Fálkinn - 05.09.1962, Side 12

Ben þekkti hana næstum ekki neitt,
fyrr en þetta kvöld, þegar hann var
á förum. Hún hét Marjorie Wilson og
bjó í eins herbergis íbúð við hliðina á
íbúð hans. Hún var lítil og föl, með stór,
óttaslegin, næstum örvæntingarfull
augu. Það var hægðarleikur að sjá, hvað
var að henni. Fötin hennar voru farin
að láta á sjá, skórnir voru útslitnir, og
brúni flókahatturinn virtist allt of
þungur í þessu heita veðri. Einhvern
tíma hlaut hún líka að hafa soltið, en
engu að síður fór hún að heiman á
hverjum morgni með sama litla brosið
á vör. Ef Ben rakst á hana, þegar hún
var að koma heim á kvöldin, nam hún
staðar og sagði óstyrkri röddu: — Nú
er eitthvað á seyði. Það er ég handviss
um. Þegar hann sagði henni, að hann
væri á förum upp í sveit, til frænda
síns, sem átti dásamlegt hús uppi í
fjöllum, hlustaði hún á með sama þolin-
móða brosinu, eins og hún liti á hann
sem bezta skinn, en heldur einfaldan
lítinn strák. Hún hafði alltaf búið í
borg og var þeirrar skoðunar, að lítið
gaman væri að því að búa uppi í sveit.
Hún talaði við hann í anddyrinu, teikn-
aði myndir með tánni á skónum sínum
í gólfið, og það rétt mótaði fyrir helm-
ingnum af fölu andliti hennar og alvar-
legum augnakrók undir skugganum
frá brúna hattinum.
Ben talaði oft við hana um Tony
Agricola, sem bjó á sömu hæð. Tony
var stór og dökkur yfirlitum, með
feiknamiklar herðar, olívulitaða húð
og heit, leyndardómsfull og flóttaleg
augu, hafði alltaf nóg af peningum og
stúlkum, þótt ekkert benti til þess, að
hann ynni neitt. Þeir, sem þekktu hann,
hvísluðust á um það, hvernig hann ynni
fyrir sér, og stúlkurnar, sem hann fór
með upp í íbúð sína, höfðu komið á
hann illu orði. En hann var alltaf kát-
ur, hafði meira að segja boðizt til að
útvega Ben stúlku, hann tók nefnilega
ekki almennt siðgæði allt of alvarlega,
þannig að Ben neyddist til að finna
upp einhverjar afsakanir til að hafna
þessu tilboði hans. Ben hafði fengið
peninga að láni hjá Tony. Þeir höfðu
spiíáð saman billiard og fengið sér glas,
12 rALKINNÍ
saga
eftir
bill
caldwell
og sem gamlir og lífsreyndir karlmenn
höfðu þeir skipzt á brosum og talað um
Marjorie Wilson. Rabbað svona léttilega.
Ben lá oft vakandi á næturnar og hlust-
aði á hlátur kvennanna og þrumuraust
Tonys frá íbúð hans — skyldi Marjorie
Wilson líka hafna þarna einhvern dag-
inn? Stundum heyrði hann Tony fara
á fætur á morgnana og ganga hægt um
herbergið; þegar hann hafði hlustað á
þetta í nokkra mánuði, fannst Ben hann
vita allt um líf Tony.
Þetta kvöld stóð Ben og var að taka
saman föggur sínar, því að hann ætlaði
í sumarleyfi næsta morgun, og hann
hlakkaði til að fá að búa uppi í sveit
í stað þess að híma í borginni. Næturn-
ar voru heitar og herbergið mollulegt,
og fölnaða, gulleita veggteppið kom því
til að sýnast mollulegra en nokkru
sinni fyrr. Hann blístraði, þegar hann
heyrði barið veikt að dyrum. Hann opn-
aði og sá Marjorie Wilson standa fyrir
utan, hálfsmeyka. Hún var ekki með
neinn hatt, og svart hárið lá laust um
andlitið. Hún var svo yndisleg, að hann
varð næstum feiminn, eins og hann
þekkti hana hreint ekki. — Ungfrú
Wilson, sagði hann, — viljið þér ekki
koma inn?
— Takk, sagði hún. — Ég ætla bara
að tala við yður eitt augnablik. Hún
gekk inn, en hélt síðan áfram að ramba
um herbergið, í stað þess að setjast. Það
var kominn vottur af roða í vanga henn-
ar, en hann hvarf nú hægt, og það var
einhver óeirð í öllum hreyfingum henn-
ar, þegar hún snéri sér við í öðrum enda
herbergisins, og þegar hún opnaði
munninn, eins og til að draga djúpt
andann.
— Þér virðizt hafa verið að hlaupa,
sagði hann í gamni.
En hún svaraði ekki; leit aðeins
snöggt til hans. Það var eins og ein-
hverjar áhyggjur væru orsök þessarar
óeirðar. En þegar hann sá rólegt, ör-
uggt bros hennar breiða úr sér á andliti
hennar, var hann viss um, að ekkert
hafði breytzt. — Viljið þér ekki setjast?
spurði hann skelfilega feiminn, því að
hún var svo furðulega, næstum óendan-
lega falleg. Kannski var það af því, að
þetta var í fyrsta sinn, sem hann sá hana
ekki með þennan brúna hatt, og af því
að hár hennar var svo þykkt og skín-
andi. Hún settist gegnt honum og lét
móðan mása um alla þá hégómlegu
hluti, sem þau höfðu talað um áður.
Hún hafði dregið blátt pilsið vendilega
niður fyrir hnén, og hún hélt fótunum
þétt saman. Ekki leið á löngu, áður en
þau voru farin að tala saman eins og
gamlir kunningjar um allt milli himins
og jarðar, og hún sagði: — En svo lang-
aði mig til að spyrja yður um dálítið,
ef yður er þá sama!
— Auðvitað, Marjorie, sagði hann og
kallaði hana með fornafni.
— Það er Tony. Mig langaði til að
spyrja yður svolítið í sambandi við
hann.
— Ég skal fúslega segja yður allt,
sem ég veit um hann, sagði hann hressi-
lega. — Hvað var það?
— Hann er búinn að bjóða mér út, og
hann vill líka hjálpa mér. Hann er bezta
skinn að mörgu leyti. En ég er á báð-
um áttum. Mig langaði til að spyrja
yður fyrst.
Ben brosti þegar hann leit á ungfrú
Wilson: Hann brosti á sama hátt og
þeir Tony höfðu brosað um kvöldið,
þegar þeir höfðu setið og talað um
ungfrú Wilson, eins og tveir gamal-
reyndir karlmenn. Auk þess hafði Tony
lánað honum peninga og komið prýði-
lega fram. Án þess svo mikið sem
loka augunum gat hann séð Tony fyrir
sér með skínandi svart hárið, sterkar
hvítar tennur og flóttalegt augnaráð.
Ben brosti til ungfrú Wilson:
— Okkur Tony hefur alltaf komið vel
saman. Ég er þeirrar skoðunar, að Tony
sé fyrirtaks náungi.
— Hann er vinur yðar, er það ekki?
— Jú, það er hann. Hann er ágætur
piltur.
— Takk, sagði hún hljóðlega og stóð
upp, hægt og með tilgerðarlegum hreyf-
ingum, eins og hún vissi ekki fyllilega,
hvað hún ætti að segja. — Ég veit, að
hann á marga vini, sagði hún. — Ég hef
heyrt óminn frá samkvæmunum, sem
hann heldur uppi á herberginu sínu.
Hann hefur tvisvar sinnum boðið mér,
en ég fór ekki. Hún stóð og teiknaði
myndir í teppið með tánni á slitna skón-
um sínum. Og Ben starði niður á fót-
inn, sem bjó til litla hringi. Hann vissi,
að hún kom sér ekki til að segja eitt-
hvað. Þau horfðu bæði niður á gólfið,
og stundarkorn sagði hvorugt neitt.
— Ég varð að spyrja einhvern, sagði
hún og leit feimnislega á hann. Það var
eins og eitthvað í herberginu héldi í
hana, eins og hún væri að reyna að