Fálkinn - 27.04.1964, Blaðsíða 42

— Víst gerir það til, sagði
hann. Gerðu nú ekkert af þér,
Rutb.
Þetta var í fyrsta sinn, sem
ha;.n hafoi notað fornafn henn-
ar.
— Ég er ekki móðursjúk,
sagð' hún, ef þú átt við það.
Hann lagði tólið á. Hún gekk
að speglinum og leit á rjótt
andlitið og úfið hárið. Dagur-
inn hafði verið eilífð að líða og
hún bjóst hálfpartinn við því,
að hún væri orðin ellileg í út-
liti.
— Öllu er lokið, sagði hún í
hijóði, dró gluggatjöldin fyrir
og opnaði viðtækið. Langt og
leiðinlegt kvöid blasti við henni,
en verst af öllu var þó, að De-
rek mundi aldrei hringja fram-
ar.
Allt í einu var dyrabjöllunni
hringt. Ruth dró djúpt andann,
gekk fram og opnaði. Þetta var
ókunnur maður, hár og grann-
ur, ljóshærður, laglegur og
herðibreiður, miðmjór og krafta-
legur og hélt á rósavendi.
— Halló, Ruth, sagði hann
og hún þekkti strax róminn.
— Ég er Matthew Hardy. Ein-
höfðaður.
— Ég .... ég .... ég bjóst
ekki við. Hún þreif í hár sér.
Hann brosti breitt. — Þú
hefðir flúið út um bakdyrnar,
ef ég hefði boðað komu mína.
Hann rétti henni blómin. Hún
þakkaði fyrir sig og bauð hon-
um inn fyrir hikandi og stam-
*ndi.
Hann leit i krinkum sig í
stofunni augum kunnáttu-
manns. Ruth var allt í einu orð-
in feimin.
— Verðurðu hér lengi? spurði
hún.
— Tvö ár. Ég er verkfræð-
ingur. Hann hringdi sem sagt
ekki.
— Nei, svaraði Ruth stirð-
lega.
— Sá er vitlaus, sagði Hardy.
En þá ertu þó laust í kvöld.
Hann spurði hvort hún vildi
koma að borða með sér, hún
bar fyrir sig þreytu en þagnaði
þegar hún leit í augu hans.
— Þú gefst ekki upp, sagði
hann.
— Og þú ekki heldur, sagði
hún.
— Við gætum átt reglulega
“kemmtilegt kvöld.
— Ég fer ekki út með þér.
Hann venti sínu kvæði í kross
og grátbændi hana: — Hafðu
nú samúð með einmana vesal-
ingi. Bara þetta eina sinn.
— Einmana? Ertu ekki með
litla svarta bók fulla af síma-
númerum?
— Nei, sagði hann, hún er
(2 FÁLKINN
rauð. Sjáðu. Hann dró litla
vasabók upp og úr henni datt
lítil Ijósmynd. Þau beygðu sig
samtímis.
— Þetta er mynd af mér!
hrópaði Ruth.
— Ég stal þessu úr albúmi
Madges, játaði Hardy. Fyrir-
gefðu.
Hann yppti öxlum. — Ég hef
farið langan veg í leit að þess-
ari stúlku. Ég gæti fundið upp
á einhverju örþrifaráði, ef hún
vill ekki eyða á mig einu kvöldi.
Þau stóðu og störðu hvort á
annað.
— Allt í lagi, þú sigrar, sagði
hún loks.
Hann brosti. — Vertu ekki
að flýta þér. Ég bíð þolinmóður.
Hún hafði fataskipti næstum
ósjálfrátt. Hún botnaði ekkert
í þvi Iivað Hardy hafði verið á-
gengur. Hafði hann í raun og
veru skilið hvað hún hafði orð-
ið að þola þennan dag?
Hún kom aftur inn í stofuna
meðan hann var að hagræða
rósunum í vasa. Einhvernveg-
inn var stofan ekki eins drunga-
leg og áður.
— Þetta verður skemmtilegt
kvöld, sagði hann, það eru ótal
hlutir, sem við getum deilt um
og rifist. Veitingahúsið, matur-
inn, leigubíllinn ....
Ruth hló.
Hann hjálpaði henni i kápuna
og rétt í því að þau ætluðu að
ganga út úr dyrunum hringdi
síminn. Ruth nam staðar og
starði á hann.
— Þú ræður hvað þú gerir,
sagði hann stillilega.
Hann brosti uppörvandi og
Ruth dró andann. Sumir eru
þeir hlutir, sem menn verða að
horfast í augu við, fyrr eða
seinna. Illu var bezt af lokið.
Hún var dálítið skjálfradda
þegar hún sneri frá símanum
og hélt áfram út.
— Látum hann bera hringja,
sagði hún og opnaði dyrnar.
Búið í blokk
Framhald af bls. 9.
eins og yður. Ég hef það eftir
góðum heimildum að þér séuð
bæði eiturlyfjaneytandi og of-
drykkjumanneskja.“
„Það fer nú sjaldnast
saman,“ sagði ég einstaklega
hógvær.
„í yðar tilfelli altént,“ sagði
konan. „Ég hef það eftir ólyg-
inni manneskju. Svo haldið þér
nektarpartý líka.“
„Ég?“ spurði ég aldeilis
hlessa á tíðinni.
„Já, þér! Konan, sem býr á
móti yður sagði mér það sjálf.
Hún sagði að það væri ekki að
furða þótt þér kæmuð ekki
heim um helgar annað eins
leben og væri á yður. Þarna
viðgengst svoleiðis ólifnaður að
hinar og þessar kvensur döns-
uðu um allsberar. Fý bara!“
„Ég veit ekki betur en ég
dragi alltaf fyrir gluggana á
kvöldin sagði ég óvart.“
„Ætlið þér svo að afsaka
yður með því að þér hyljið
bölvaðan ólifnaðinn?" sagði
konan. „Það kæmi mér ekki á
óvart þó þér berðuð blessuð
saklaus börnin svo stórsæi á
þeim.“
„Ég er fyrir löngu hætt að
ráða við þá,“ sagði ég og það
er alveg satt.
Ég væri svo sem alveg til með
að flengja þá einhvern tíma
ekki eiga þeir það svo sjaldan
skilið, en ég hef ekki taugar
til þess og geri það því ekki.
Kannski ég eigi það eftir.“
„Þér hafið fordjarfað ís-
lenzka æsku,“ hvæsti konan.
„Ég?“ stundi ég aftur svona
líka hlessa á tíðinni.
„Já, þér hafið dáleitt dóttur
mína.“
„Ég?“ vældi ég aftur.
„Viljið þér gjöra svo vel að
halda kjafti meðan ég. tala?“
sagði konan.
„Já,“ veinaði ég og skalf og
nötraði. >
„Það er líka vissara fyrir
yður,“ öskraði konan. „Annars
skal ég klaga yður fyrir lög-
reglunni. Þér hafið ráðizt á mig
og mína með svívirðingum í
símann og hótað mér öllu illu.
Ég skal svei mér láta taka
yður í karphúsið."
Svo skellti hún á.
Það er alveg sama hvað ég
á í höggi við margar reiðar
konur og ég verð að viðurkenna
það að síðan ég flutti í blokk
hef ég fengið nóg af þeim fyrir
lífstíð — ég læri aldrei að taká
það létt.
Ég lagði mig eftir matinn
þennan sunnudag.
Ég hætti samt ekki að spá.
Peningarnir voru of lokkandi.
Eða eigum við heldur að segja
að einbýlishúsið hafi verið of
lokkandi?
Framhald í næsta blaði.
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR