Fálkinn - 05.09.1962, Blaðsíða 17

drátturinn hás, en reglulegur eins og
klukka. Hann hafði hvorki flýtt sér
eða seinkað. Þetta endurtók sig sekúndu
eftir sekúndu og hljóðið ofurlítið mis-
munandi eftir því hvort hann andaði
að sér eða frá.
Tengdasonurinn horfði á hann.
-— Hann er farinn áður en nokkur
veit. Slokknar eins og kertaljós.
Þau fóru fram í eldhús og fóru að eta
án þess að mæla orð. Eftir súpuna fengu
þau sér brauðsneið. Þegar þau höfðu
þvegið diskana fóru þau inn í stofuna
til hins deyjandi manns.
Konan, sem hélt á ofurlitlum lampa
sem ósaði, bar hann fram og til baka
fyrir vitin á föður sínum. Ef hann hefði
því. Þú þarft ekkert að óttast. Við fáum
leyfi til að jarða hann á morgun samt,
því að það var leyft þegar hann Bénhard
gamli var jarðaður. Hann dó um háslátt-
inn.
Þetta var augljóst mál og hann sætti
sig við það og fór út að vinna. Konan
steikti fyrst eplin og svo vann hún
morgunverkin.
Klukkan tólf tórði karlfauskurinn
enn. Fólkið sem hafði verið fengið til
að hjálpa við að ná inn baununum,
kom í hóp og skoðaði gamla manninn,
sem ekki vildi láta undan. Allir sögðu
eitthvað um málið og svo var farið út
á baunaakurinn.
Klukkan sex, þegar það kom inn
ist þeim öll töfin, sem hann olli þeim.
— Hvað á ég nú að gera, sagði
tengdasonurinn.
Hún vissi það ekki.
— Þetta er skammarlegt, sveimér
þá! sagði hún.
Þau gátu ekki einu sinni sent afboð
til gestanna, sem áttu að fara að koma
von bráðar. Þeim kom saman um að
láta þá koma og skýra fyrir þeim
hvernig þetta héngi saman.
Þeir fyrstu komu rétt fyrir klukkan
sjö. Konurnar sem voru svartklæddar
og með stóra slæðu um höfuðið, voru
með sorgarsvip og gengu hægt. Karlarn-
ir voru ekki alveg í essinu sínu í klæðis-
jökkunum. Þeir gengu saman tveir og
I
LETTU STUMDU
ekki andað, var ómögulegt að sjá annað
en að maðurinn væri dauður.
Hjónarúmið var í skoti í hinum enda
stofunnar, innskot í veggnum. Þau hátt-
uðu án þess að segja nokkuð orð.
Slökktu ljósið og lögðu aftur augun.
Og bráðum heyrðust rykkjóttar hrotur,
dýpri frá honum og dálítið hærri frá
henni. Þær runnu saman við sífellda
hrygluna í manninum sem var að deyja.
Rotturnar dönsuðu uppi á lofti.
★
Maðurinn vaknaði undir eins og fór
að birta. Tengdafaðir hans var lifandi
enn. Hann stjakaði við konunni, því að
honum fór að verða órótt út af þessum
þráa í karlfauskinum.
— Phenie, hann er ekki dauður enn.
Hvað eigum við að gera í þessu máli?
Hann vissi að hún var stundum ráða-
góð í vandræðum.
— Hann lifir ekki daginn á enda,
sagði hún. — Þér er óhætt að treysta
aftur, dró gamli maðurinn andann enn.
Nú var tengdasyninum öllum lokið.
— Hvað finnst þér, að við eigum að
gera, Phénie?
Hún vissi heldur ekki hvað skyldi
taka til bragðs. Þau fóru og töluðu við
hreppstjórann. Hann lofaði að sjá
gegnum fingur með þeim og gaf leyfi
til að gamli maðurinn yrði grafinn á
næsta degi eftir andlátið. Þau fóru til
heilbrigðisfulltrúans og hann lofaði
þeim að hann skyldi breyta dagsetning-
unni á dánarvottorðinu. Hjónunum varð
rórra og þau héldu heim.
Þau háttuðu og sofnuðu eins og kvöld-
ið áður og hroturnar í þeim og hryglan
í gamla manninum héldu samsöng.
Þegar þau vöknuðu um morguninn
var hann ekki dauður enn.
Þá greip skelfingin þau. Þau' stóðu
við höfðalag föður síns og horfðu á
hann, eins og hann ætlaði að gera þeim
grikk, snúa á þau og koma þeim í
vandræði af bölvun sinni. Mest gramd-
tveir og voru að tala um kaup og
sölur.
Chicot og kona hans tóku á móti þeim
óróleg og með æðrusvip og kveinuðu
sáran. Þegar þau mættu fyrsta hópnum
fóru þau bæði að gráta. Þau sögðu hvað
fyrir hefði komið og frá allri þessari
armæðu. Þau buðu gestunum að setjast
og gengu á milli og afsökuðu sig. Sögðu
að þetta mundu flestir hafa gert í þeirra
sporum. Þau . samkjöftuðu ekki. Þau
voru orðin svo málsskrafsmikil, að engir
aðrir komust að.
Þau fluttu sig úr einum stað í annan
og sögðu:
— Aldrei hefði mér getað dottið þetta
í hug! Það er alveg óskiljanlegt, að hann
skuli tóra svona lengi.
Það gekk alveg fram af gestunum
og þeir urðu dálítið hvumsa, eins og
oft þegar brugðið er út af gamalli
venju. Þeir voru í vafa um, hvað þeir
ættu að gera og sátu þarna eða stóðu
Framh. á bls. 28.
FÁLKINN 17