Fálkinn - 27.04.1964, Blaðsíða 8

FLUTNIN G ARNIR.
Það er blátt áfram lygilegt,
hvft auðvelt er að hagnast á
hjátrú annarra.
Það var ekki síður straum-
ur upp stigana til mín heldur
en áður hafði verið niður stig-
ana til mannsins, sem bruggaði.
Munurinn á mér og honum
var hins vegar sá að ég þorði
að auglýsa opinberlega starf-
semi mína. Ég gat þess vegna
tekið mér smá frí, þegar ég
Ég er nefnilega ein af þeim,
sem eru svo óheppnar að guð
bíður eftir því að þær hjálpi
sér sjálfar.
Annars hef ég svo sem feng-
ið marga spádóma um ævina.
Ein kerlingin sagði mér til
dæmis, að ég ætti eftir að búa
í sveit allt mitt líf enda væri
það minn draumur að umgang-
ast dýr.
Eins og ég sagði ykkur um
daginn hefur það alltaf þjáð
okkur gekk báðum erfiðlega að
gera meira en tóra á laununum.
Og það bæði fyrir og eftir
kjaradóm.
Það er annars hægara sagt
en gert að byggja hérna í
Reykjavík. Það eru óteljandi
ferðirnar frá Heródesi til Píla-
tusar til að sækja um lóðir og
kaupa byggingarefni og allt
annað, sem húsi tilheyrir.
Svo ekki sé minnst á bless-
aða iðnaðarmennina.
húsbyggingum hefur enginn
efni á alltof mörgum heimsókn- '
um til allt of margra vina.
Eiginlega varð ég fegin að
sjá aftur allar vinkonurnar
bæði þær sem ég þekkti og þær,
sem ég átti eftir að kynnast.
Því þessar sem ég spáði fyrir ,
í síðasta mánuði komu aftur
til að kynna sér, hver yrði
nýjasti sjansinn þeirra og til
að ráðgast um það við mig,
hvort það væri heppilegt að ,
Framhaldssaga eftir INGIBJÖRGII JÓXSDÓTTOI
;a auðlegi
og elsku maðurii
að byggja okk;
við vorum n
rik.
Þessu hafði
rpáð fyrir mér
En ég hef
vantrúuð
væntan'
fórum
verða
no bæði
g eins á
na.
mig að öll dýr virðist dreyma
um að umgangast mig.
Ég hata hins vegar dýr og
mig langar alltaf til að hlaupa
þegar ég sé hund.
Þegar ég var fimm ára fór
mamma mín með mig í sveit
og þar voru beljur.
Það var sama þó ég væri
efst uppi í fjallshlíðinni. Þegar
ég sá beljurnar leggja af stað
heimleiðis þaut ég niður hlíð-
ina og beint upp í fangið á
mömmu.
Þar var ég óhult.
Það var nefnilega aldrei að
nema blessuðum beljunum
hug að elta mig upp
líðina, en upp í fangið
|ni mömmu komust þær
sat ég nefnilega.
spákonan sagði mér, að
iri mikið piltagull og all-
rlmenn elskuðu mig út af
fannst mér gaman að
un sagði mér líka, að ég
idi aldrei gifta mig þrátt
þessi hundruð ef ekki þús-
sem gengu á eftir mér
grasið í skónum.
|að fannst mér sorglegt, því
leið og hún sagði þetta vissi
hún var að ljúga.
var ég nefnilega harðgift
ekk með minn þriðja son.
lega hefði ég líka svarið
það í þann tíð að ég ætti
að auðgast svo á hjátrú
annarra að ég gæti loksins látið
rætast draum okkar hjónakorn-
anna um einbýlishús.
Því það var eins með mig
og manninn á neðstu hæðinni
Okkur gekk verst með eld-
húsinnréttinguna.
Samt var þetta íburðarlaus
eldhúsinnrétting og alls ekki
neitt merkilegt við hana.
Að vísu var til þess ætlast
að sjálfvirka þvottavélin og
þurrkarinn, sem ég fékk mér
væru innbyggð í eitt borðið, en
maður skildi halda að laghent-
um manni væri það ekki
ómögulegt.
Svo reyndist samt ekki vera.
Fyrst munaði tveim senti-
metrum að þvottavélin passaði
í borðið. Svo munaði þrem
sentimetrum að borðið passaði
utan um þurrkarann.
Ég var alveg hætt að mega
vera að því að spá.
Daginn út og inn neyddist ég
til að sitja fyrir blessuðum iðn-
aðarmönnunum mínum út um
bæinn og heimta af þeim eitt
og annað.
Sentimeter hér og sentimeter
þar og á endanum hafðist þetta
allt.
Samt var það ekki fyrr en ég
hafði neyðst til að kosta upp á
smáauglýsingu í Vísi í marga
daga.
VERÐ EKKI TIL VIÐTALS
Á MORGUN SAKIR ÓFYRIR-
SJÁANLEGRA ATVIKA.
Mikið var ég fegin, þegar ég
gat farið að auglýsa aftur:
TEK Á MÓTI í DAG MILLI
9 OG 6.
Ég tók mér nefnilega frí á
kvöldin, því renniríið var farið
að fara svo í taugarnar á elsku
manninum mínum, að hann var
farinn að skreppa helzt til oft
í heimsókn til vina sinna.
Og þegar maður stendur í
giftast þessum eða hinum.
Ég lagði mig alla fram til
að segja þeim, það sem ég áleit
að þær vildu helzt heyra.
Auðvitað hefur mér mistekist
á köflum eins og gengur. Ég
man sérstaklega eftir móður'
einnar stúlkunnar.
Það var nefnilega þannig að
blessuð stúlkan vildi endilega
giftast strák, sem var dálítið
fyrir að fá sér einn lítinn og
skreppa hingað og þangað
meðan hann var í því ásigkomu-
lagi.
Mér skildist á öllu að þetta
væri bezti piltur inn við bein-
ið og myndi reynast sómasam-
lega sem eiginmaður.
Leiðinlegur var hann að
minnsta kosti ekki.
Að vísu hafði hann einu sinni
verið settur inn fyrir að hnupla
strætisvagni.
En jafnvel það hafði hann
gert í beztu meiningu.
Allir, sem leggja það í vana
sinn að skreppa á veitingahús
á kvöldin vita hve erfitt er að
komast heim aftur.
Tugir karla og kvenna ráfa
um miðbæinn og vinka og veifa
út öllum skönkum, kallandi í
allar áttir á leigubíl.
Stundum tekur svo langan
tíma að fá bíl, að maður gæti
gengið alla leið til Hafnarfjarð-
ar á meðan maður bíður eftir
bílnum.
Og eins og ég sagði áðan virt-
ist mér þessi piltur allra bezta
grey.
Hann hnuplaði að minnsta
kosti strætisvagni og ók um
bæinn með tugi manns, sem
ekki komust heim.
0 FALKINN