Fálkinn - 27.04.1964, Blaðsíða 40

Hið svarta
Framhaid aí bls. 17.
arnir eru mestmegnis seldir til
Saudi-Arabíu, Oman og Bah-
rein.
Þýzkur blaðamaður hefur ný-
lega komizt í kynni við ófrjálst
fólk austur þar. Hann heim-
sótti þrælabúðir skammt frá
Bender Abbas, sem eitt sinn
var mikilvæg verzlunarstöð
við Persneska flóann, en er nú
lítið annað en miðstöð þræla-
verzlunar. Hann kom til lítils
þorps, sem var ekki annað en
nokkrir strákofar. í hverjum
kofa bjó stúlka, sem hafði það
starf að sinna sjómönnum og
öðrum gestum. Flestar þeirra
voru ambáttir. Nokkrar mjög
fallegar fjórtán og fimmtán ára
stúlkur voru ekki „fyrir al-
menning“, heldur voru þær
geymdar til að sinna þeim gest-
um, sem „Madame" forstöðu-
konunni, þótti sérstök ástæða
til að koma sér í mjúk-
inn hjá. Stúlkurnar tilheyrðu
„madame“ með húð og hári,
rétt eins og önnur húsdýr.
Amnars var líf þeirra líkt lífi
vændiskvenna í hinum „frjálsa
heimi“, að öðru leyti en því,
að þær fengu aðeins litla vasa-
peninga í sinn hlut. Hitt allt
hirti „madame" en hún sá þeim
fyrir klæðum og fæði, svo lengi
sem þær entust, og þær höfðu
það að mörgu leyti betra en
hinar „frjálsu“ konur í ná-
grenninu.
Blaðamanninum tókst að
vinna trúnað „madame" sem
annars er ekkert um það, að
vesturlandabúar séu að væflast
í kringum „starfsemi“ hennar.
Hann leigði sér sextán ára
stúlku frá Belutschistan einn
einn eftirmiðdag, fyrir þrjátíu
þýzk mörk, (rúmlega 300 ísl.
krónur) og fór út með henni
að ganga og spurði hana um
tilefni veru hennar þarna. Hún
var dóttir fátæks bónda í þorpi
nokkru í Suðaustur-Persíu.
Hann var skuldum vafinn eins
og allir aðrir bændur í þorpinu.
Enginn mátti hverfa brott,
nema hafa fyrst greitt allar
skuldir sínar, til landeigandans.
En svo var um hnútana búið,
að það var næstum alveg úti-
lokað fyrir bændurna. Skuld-
irnar jukust á hverju ári. Og
þannig voru allir raunverulega
þrælar, þótt svo væri ekki talið
í orði. Móðir stúlkunnar reyndi
að vinna þeim inn nokkra pen-
inga með því að hnýta teppi.
Þessi teppi voru seld farand-
sölum, sem fóru um og keyptu
ýmislegt af íbúunum — meðal
annars börn. Svo kom að því
að þau gátu greitt skuldir sínar
með því að selja hana.
Blaðamaðurinn spurði stúlk-
una, hvers vegna í ósköpunum
hún sneri sér ekki til lögregl-
unnar og bæði um aðstoð.
„Lögreglan er á bandi við-
skiptavina okkar,“ svaraði
stúlkan. „Auk þess fá lögreglu-
þjónarnir ókeypis þjónustu, ef
þeir koma hingað, og falleg-
ustu súlkurnar.“ „Og þeir vita
að þú ert ambátt?“ „Vitan-
lega“. „Ef ég fer með þig til
Teheran og þú gæfir þig fram
við lögregluyfirvöldin, yrðir
þú frjáls. Þangað myndu þræla-
salarnir ekki ná í þig.“ „Nei, en
hvað ætti ég svo að gera? Fara
í vændishús þar? Eða fara
heim til foreldra minna og
svelta?" „Þú gætir fengið þér
vinnu.“ „Það eru svo margir
atvinnulausir.“
Hann komst í ferð með
þrælakaupmönnum, en varð að
skilja við sig allar ljósmynda-
vörur, og nákvæm leit var
gerð að vopnum í farangri hans.
í hvert skipti, er þeir nálguðust
þorp, varð hann að fela sig,
því kaupmennirnir sögðu hon-
um, að ef þorpsbúar sæju út-
lending með í förinni, héldu
þeir, að verið væri að kaupa
handa honum og heimtuðu
helmingi hærra verð. En verzl-
unin gekk illa og þá gripu þeir
til gamalkunns óþverrabragðs.
Tveir menn voru látnir dul-
búast sem hljóðfæraleikarar.
Þeir léku á götum þorpsins
og ginntu konur og unglinga
til að elta sig út fyrir þorpið.
Þar var ráðist á fólkið og þeim
álitlegustu rænt. Áður hafði
raunar verið samið um þetta
við höfðingja þorpsins, svo ekki
þurfti að óttast eftirköstin, og
honum voru greiddar vænar
fúlgur fyrir.
Eitt af því, sem gerir barátt-
una gegn þrælahaldinu í þess-
um löndum svo erfiða, sem
raun ber vitni um, er hin óskap-
lega fátækt í þessum löndum.
Sannleikurinn er sá, að þræl-
OPEL KADETT CAR A VAN
NÝR VA6N OG VANDAÐUR fyrírTVOedaFIMMeda jafnvelSJÖ
Vantar yður lítirin bíl, sem þó annar allri flutningaþörf yðar?
Á hann að vera „praktískur“, en þó vístlegur? Ef til vill. líka
kraftmikill, en þó léttur á.fóðrúm.? Þurfið þár að flytja vörur
eða verkfæri vegna atvinnu yðar, en fjölskylduna í frístundum?
Og.svo má hann ekki vera of dýr? Hefur yður verið sagt, að'
þér séuð kröfuharður? Mjög líklega, ög' það eruð þér sannar-
lega; En Tiafið þér þá skoðað Opel Kadett Caravan? Hann er
smábíll, en býður upp á ótrúléga mögúleika. Tekur tvo í fram-
sæti (ásamt fimmtíú rúmfetum af vörum), fimm 'farþega ef
aftursætið er notað — og sjö, s'é ba'rnasæti (fæst gegn auka^
greiðslu) komið fyrir aftast í bílnum. Vélin er 46 hestafla.gír-
kassinn fjórskiptur, samhraða. Og um útlitið getið þér sjálfir
tiæmt. Komið, símið eða skrifið, við veitum allar' nán'ari uþp-
lýsingar.
40
FALKINN