Fálkinn - 25.04.1962, Page 27

koma, að þér sæjuð eftir því, hversu
óréttlátur þér höfðuð verið gagnvart
mér. Já, ég hef verið svo heimsk að
vona, að sá dagur kæmi, að þér bæðuð
mig afsökunar á hegðun yðar þá. En nú
sé ég hvers konar maður þér eruð. Og
nú yfirgefið þér heimili mitt og það á
stundinni! Heyrið þér það? Farið! Og
þér getið reitt yður á, að ég mun segja
manninum mínum frá þessu strax og
hann kemur heim.
*
Þegar Albert var farinn titraði Gabri-
ela af taugaæsing. Hún gat ekki verið
kyrr. Strax og Julian kæmi heím, ætlaði
hún að segja honum frá þessu.
En þegar Julian var kominn heim og
hún hafði sagt honum allt af létta, iðr-
aðist hún þess. Án þess að segja eitt
einasta orð, stóð Julian á fætur og æddi
út úr herberginu.
Hún ætlaði að kalla á eftir honum,
en kom ekki upp neinu orði.
Julian hljóp beint upp til herbergis
Alberts. Þegar hann opnaði dyrnar eld-
snöggt, reis Albert ósjálfrátt upp frá
skrifborði sínu. Hann studdi höndunum
á borðplötuna og beið þess að óveðrið
skylli á.
Og það gerði það vissulega. Með
nokkrum vel völdum orðum sagði Julian
Albert hvert álit hann hefði á honum.
— Meðan ég var fjarverandi hefur
þú móðgað og svívirt Gabrielu, sagði
hann að lokum.
Skyndilega missti Julian með öllu
stjórn á skapi sínu. Hann þreif stól og
kastaði honum af öllu afli í gólfið, svo
að hann brotnaði.
Albert var náfölur en brún augu hans
voru samt furðulega róleg, þegar hann
sagði:
— Ég stend fyrir því, sem ég hef
sagt.
Við þessa setningu espaðist Julian
um helming. Hann gekk nokkur skref
áfram, greip í axlir Alberts og hristi
hann af öllum kröftum. Albert veitti
enga mótstöðu og það virtist enn auka
á reiði föðurins.
— Ef þú vogar þér að svívirða Gabri-
elu aftur, þá . . .
í sama bili opnuðust dyrnar að baki
þeim. Julian sneri sér eldsnöggt við.
-— Jæja, ert það þú, sagði hann lágt.
Bettina stóð á þröskuldinum og horfði
yfir herbergið. Síðan gekk hún inn, tók
brotna stólinn upp og lét hann á rúmið.
Albert leit andartak á báða foreldra
sína, en hraðaði sér síðan út úr herberg-
inu.
Julian og Bettina voru ein eftir.
—- Þetta atvik kemur mér kunnug-
lega fyrir sjónir, sagði hún án minnstu
kaldhæðni í röddinni. ■— Þú hefur sem
sagt ekki þroskast meira á öllum þess-
um árum, -—■ ekki meira en svo, að enn
grípur þú til hnefanna, þégar þú telur
þig órétti beittan.
Skammaðist Julian sín? Það er
ómögulegt að segja, hvaða tilfinningar
bærðust í brjósti hans þessa stundina.
— Þér er bezt að segja sem fæst,
sagði hann biturlega. — Mér er ljóst að
þetta er þitt hús. Og þér hefur einnig
tekizt að fá börnin á þitt band. Öll
þessi óþægindi eru afleiðingar af þín-
um gerðum.
Skyndilega barði hann í borðið með
hnefanum.
— En eitt vil ég segja þér. Ef Albert
heldur áfram að valda okkur óþægind-
um með asnaspörkum sínum, þá verður
hann að flytjast héðan. Hann getur
flutzt inn til þín, eða gert hvað sem
honum sýnist. En hér verður hann ekki.
Þegar Julian bjóst til að fara, hóf
Bettina upp hendina og stöðvaði hann.
— Andartak, Jplian, sagði hún ró-
lega. — Ég veit hvað hefur gerzt. Ég
skal viðurkenna, að Albert hefur ef til
vill ekki verið nógu gætinn í orðum,
þegar hann talaði við Gabrielu. En^ í
einu hefur hann á réttu að standa. Ég
hélt, að við værum sammála um að
hafa nánar gætur á Doris þessa dagana.
— Og hvað kemur það Gabrielu við?
Bettina yppti öxlum
— Ég hélt að þú mundir skilja það.
Auðvitað reynir Doris að fá Gabrielu
á sitt mál í sambandi við Pedro.
Það var greinilegt, að Julian hafði
ekki dottið þetta í hug. Hann strauk
grátt hárið frá sveittu enninu.
— Mér er nær að halda, að allir í
þessu húsi séu gengnir af vitinu, hróp-
aði hann og gekk að dyrunum löngum
skrefum.
En í dyragættinni stanzaði hann:
— Ég ssetti mig ekki við, að Albert
geri sér að leik að móðga Gabrielu.
Reyndar er þetta þitt hús, en svo lengi
sem ég bý hér, hef ég að minnsta kosti
rétt til að ...
Hann hætti í miðri setningu og skellti
hurðinni á eftir sér.
★
Albert hafði hlaupið út úr húsinu.
Þegar hann var kominn á veginn sem
lá meðfram fljótinu, hafði hann ró-
ast örlítið. Hvað hafði hann í rauninni
gert?
Gabriela .. . Alltaf Gabriela! Hann
sá andlit hennar stöðugt fyrir sér, blik
augna hennar og rjóðar varirnar. Hvers
vegna gat hann ekki hætt að hugsa um
hana? Hvers vegna hafði hann í dag
sært hana öðru sinni? Hvers vegna?
Var það í raun og veru af því að hann
vildi hjálpa móður sinni? Eða var
ástæðan einhver önnur?
(Framhald í næsta blaði).
f'álki N N
27