tegund.
Mohle hringdi í snyrtivöruverzlanir,
lyfjaverzlanir og heildsala. Að lokum
fékk hann þær upplýsingar að merkið
,,Morgunstjarnan“ hefði horfið af mark-
aðnum fyrir 19 árum. Fyrirtækið, sem
framleiddi þessa tegund af varalit, var
ekki lengur til.
Lögreglan vann dag og nótt við að
finna morðingjann, en Mohle þagði um
allt, sem hann vissi um varalitinn
„Morgunstjarnan“. Hann átti það til
að vera svolítið leyndardómsfullur. í
skrifstofu sinni sat hann og reyndi að
framkalla fyrir sér mynd af konu, sem
notaði næstum 20 ára gamlan varalit.
Vindlingarnir voru litaðir af nítján ára
gömlum varalit. En hvaða kona notaði
svo ævagamalt fegurðarlyf ?
SMÁSAGA EFTIR A. HAUSEN
24 FÁLKINN