Fálkinn - 05.09.1962, Blaðsíða 37

Það var tekið á móti Ottó með pompi og pragt, þegar hann
kom til kastalans. „Komið þér, Ottó“, sagði Lambi. „Lávarður-
inn þráir að fagna þér.“ Ottó var umsetinn og hermennirnir báru
hann á höndum sér til Klængs lávarðar af Arnarkastala. „Sonur
minn“, hóf hinn gamli lávarður mál sitt, “vegna hugrekkis
þins og dugnaðar er Arnarkastali enn í okkar eign. Við höfum
farið með sigur af hólmi yfir óvinum okkar. Þetta er gleði-
dagur“. Ottó hlustaði þegjandi á. „Af hverju segirðu ekkert,
Ottó?“ spurði faðir hans. „Er eitthvað að? Vertu glaður. Við
höfum sigrað“. „Viltu lofa mér að vera einum augnablik,"
svaraði Ottó. „Ég veit ekki hvað amar að mér“. Hann gekk í
áttina til brjóstvirkisins. Hann horfði döprum augum á lands-
lagið fyrir framan hann. Hugsanir hans snerust um Rut,...
bandamann hans og óvin í senn. Mundi hann nokkurn tíma
sjá hana aftur?
SÖGULOK.
PANDA DG LANDKDNNUÐURINN MIKLI
„Það er skylda mín“, hélt lögfræðingurinn áfram, „að
fá fórseta hinna sameinuðu landkönnuða erfðaféð, en
honum er frjálst að gera hvað sem er við það.“ Panda
og Aloysius frændi gátu ekki leynt vonbrigðum sín-
um. Landkönnuðurinn einn var rólegur. Hann kinkaði
kolli eins og hann væri fullkomlega ánægður með
þessa lausn. „Ég er glaður yfir því, að þetta skuli
fara á þennan veg“, sagði lögmaðurinn. „Nú er það
skylda mín, að finna formann félags hinna sameinuðu
landkönnuða. Meðal annara orða, þar sem þér eruð
landkönnuður, getið þér þá ekki bent mér á formann-
inn.“ „Vissulega“, svaraði landkönnuðurinn rólegur,
„Þér þurfið ekki að leita langt. Ég er formaður félags-
ins.“
Panda og landkönnuðurinn komu hlaðnir byrðum að
gífurlega hárri byggingu. Það voru aðalstöðvar land-
könnuðafélagsins. Dyravörðurinn heilsaði kurteislega.
„Gaman að sjá yður aftur, herra formaður“, sagði
hann. „Nokkrar skipanir?“ „Sendið út fundarboð til
allra félagsmanna“, skipaði landkönnuðurinn. „Það
á að verða sérstakur fundur strax“. Svolitlum tíma
síðar sagði landkönnuðurinn fundarmönnum frá ævin-
týrum sínum. Og þegar hann tilkynnti, að erfðafé
frænda hans rynni í fjárhirzlur félagsins, fóru félag-
arnir að syngja. Þeir sungu hárri raust: „Kátir voru
karlar“. „Félagar," sagði landkönnuðurinn að lokum,
um leið og hann tók útt þykkan seðlabunka úr kass-
anum, „ég vildi aðeins leita samþykkis ykkar á því
að veita þessum dygga og hjálpsama aðstoðarmanni
mínum örlítinn þakklætisvott“. Tillagan var samþykkt
einróma með lófaklappi.
SÖGULOK.
FÁLKINN 37