Fálkinn - 05.09.1962, Blaðsíða 13

finna afsökun fyrir því að fara ekki,
þótt hún vissi, að hún yrði að fara eftir
andartak. Það var eins og hún væri að
bíða, í rauninni án nokkurrar vonar og
án þess að voga sér að horfast í augu
við hann eftir fyrsta feimnislega augna-
tillitið. Þá kom hún honum skyndilega
mjög á óvart: — Eigið þér stúlku?
— Já, svona þrjár — fjórar, sagði
hann hlæjandi.
— En enga, sem yður þykir verulega
vænt um?
Hún starði svo frjálslega á hann, að
honum fannst hann allt í einu ungur
og óreyndur og svolítill kjáni. Ben virt-
ist alltaf sjálfsöruggur og ekkert kom
honum úr jafnvægi; nú var hann vand-
ræðalegur og fann, að eitthvað innra
með honum reyndi nú að komast burt
frá henni. Orðin höfðu í rauninni verið
ómerkileg, en tónninn hafði verið svo
áleitinn, að honum gramdist. Hún stóð
og hallaði undir flatt og leit forvitnis-
lega á hann; þá hneigði hann sig ein-
hverra hluta vegna, djúpt fyrir henni,
heldur kjánalega, brosti væmnislega og
gerði sér upp hlátur — tíst, þegar hann
rétti aftur úr sér.
Á meðan hún beið eftir því, að hann
segði eitthvað, varð svipur hennar þver-
móðskufullur, næstum fýlulegur. Hún
snéri skyndilega við og gekk út úr her-
berginu. — Bless. Ég þarf að skipta um
föt, áður en ég fer út með Tony.
Ben komst algjörlega úr jafnvægi, en
hann yppti öxlum. Hvað var eiginlega
að henni? Hún þekkti Tony miklu bet-
ur en ég. Hún hefur þekkt hann lengi!
En andlit hennar hafði verið svo fallegt,
og það var eitthvað, sem hafði valdið
henni áhyggjum, eitthvað, sem hún
þorði ekki að tjá. Hvað skyldi hún hafa
sagt, ef hún hefði byrjað að tala? Hún
virtist geta verið grimmilega opinská.
Hann brosti í kampinn, þegar hann
minntist þess, að hana virtist hafa dauð-
langað til að tuska hann til eins og lít-
inn hvolp. Hann átti í rauninni að halda
áfram að pakka niður, en í stað þess
fór hann og barði að dyrum hjá Tony.
Hann brosti gleitt, eins og hann ætlaði
að fara að segja smellna sögu.
Tony var að ljúka við að klæða sig.
Andlit hans, hárið, hendurnar og sterk-
ar tennurnar Ijómuðu af hreinleika. —
Halló, Ben, sagði hann léttur í bragði.
— Hvað er þér á höndum?
— Marjorie Wilson var að segja mér,
að þið væruð að fara saman út.
— Það er rétt. Og í kvöld verð ég að
fara að öllu með gát. Hvað sagðirðu við
hana?
-—- Hún vildi vita allt um þig.
— Um mig? Guð hjálpi henni. Og
hvað sagðirðu?
— Ég sagði, að þú værir prýðispiltur.
Maður er ekki félagi þinn fyrir ekki
neitt.
— Þakka þér fyrir. Seztu og fáðu þér
bjór. Ég á einmitt tvær flöskur! Tony
fór skyndilega að hlæja svo hressilega,
að það sást næstum því ekki í augun
á honum. — Þetta er eins og að taka
leikfang frá barni, Ben. Ég er búinn
Framh. á bls. 28.
fXlkinn 13