Fálkinn - 22.03.1961, Síða 32

0. þessi kjáni...
Frh. af bls. 15
aS leika sér að því að fresta hinu dá-
samlega ...
Hún var ekki í öðru fata en næfur-
þunnu, bleiku silkinærskjóli, þegar
hurðin þaut skyndilega upp á gátt og
frú Kergaran opinberaðist á þröskuld-
inum í nákvæmlega sama búningi og
Emma.
í einu stökki var ég kominn í hinn
enda stofunnar, lengst frá Emmu og
starði eins og valur á konurnar til skipt-
is, sem sjálfar störðu mállausar hvor á
aðra. Hvað skyldi nú bera við?
Með gremjulegri röddu, sem ég hafði
ekki heyrt hana hafa fyrr, sagði frú
Kergaran:
„Ég vil engar stelpur hafa í mínu
húsi, herra Kervelen."
Ég stamaði:
„Þér misskilijið, frú Kergaran. Stúlk-
an þarna er aðeins vinstúlka mín. Hún
ætlaði bara að drekka hjá mér tebolla.
Húsfreyjan svaraði:
„Maður þarf ekki að vera á nærskjól-
inu til að drekka te. Viljið þér sjá um að
ungfrúin hverfi héðan þegar í stað.“
Emma, sem var alveg frávita, huldi
andlitið í undirkjólnum og fór að gráta.
Ég var sjálfur alveg í standandi vand-
ræðum og vissi ekki hvað skyldi taka til
bragðs.
Frú Kergaran sagði enn með ógurleg-
um kulda:
„Hjálpið ungfrúnni að klæða sig, og
komið henni burt sem fyrst.“
Það var auðvitað ekkert annað að
gera. Ég tók kjólinn, sem lá eins og
útblásin blaðra á stólnum og kastaði
honum yfir stúlkuna og reyndi eins og
ég gat að krækja hann og laga, en tókst
það mjög óhönduglega. Emma hjálpaði
mér eins og hún frekast gat. Frú Ker-
garan stóð eins og myndastytta á þrösk-
uldinum og beið með ljósið í hendinni
eins og dómari.
Emma flýtti sér og flýtti. Hún
Að vökva blómum.
32 FALKINN
hneppti og krækti, lagaði á sér hárið,
stakk í það hárnálum og fléttaði og án
þess að gefa sér tíma til að hneppa
skóna sína, hljóp hún framhjá húsfreyj-
unni og þaut niður stigann. Ég hljóp á
eftir henni á nærklæðunum og í inni-
skóm og endurtók í sífellu:
„Emma. Emma!“
Mér fannst ég yrði að segja eitthvað
við hana, en vissi ekki hvað það ætti
að vera. Ég náði henni. fyrst við úti-
dyrnar, en þegar ég ætlaði að grípa um
handlegg hennar, þá hrinti hún mér frá
sér og sagði titrandi rödd:
„Láttu mið vera. Snertu mig ekki.“
Og hún þaut út um dyrnar og skellti
á eftir sér hurðinni.
Ég sneri við. Frú Kergaran var
kyrr á fyrstu hæð og um íeið og ég gekk
upp þrepin hvert af öðru bjóst ég við
hinu versta.
Dyrnar á svefnherbergi hennar stóðu
opnar. Hún lét mig fara þar inn um
leið og hún sagði:
„Ég þarf að tala við yður, herra Ker-
velen.“
Ég gekk á undan henpi niðurlútur.
Hún setti ljósið frá sér á arinhilluna,
krosslagði handleggina á hinu þrýstna
brjósti sínu og byrjaði:
„Jæja, Karvelen. Þér álítið hús mitt
vera nokkurs konar opinbert hús?“
Ég var ekki upp á marga fiska á þessu
andartaki. Ég stundi upp:
„Nei, það álít ég ekki, frú Kergaran.
Þér megið ekki vera reið við mig. Þér
getið þó skilið — svona hvernig ungir
menn eru, sko . . .“
Hún svaraði:
„Ég veit bara aðeins eitt og það er, að
ég vil ekki hafa neitt stelpudrasl í mínu
húsi, skiljið þér það? Ég krefst þess, að
enginn blettur sé settur á mig eða mitt
hús, skiljið þér það? Ég veit . ..“
Hún hélt að minnsta kosti áfram að
tala í 20 mínútur. Hún hellti yfir mig
áminningum og ásökunum og talaði
ósköpin öll um það hvað hún væri heið-
arleg og skírlíf og hennar hús.
En maðurinn er einkennilega sam-
ansettur. í staðinn fyrir að hlusta á
hana, horfði ég á hana — og skildi ekki
lengur eitt einasta orð af því sem hún
sagði. Hún hafði dásamleg brjóst, þétt,
hvít og mikil, kannski helzti mikil, en
freistandi. Mér hafði sannarlega aldrei
dottið í hug að svona yndisleiki dyld-
ist undir ullarkjól húsmóður minnar.
Hún virtist vera að minnsta kosti 10
árum yngri þarna sem hún stóð, og ég
fór að verða svo skrítinn, svo einkenni-
lega skrítinn, heitur og kaldur. En þó
meira heitur. Allt í einu skildist mér
að nú var ég í nákvæmlega sama ástandi
og fyrir kortéri síðan uppi á fimmtu
hæð.
Bak við hana var rúmið hennar, sem
augu mín hengu við eins og töfruð.
Sængin var nokkuð til fóta, svo að
ég sá hvar hún hafði legið. Og mér
fannst að þarna hlyti að vera heitara
og notalegra en í nokkurri annarri
sæng. Ætli það sé nokkuð til sem get-
ur ruglað mann meir en óumbúið rúm?
Það sem ég sá hérna, svipti mig ráði
og rænu. Ég skalf.
Hún talaði enn, en mér fannst eins
og röddin væri nú ekki orðin eins kulda-
leg. Ég stamaði:
„Sjáið þér til, frú Kergaran, sjáið þér
til .. . sjáið þér til ...
Hún þagði eins og hún væri að bíða
eftir því sem ég ætlaði að segja, og
skyndilega stökk ég að henni, vafði
hana örmum og byrjaði að kyssa hana,
eins og maður kyssir, sem lengi hefur
beðið eftir tækifærinu.
Hún reyndi að ýta mér frá sér og
sneri höfðinu við til að verjast kossum
mínum, án þess þó að verða alltof reið
og hún endurtók í sífellu svona eins og
hún var vön:
„Ó, þessi kjáni .. þessi kjáni . . . þessi
kjá ...“
Hún gat ekki endað setninguna, því
að ég beitti nú allri orku minni, lyfti
henni upp og bar hana þvert yfir gólf-
ið. Stundum getur maður orðið svona
ægilega sterkur.
Hún var þung, en hitinn frá henni
seitlaði um mig allan. Ég rakst á rúm-
stokkinn og datt upp 1 rúmið, þó án
þess að sleppa henni.
Það var eins og ég hafði hugsað. Það
var notalegt og hlýtt .í rúminu hennar.
Einum tíma seinna, þegar ljósið var
næstum útbrunnið, fór hún fram úr
til að laga það. Og þegar hún kom aft-
ur og smeygði sér niður undir hjá mér
og lagði sig þétt upp að mér, sagði hún
blíðlega og ef til vill svolítið þakklát:
„Ó, þessi kjáni, þessi kjáni, þessi
kjá...“
Tveggja hæða...
Framh. af bls. 7.
húðina. Hann hneppti hana að sér með
tölunum þremur, og þá kitlaði hann um
allan skrokkinn eins og þegar mann
kitlar undan kökumylsnu í rúminu. Þá
ætlaði hann að klóra sér, en versnaði
aðeins við það. Þá lagðist hann í sand-
inn og velti sér og velti og velti, en við
hverja veltu kitlaði hann meira og
meira undan kökumylsnunni. Svo hljóp
hann að pálmatrénu og nuddaði sér og
nuddaði upp við það. Hann nuddaði svo
fast og lengi, að það kom stór felling
í húðina á herðakambinum og önnur
felling neðan á kviðnum, þar sem töl-'
urnar voru, en þær var hann búinn að
nudda af, og hann nuddaði margar fell-
ingar á fótleggina. Og hann komst í illt
skap, en það hafði engin áhrif á köku-
mylsnuna, hún var innan í húðinni og
kitlaði hann. Og svo fór hann 'heim til
sín, ævareiður og hræðilega klóraður.
Og upp frá þeim degi eru stórar hrukk-
ur í húðinni á öllum nashyrningum,
og þeir eru ákaflega geðvondir . ..“