Fálkinn - 05.09.1962, Blaðsíða 31

Jf dagAÍhA CHH
KLIPPING OG RAKSTUR
Mér er ekki eins illa við nokkurn
hlut og að fara á rakarastofu. Ég vil
helzt halda mínu hári en ekki láta
rýja mig eins og hvern annan sauð,
enda þótt konan mín vilji halda því
fram, að ég sé af því kyni. En blessuð
konan hefur aldrei verið í sveit og veit
ekki hvað sauður er. Ef svo væri, hefði
hún aldrei lagzt með mér í blessaða
hjónasængina. Konan mín teymdi mig
nú samt ekki á rakarastofuna. Ég dratt-
aðist þangað lafhræddur einn daginn
eftir skrifstofutíma. Ég opnaði hurðina
á stofunni og gægðist inn.
— Veskú, sagði rakarinn og mundaði
rakhnífinn. Það er örlítil bið.
Ég leit inn. Stofan var full af konum,
sem biðu með sína krakka.
— Það er alveg óhætt að stíga inn
fyrir, sagði rakarinn. Blessuð börnin
bíta þig ekki.
Á sama augnabliki var rafmagns-
skærunum kippt úr sambandi. Rakarinn
rak upp óp. Lítill, ljóshærður snáði
beit hann í fingur.
— Sýndu nú, Nonni minn, hvað þú
getur verið góður, sagði kona, sem stóð
við hliðina á stólnum. Biddu nú rakar-
ann fyrirgefningar.
Þá tók strákur heljarmikinn stamp
af rakspíra og opnaði hann, reis upp í
stólnum og hvolfdi því yfir móður sína.
— Hann er vel uppalinn sé ég, sagði
rakarinn.
— Eruð þér að draga dár að honum
Nonna mínum, sem ég hef, ég einstæð-
ingsmóðir hef alið upp með súrum svita,
allt frá því ég átti hann hérna um árið.
— Nei, nei, frú, sagði rakarinn auð-
mjúkur, ég var einmitt að dást að því
hve drengurinn virti uppeldið mikils.
Þegar drengurinn var búinn að fá
nóg af ólátunum, settist hann rólegur
niður í stólinn og sagðist vilja rakstur.
Rakarinn hlýddi þessu ekki en hélt
áfram að klippa drenginn. Móðir hans
undi sér hið bezta og las í blöðum. Ég
sá að hún las Fálkann upp til agna.
Þegar hún leit upp, var rakarinn búinn
að snoða drenginn.
Konan æpti yfir sig:
— Gvöð, hjálpi mér, eruð þér búnir
að snoða hann Nonna minn.
— Já, sagði rakarinn. Það er venja
mín að gjalda tönn fyrir tönn og auga
fyrir auga.
— Húrra, húrra, mamma, sagði
Nonni litli, nú er ég eins og bófi frá
Sing, Sing.
Aumingja konan sagði ekkert fleira,
en borgaði það, sem upp var sett og
fór út hið bráðasta.
— Næsti, veskú, kallaði rakarinn.
Lítill naggur stóð upp. Hann var
litlu hærri en tólf ára strákur en samt
orðinn nauðasköllóttur.
— Já, sagði hann. Ég ætlaði bara að
biðja yður að snyrta svolítið kragann.
— Ég sé engan kraga, sagði rakarinn
afsakandi.
— Nú, svo að hann er farinn líka.
Ég hef sennilega ekkert tekið eftir því.
Ég var sko að koma af síldinni og
strákarnir á bátnum sögðu að ég gæti
alls ekki látið sjá mig í bænum, nema
ég léti klippa mig.
Veslings maðurinn gekk út að svo
búnu.
— Næsti, kallaði rakarinn.
Það var ég. Ég steig upp. Gekk hæg-
um en öruggum skrefum í áttina að
stólnum og settist.
— Rakstur eða klippingu? spurði
rakarinn.
— Hvorttveggja, sagði ég.
Hann hófst handa og masaði þessi
lifandis ósköp. Hann talaði um það, hvað
börn væru illa uppalin nú á dögum.
Hvað þeir græddu mikið fyrir norðan
á síldinni og hve mikill ólifnaður fylgdi
í kjölfar peninganna. Það bættust sí-
fellt fleiri og fleiri gestir við á stofuna,
en ég sat hinn rólegasti og las danskt
blað. Ég veitti því enga athygli, að
rakarinn hafði fyrir löngu lokið við þá
aðgerð, sem hann átti að fremja á mér.
Ég var á kafi í frásögn um hvernig
karlmenn ættu helzt að leggja snörur
sínar fyrir kvenfólk.
Allt í einu heyrði ég skæra rödd
segja við rakarann minn:
— Er það ekki farið að þynnast á
honum?
— O, jú. Því ber ekki að neita, svar-
aði rakarinn. — Það er komið svolítið
hreiður!
Þá tísti í frú Dögun Anns. Hún var
komin til að sækja mig.
Dagur Anns.

FALKINN
31