Fálkinn - 28.02.1962, Blaðsíða 34

GABRIELA
Frh. af bls. 32
hún vogaði sér að ganga svona langt,
hvíslaði Gabriela full örvæntingar.
— Vertu róleg, vina mín.
— Er það allt og sumt, sem þú hefur
til málanna að leggja?
Julian vætti þurrar varir sínar.
— Ég vil fara héðan burt, sagði
Gabriela móðursýkislega.
Julian reyndi að hugsa sig um. Það
var allsendis ómögulegt fyrir hann, að
yfirgefa apótekið. Hann var háður tekj-
um sínum og auk þess var hann nú á
góðum vegi með uppgötvun sína. Hann
vænti sér mikils af henni. En að sjálf-
sögðu mundu þau geta brugðið sér frá
Tiibingen um tíma. Herra trúr, þegar
allt kom til alls, þá höfðu þau þó ráð á,
að fara í ofurlitla brúðkaupsferð. Þau
gætu ekið einn hring niður til Mosel.
Það var eins og Gabriela læsi hugs-
anir hans.
—Við gætum að minnsta kosti farið
burt um tíma, til þess að sækja Júrgen.
Júrgen!
Hvernig stóð á því, að hann hafði
steingleymt honum? Júrgen, barn
Gabrielu, sonur Gabrielu. Hann hafði
lofað að taka drenginn til sín rétt eftir
brúðkaupið.
Julian stundi. Vandamálin hrönnuð-
ust upp í huga hans. Mundi hann aldr-
ei fá frið í sál sinni framar?
— Ég skal tala við Bösinger, sagði
hann.
Julian lagðist við hlið Gabrielu.
Vandamálin hurfu um stund og þau
tóku að tala um framtíðina og gera á-
ætlanir.
Allt mundi verða gott að lokum.
★
En klukkutíma seinna var hversdags-
leikinn aftur alls ráðandi.
— Ég hef steingleymt öllum skyldum
mínum, sagði Gabriela. Hún brosti
þvingað. -—- Ég verð að tala við Minnu
um kvöldverðinn. Hún fer að verða of
sein að fara út á torgið að gera innkaup.
Hún stóð upp og gekk út í eldhúsið.
Minna leit ekki einu sinni við, þegar hún
birtist. Og hún svaraði ekki, þegar
Gabriela spurði, hvað hún hefði hugsað
sér að hafa til kvöldverðar.
— Heyriðru ekki hvað ég segi, Minna,
sagði Gabriela.
Þá fyrst svaraði Minna, en sneri sér
ekki einu sinni við.
— Kvöldverðurinn er þegar til reiðu.
— Gott, sagði Gabriela, en varð stöð-
ugt óstyrkari.
— Börin borða heima í dag, er það
ekki? sagði hún til þess að segja eitt-
hvað.
Minna skrúfaði frá heitavatnskran-
anum og sagði um leið:
— Þér þurfið ekki að hafa áhyggjur
af börnunum framvegis. Hér eftir munu
þau borða hjá móður sinni.
34 FÁLKINN
Gabriela gekk að hitaskápnum og
opnaði hann.
— Hér eru tvö föt, annað fyrir yður
og apótekarann, hitt fyrir frúna og
börnin. Ég hef líka gengið frá postulín-
inu. Yðar er þarna, en frúarinnar og
barnanna hérna. Hún benti.
— En þetta er brjálæði, sagði Gabri-
ela.
— Brjálæði? Minna brosti eilítið
kaldhæðnislega. — Nei alls ekki. Maður
verður að reyna að koma hlutunum eins
haganlega fyrir og hægt er, hvað sem
á gengur. Lífið verður að hafa sinn
gang, þrátt fyrir allt . .. ef þér skiljið?
Gabriela svaraði ekki. Minna hélt á-
fram:
-— Meðan ég er hér í apótekarahús-
inu, getið þér spurt mig. Ég skal reyna
að svara öllu, sagði hún.
—• Meðan þér eruð hér í apótekara-
húsinu, segið þér. Hvað eigið þér við
með Því?
— Ég hef hugsað mér að fara . :..
— Og á þann hátt ..
Gabriela var gráti næst. Hún fór úr
eldhúsinu og inn í svefnherbergið
Julian stóð við gluggann og horfði yfir
bæinn.
— Minna ætlar að fara, Julian.
Hún hafði búizt við að hann yrði æfa-
reiður, en hann þagði.
— Jæja, sagði hann loks.
— Hún hefur skipt matnum og postu-
líninu. Bróðurparturinn af því tilheyrir
hér eftir Bettinu.
•— Jæja?
Nú sneri hann sér við. Hann var í
fyllsta máta rólegur.
— Við gátum ekki búizt við öðru,
sagði hann og gekk út úr herberginu.
Hann mætti Minnu í ganginum
■— Konan mín var að segja mér, að
þér ætluðuð að fara, Minna.
Minna hélt áfram vinnu sinni.
— Já, það er rétt sagði hún.
— Hafið þér fengið yður nokkuð ann-
að starf?
Minna leit beint framan í hann
— Ég ætla að vinna hjá Bettinu, sagði
hún . . .
(Framhald í næsta blaði)
LITLA SAGAN
Frh. af bls. 12
lengra síðan en klukkustund að Mari-
anna hafði ginnt út úr mér hundrað-
krónuseðil fyrir nýjum skóm.
Auk þess hafði ég ætlað mér að kaupa
veiðiáhöld einmitt fyrir þennan hundr-
aðkrónuseðil. Það var þörf á því að end-
urnýja áhöldin.
— Nei, sagði ég hiklaust.
— Fæ ég þá alis ekki fimmtíu aura?
— Nei, skilurðu það
— Eg spurði bara. Þetta er alls ekki
svo mikið.
Hann gekk hálf önugur út. Ég kall-
aði á hann aftur.
Þú ert ekki nógu gamail til þess að
Aldrei hafa jaí'nmargar lausnir
borizt eins og við jólakrossgátuna,
enda var hún tvöfalt stærri en venju-
lega og verðlaun þrenn. Eins og venja
er til, var dregið úr réttum lausnum
og verðlaunin hljóta þessir: Fyrstu
verðlaun (100 krónur): Sigurður
Viggó Kristjánsson, Hagamel 31,
Reykjavík. Önnur verðlaun (bókar-
verðlaun): Sveinn Eiðsson, Borgar-
nesi. Þriðju verðlaun (bókarverð-
laun): Ingibjörg Hauksdóttir, Klepps-
veg 6, Reykjavík. — Rétt ráðning
gátunnar birtist hér að ofan.
skilja, hvers vegna ég segi nei, sagði
ég við hann og lagði höndina föður-
lega á öxlina á honum. Ég geri það
sjálfs þíns vegna, drengur minn. Ef ég
gef þér peninga núna til þess að kaupá
gjafir handa Jónu, er skriðan hlaupin
af stað.
— Hvaða skriða?/Ég sagði að hún
væri miklu sniðugri en Lúna og Karl
Eiríkur og . . .
— Já, já, en hlauptu nú út og leiktu
þér.
Hann hristi höfuðið um leið og hann
fór aftur út og það var eins og hann
vildi segja, að pabbi væri hræðilega
vitlaus.
Fimm mínútum síðar þurfti ég að
fara niður á götu til þess að ná í dag-
blað. Upp við girðinguna stóð Benni
á spánýju kvenreiðhjóli með fótbolta
undir handleggnum og sleikti í ákafa
spýtubr j óstsykur.
— Gaf mamma þín þér peninga fyrir
honum? spurði ég hann í yfirheyrslu-
tón.
— Nei.
— Hver þá?
— Jóna. Hún átti rétt áðan tuttugu
og fimm aura. Ég sagði henni, að ég
nennti ekki að leika mér með stelpu,
nema hún gæfi mér spýtubrjóstsykur.
Ég klappaði honum uppörvandi á
öxlina um leið og ég gekk burt. Þrátt
fyrjr allt var hann ekki glataður enn.
Guði sé lof.
WILLY BREINHOLST.