Fálkinn - 05.09.1962, Qupperneq 23

morgun, sagði hún ánægjulega.
Hann roðnar af gleði. Hann klappar
uxunum á herðakambinn og horfir
brosandi á hana.
Hún er há og beinvaxin. Ung og ítur
kona í vorgolunni. Andlitið er smáleitt,
augun möndullaga, en blá eins og heið-
ríkjan, glóbjart hár er bundið saman í
hnakkanum með stórum borða.
Kilían situr og horfir á hana meðan
hann borðar úr skálinni, sem hún hefur
fært honum.
— Kristín, segir hann allt í einu. —
Hefur þú hugsað um það, sem ég minnt-
ist á við þig um daginn?
Hann heldur áfram að borða, en bíð-
ur svars hennar. Hún lítur ekki til hans.
— Þýðingarlaust að hugsa um það,
Kilían, svarar hún,
Kilían kinkar kolli áhyggjulaus.
— Það finnst mér líka, Kristín. Ekki
að brjóta heilann of mikið, heldur grípa
tækifærið. Annan eins snilling og mig
finnur þú ekki á hverjum degi.
Hann heldur áfram að tyggja, meðan
hann talar. Kristín brosir ósjálfrátt.
— Þú ert vonlaus, Kilían, en þú veizt
hvað ég á við. Og hvers vegna!
Þau sitja drykklanga stund án þess
að segja neitt. Kilían snæðir. Katrín
krotar með grein í moldina, lárétt og
lóðrétt strik, sem verða að bókstöfum,
nafnið: MARTEINN.
Kilían virðir hana fyrir sér og hristir
höfuðið.
— Eins og grafletur, segir hann.
Kristín hrekkur við. Svipur hennar
lykst aftur.
— Fimm ár! Og hve lengi ætlar þú
að halda áfram að bíða? spyr Kilían.
— Og hve gömul varstu þá? Sextán ára!
Ertu sama enn í dag? Og Marteinn sá
sami .... ef hann er þá á lífi?
Kristín hlustar ekki á hann. Hún
starir upp að skógarjaðrinum, en þar
kemur í ljós maður, sem styðst við gild-
an göngustaf.
Kilían lítur í sömu átt. Hann bítur
á vörina þétt.
Allt í einu stekkur Kristín á fætur.
Marteinn! hvíslar hún. — Það er
Marteinn!
Hún stendur snöggvast kyr og starir,
eins og hún þori ekki að trúa sínum
eigin augum. Svo hleypur hún allt í
einu af stað í áttina til mannsins.
— Marteinn! kallar hún. — Marteinn!
Ókunni maðurinn hefur numið staðar
við fyrsta hróp hennar, og styður sig
við girðingu í skógarjaðrinum.
Hann hefur viljað koma mér á óvart!
verður Kristínu hugsað. Því aðeins hef-
ur hann ekki skrifað.
Hún ætlar að kalla á ný, en röddin
bregzt henni. Marteinn! Marteinn! Hún
hleypur .... og það er eins og hún sé
að hlaupa yfir þau ömurlegu ár, sem
liðin eru.
Skyndilega nemur hún staðar. Lófar
hennar lokast yfir ópið, sem er að brjót-
ast fram af vörum hennar. Hún reikar
og fálmar fram fyrir sig í leit að stuðn-
ingi. Hún sér gegnum móðu, að maður-
inn kemur nær, andlit hans vex út úr
þokunni, framandi andlit. Hún riðar til
og er öngviti nær.
Hljómar frá kirkjuklukkunni þrengja
sér með hægð inní vitund hennar. Hún
hlustar í myrkrinu sem lokast um sál
hennar. Það er eins og golan sem þýtur
í furutrjánum, andi mjúklega á hana.
En svo finnur hún, að það er andar-
dráttur mannlegrar veru. Og hún finn-
ur, að tekið er utan um hana, sterkum
og öruggum armi. Allt í einu man hún
hvað hefur gerzt og réttir sig snögglega
upp.
Hún horfir inní tvö augu, grágræn og
grafkyrr augu. Þau eru eins og yfirborð
á lygnu skógarvatni, djúp og órannsak-
anleg.
Kristín verður að víkja sér undan
þessum augum. Hún snýr sér á hæli
og losar sig við handlegginn sem hefur
stutt hana.
— Þér verðið að afsaka, stamar hún
og finnur að blóðið þýtur fram í kinn-
ar henni. — Ég hélt þér væruð .... ég
villtist á yður og...
Hún horfir á hinn ókunna mann.
Hver er hann? Flakkari? Föt hans eru
rykug og rifin. Skórnir eins og þeir séu
mörgum númerum of stórir. Það er kalt
í veðri og þó er hann aðeins klæddur
blástykkjóttri treyju. Ekkert höfuðfat,
engir vettlingar.
En svo verður henni litið á hendur
hans. Þær eru rifnar og óhreinar, en lóf-
arnir eru sléttir. Þetta eru ekki hendur
flakkara.
Maðurinn lítur af henni og horfir út
yfir akrana. Það bregður fyrir vonleysi
hins veika dýrs í augum hans. Hann er
FÁLKINN 23