Fálkinn - 05.09.1962, Síða 18

HLÁTURINN
LENGIR
LlFIÐ
ÞEGAR SÍMON DALASKÁLD var
unglingur, var hann smali hjá Jóni
bónda á Silfrastöðum. Þótti honum lítið
til Símonar koma og skildu þeir með
litlum kærleik. Það fylgdi Jóni, að
hvar sem hann kom, var hann kenndur
við bújörð sína. Hann bjó á Skjaldar-
stöðum, og þá nefndur Skjöldungur.
Síðast bjó hann á Krossastöðum á
Þelamörk, og var þá kallaður Krossi
eða Krossastaða-Jón. Fleira var það,
sem fylgdi honum. Hvar sem hann fór
sýndi hann, að hann var hið mesta
snyrtimenni og búhöldur. Ölkær þótti
Jón. Fór þá snyrtimennska hans stund-
um út um þúfur. Hann bjó um skeið
á Eyrarlandi við Akureyri. Var hann
þá einu sinni sem oftar staddur niður
í kaupstað og án efa við vín. Mætir
hann þá Símoni á götu og ávarpar hann:
— Þarna ertu þá kominn bölvaður
Dalaskíturinn.
Símoni rann í skap, þótti kveðjan
klúr og köld frá gömlum húsbónda.
Grípur hann til síns bitrasta vopns
og segir samstundis:
Klækjum hlaðinn, hrakyrtur,
hér er staddur líka
svínskur, graður, sífullur,
Silfrastaða-Skjöldungur.
Jón gekk burtu rjóður í andliti og
kærði sig ekki um að eiga frekara sam-
tal við Símon.
★
EITT SINN GISTI Símon á Stóru-Ökr-
um og kom þá vestan úr Húnavatns-
sýslu. Eftir að hafa þegið góðgerðir, fer
hann að segja fréttir, og byrjar svona:
— Nú er Símon trúlofaður. Hún
heitir Guðríður.
18 FALKINN
— Er það myndar-kvenmaður, spyr
einhver.
— Nefndu nú ekki ósköpin, blessunin
mín. Þetta er dæmalaus mæðumann-
eskja, hefur átt barn með Sigurbirni
flæking. Hún er ósköp einföld, rakar
á móti vindi, en bezta sál. Ég hitti
hana á Blönduósi og gaf henni hnjá-
skjól. Daginn eftir flaug það um allan
Ósinn, að Símon hefði verið að rjála
við Guðríði undir Blöndubrúnni. (Mjög
hneykslaður): Svona er an’skotans
kjaftæðið.
Sjaldan hefur heimskri konu verið
lýst öllu betur en hjá Símoni í þessari
frásögn. Það þarf vart að taka það fram,
að sú kona, sem notar ekki vindinn til
léttis, stígur ekki í vitið.
★
Kjarval hafði gengið fram og aftur
um Austurstræti nokkra stund. Hann
reykti stóran vindil.
Þá nam hann staðar við Pósthúsið og
tók að horfa upp í loftið. Beindi hann
augunum að fánastöng á háu húsi hinum
megin götunnar. Skyggði hann hönd
fyrir auga, svo sem hann væri að horfa
á eitthvað, sem erfitt væri að festa
auga á.
Þetta var seinnihluta dags og mann-
fjöldi mikill í Austurstræti. Menn fóru
nú að staldra við nálægt Kjarval og
horfa í sömu átt og hann.
— Hvað eruð þið að horfa á, sögðu
þeir, sem að komu.
— Ég veit það eiginlega ekki, svaraði
sá, sem spurður var. —■ Hann Kjarval
er að horfa á eitthvað.
Brátt staðnæmdust fleiri og fleiri,
svo að Kjarval hvarf í þyrpinguna og
umferðin á gangstéttinni stöðvaðist
alveg.
Lögregluþjón bar þar að og spurði,
hvað um væri að vera.
— Það eru allir kringum Kjarval,
sagði strákur nokkur, — hann sér víst
eitthvað.
Kjarval heyrði ávæning af þessu og
sagði allhátt:
— Ég er að horfa á flaggstöngina og
þið eruð að horfa á flaggstöngina. Það
getur vel verið, að það setjist þarna
fugl, og þá þætti mér gaman að sjá,
hvort hann getur tyllt báðum fótum
á svona mjóan topp!
★
SÉRA BJARNI JÓNSSON vígslu-
biskup er einn af fylgismönnum bind-
indishreyfingarinnar hér á landi.
Einhverju sinni var hann beðinn um
að flytja ræðu á stúkuþingi, sem háð
var í Reykjavík. Á þinginu var salur-
inn þéttskipaður áheyrendum.
Þá sagði séra Bjarni eftirfarandi sögu
um reynslu sína og áhrif áfengisins á
líf manna.
— Ég ætla að segja ykkur sögu frá
bernskuárum mínum.
Ég var þá ellefu ára gamall og hafði
verið austur í Árnessýslu um sumarið.
En nú var komið haust og átti ég þá
að fara heim.
Svo stóð á, að ég var settur í sam-
fylgd með fjórum fullorðnum mönnum,
sem voru á suðurleið.
Við vorum auðvitað ríðandi, því að
önnur farartæki voru ekki notuð.
Segir nú ekki af ferðum okkar, fyrr
en við komum að Helisheiði. Þá tók
að hvessa og rigna og var fyrirsjáan-
legt uppgangsveður. Og þegar við
vorum komnir á miðja heiðina, var
komið versta veður.
Okkur þótti nú öllum veðrið kalsa-
legt og að okkur sótti hrollur.
Þá tók einn félaganna upp brennivíns-
flösku, saup vel á, rétti félögum sínum
síðan flöskuna og sagði:
— Þetta ætti að taka úr okkur mesta
hrollinn.
Og þeir supu allir á.
Buðu þeir mér að smakka á og sögðu,
að það skaðaði ekki, þótt ég dreypti á
mér til hressingar.
Ég skalf af kulda og var að verða
gegndrepa, en sagði:
— Nei, ég smakka ekki á þessu hjá
ykkur.
Við héldum síðan áfram í þessu ó-
hemju veðri, og alltaf voru félagar mínir
að dreypa á flöskunni, og alltaf sögðu
þeir við mig:
— Fáðu þér svolítinn sopa. Þú drepst
annars strákur.
En ég sagði alltaf:
— Nei, það skal ekki dropi af því
inn fyrir mínar varir.
Meðan séra Bjarni sagði frá þessu,
var auðséð á áheyrendum, hvað þeim
fannst ofstæki vínmanna takmarkalaust,
þar sem þeir ætluðu því nær að neyða
drenginn til þess að taka í staupinu.
Sumir höfðu lagt hendur í skaut og
horfðu með aðdáun á ræðumann, svo
sem þeir hugsuðu: — Snemma hefur
séra Bjarni verið staðfastur gegn freist-
ingunum.
Og ræðumaður hélt áfram:
— Að lokum komum við að Kolviðar-
hóli illa til reika, rennblautir og slæptir,
og þótti gott að koma í húsaskjólið. En
þar héldu ferðafélagar minir áfram að
drekka brennivín og sögðu enn við
mig:
— Fáðu þér með okkur og hresstu
þig-
— Ég hef ákveðið að smakka aldrei
vín, sagði ég.
Og þeir drukku, en ég drakk ekki.
Hér þagnaði séra Bjarni andartak,
en fólkið beið andaktugt eftir sögulok-
unum:
Þá mælti hann:
— En það var nú svona: Ég stend
hér og segi ykkur frá þessu, en þeir,
sem drukku eru allir dánir.
★