Fálkinn - 28.02.1962, Blaðsíða 24

Gabriela Holthuys var sannfærð um,
að allir í vígsluherberginu virtu hana
fyrir sér með óróa og undrun. Borgar-
fógetinn með kringluleita andlitið tók
óstyrkum höndum gleraugun af sér,
fægði þau og setti síðan aftur á nefið.
— Fröken Holthuys, sagði hann
skyndilega. — Er yður illt? Eigum við
að fresta vígslunni ofurlitla stund.
— Nei .... Gabriela var enn ringluð,
en hún fann sterka hönd Julians styðja
sig.
— Getum við haldið áfram?
— Já.
Borgarfógetinn ræskti sig og hélt á-
fram.
— Vilt Þú ....
Gabriela svaraði svo að varla heyrð-
ist:
— Já.
Þau voru gift.
í sömu svipan fannst henni eins og
skuggarnir umhverfis hana hyrfu. Hún
fann, að hún stóð aftur föstum fótum.
Hugsunin um Albert og óttinn við fram-
tíðina .... allt var þetta á bak og burt.
Hún leit brosandi í augu Julians. Ham-
ingjustraurnur fór um hana. Þennan
mann elskaði hún svo sannarlega.
— Get ég fengið undirskriftirnar?
Það heyrðist braka í pennanum um
leið og þau skrifuðu nöfn sín. Nú var
þessari síðustu hindrun rutt úr vegi.
Nokkrum mínútum síðar kom herra og
frú Brandt út úr ráðhúsinu og stigu
upp í bifreið, sem beið þeirra fyrir utan.
Sólin var tekin að skína. . . . Það var
orðið heitt í veðri og blómin á torginu
fyrir utan ráðhúsið skörtuðu öllum
regnbogans litum.
Inni í bílnum þrýsti Gabriela sér upp
að Julian. Hann gat heyrt hjartslátt
hennar.
— Ertu hamingjusöm? hvíslaði hann.
Og hún kinkaði kolli án þess að geta
komið upp nokkru orði.
í Bursagasse stóðu margir gluggar
upp á gátt. — íbúar götunnar reyndu
allt sem þeir gátu til þess að sjá
hið nývígða brúðarpar. — Julian
gat greinilega heyrt athugasemdirnar:
Að hugsa sér að hann skuli hafa gifzt
henni! Hún, sem hafði svo slæmt orð
á sér! Hvað verður nú um Bettinu
Brandt? Það er jú hún, sem á bæði
apótekið og húsið!
En Julian varpaði frá sér öllum slík-
um hugsunum.
Bíllinn með brúðhjónunum stanzaði
fyrir utan apótekið. Julian hjálpaði
Gabrielu út úr bifreiðinni. Hún gekk
24 FÁLKINN
upp tröppurnar og hélt sér rígfast í
handlegg Julians. Við dyrnar sneri
hann sér að henni og kyssti hana.
— Velkomin heim, litla apótekara-
frúin mín, hvíslaði hann.
Allar hillurnar í apótekinu voru
blómum skreyttar. Afgreiðslustúlkurn-
ar stóðu með blómvendi til þess að óska
þeim til hamingju. Og Bösinger stam-
aði nokkurs konar ræðu til heiðurs
brúðhjónunum.
Og svo kpmu gestirnir, bæði þeir
sem höfðu verið í ráðhúsinu og þeir
sem höfðu komið á eftir til móttökunn-
ar. Lágar hláturhviður heyrðust og
hvarvetna blöstu við augu full eftir-
væntingar .... Gestirnir skoðuðu
hina ungu brúði í krók og kring og
menn viðurkenndu sín á milli, að hún
væri mjög falleg.
En fyrst og fremst skimuðu gestirnir
eftir öðrum íbúum þessa húss. Hvar
voru börnin? Og Minna?
Nú kom Cecilia Eckert fram á sjónar-
sviðið. Jæja, þar var þó kominn einn
meðlimur fjölskyldunnar! Hún faðm-
aði Gabrielu að sér. Síðan var haldið
upp í íbúðina. sem var fagurlega
skreytt.
Loks þegar gestirnir höfðu safnast
saman í stóru forstofunni, kom Wolf-
gang. Hann kom æðandi niður stigann,
rétt eins og hann hefði sofið yfir sig.
Hann, leit skjótt yfir gestahópinn og
heilsaði.
Julian leiddi brúði sína inn í svefn-
herbergið. Hann kyssti hana. Langa
hríð stóðu þau í þéttum faðmlögum.
Hvorugt sagði nokkuð. Orð voru óþörf
á þessari stundu. ......
Við hliðina á rúmi hennar, stóð stóra
fatakoffortið, sem hún hafði sent frá
hótelinu aðei'ns fáeinum tímum áður.
Gabriela leit á það.
— Heldurðu að Minna vildi hjálpa
mér að taka upp úr því?
Julian varð hugsi. í síðustu viku hafði
hann og Minna háð kalt stríð sín á milli.
—- Ég skal sjá hvað ég get gert, sagði
hann.
Hann flýtti sér út í eldhúsið. Þar
stóð Minna gamla eins og venjulega og
var eitthvað að sýsla. Hún sneri sér
ekki við, þegar hann kom inn í eld-
húsið. Skyndilega sá hann ferðatösku,
og kápu sem var slengt yfir.
Minna fylgdi augnaráði hans.
— Systir mín í Tuttlinge er orðin
veik, sagði hún. — Hún hringdi í gær.
Ég lofaði að koma og hjálpa henni. Og
þér bjargið yður áreiðanlega einn, þótt
ég fari. Ég hef séð um að starfsfólkið
frá hótelinu sé til reiðu. Auk þess eru
ekki svo margir gestir ...
Julian sortnaði fyrir augum. Hótelið
mundi áreiðanlega sjá vel um veizluna,
og hann hafði engar áhyggjur af því,
þótt Minna yrði fjarverandi í nokkra
daga. En .. .
— Hvað eigið þér við með því, að það
verði ekki margir gestir spurði hann.
Minna brosti.
— Hafið þér ekki séð póstinn í dag?
Fjöldinn allur af afboðum. Háir staflar!
Hún þurrkaði sér um hendurnar.
— Ég hef lagt bréfin í vinnuherberg-
ið, sagði hún.
Julian Brandt stóð sem steim lostinn.
Jæja. svo að fólkið hafði þakkað fyrir
og neitað að koma! Og það hafði dregið
fram á síðustu stundu að senda afboð,
til þess að áfallið yrði enn átakanlegra
fyrir hann. Þessir fyrirlitlegu smáborg-
arar, sem ekki gátu unnt honum þess,
að kvænast aftur.
— Og í gær sendu margir afboð með
því að hringja, sagði Minna! — Ég
skrifaði nöfnin upp á blað og lagði
listann hjá bréfunum.
En Julian hlustaði ekki lengur á hana.
Föstum og ákveðnum skrefum gekk
hann aftur til samkvæmisins. í dyrun-
um gekk hann beint í fangið á ungri
og grannvaxinni stúlku, sem faðmaði
hann að sér.
— Ó, pabbi...
Þetta var Doris. Hann kyssti hana,
en hélt henni síðan frá sér og leit beint
framan í hana.
— Þakka þér fyrir, að þú skyldir
vilja vera hér í dag, Doris, sagði hann
og hraðaði sér síðan áfram. Hann fór
beint inn í vinnuherbergið sitt. Það var
ekki um að villast. Minna hafði sagt
satt og rétt frá. Hrúga af bréfum, —
svona fjörutíu til fimmtíu lágu á skrif-
borðinu hans. Hann las nokkur þeirra.
Alls staðar var það sama sagan:
— Mér þykir það leitt, en konan mín
er ekki vel heilbrigð . . . því miður . . .
'fc
Hann heyrði hávaða að baki sér og
sneri sér við Þarna var starfsbróðir
hans frá Pfalzhaldenstrasse. Var það
ímyndun hans eða var ekki fróunar-
svipur á andliti hans?
— Hjartanlega til hamingju! Því
miður gat konan mín ekki komið vegna
höfuðverks Ég vona að þú hafir hana
afsakaða, kæri vinur.
— Auðvitað, auðvitað . . . Eigum við
ekki að fara inn til hinna?