Fálkinn - 27.04.1964, Blaðsíða 25

myndum. Þar er ekkert að fela
sig bak við ef formskynið brest-
ur. Og þetta á jafnvel við um
þær myndir, sem flokkast undir
tassisma og ef til vill ekki hvað
sízt um þær.
Listferli Kristjáns verður
ekki með réttu lagi skipt í
ákveðin timabil eða skeið eins
og tíðkast um marga málara
aðra. Þó er hægt að greina á
milli þriggja meginþátta í list-
sköpun hans sem þroskazt hafa
nokkurn veginn samhliða.
Margir kannast við andlits-
myndir Kristjáns, sumum
finnst þau minna á „barna-
myndir“, frumstæð, máluð
sterkum dráttum og stórum
flötum. Af þessum andlits-
myndum má nefna Godot-
myndirnar, Kristján Davíðsson
er nefnilega einn þeirra fáu
manna sem hafa séð Godot,
þennan, sem beðið var eftir
árangurslaust hér um árið.
Yngstu andlitsmyndir Kristjáns
eru frá 1961, ein þeirra heitir
Beðið eftir Godot við sjó.
í öðru lagi eru málverk
Kristjáns sem byggjast að
mestu á efniskenndri áferð, í
þær notar hann ýmisleg efni
sem gamlir menn hefðu svarið
fyrir að ættu nokkuð skylt við
myndlist: gabbrósalla, asfalt,
brons og lím. Á vinnustofu
hans í Ingólfsstræti (í sam-
blandi við eignasölur og bók-
bandsstofur) gefur að líta stóra
mynd af því tagi, mestan hluta
flatarins hylja úrklippur eða
rifrildi af málgagni Framsókn-
arflokksins, dagblaðinu Tíman-
um. í fávisku minni hélt ég að
þetta væri óunnin mynd, list-
málarinn ætti eftir að mála
yfir bændablaðið en hann sagði
mér að myndin væri fullunnin.
Tíminn er að sjálfsögðu ekkert
aðalatriði, það hefði fullt eins
getað verið gamall Moggi, þetta
er ekki sósíairealismi í nýrri
mynd.
Þriðji meginþátturinn í list-
sköpunin Kristjáns Davíðsson-
ar er svo hin kólórisku málverk
hans þar sem listræn uppbygg-
ing myndflatarins ræður ríkj-
um svipað og hjá þeim gömlu
meisturum sem þó máluðu
blóm, hús, landslag.
Kristján Davíðsson hefur ef
til vill framan af ævi átt skiln-
ingsleysi og þrjózku að mæta
á sama hátt og flestir koliegar
hans meðal svonefndra ab-
straktmálara. Hann hefur hins
vegar ekki látið það á sig fá en
haldið áfram ótrauður á þeirri
braut sem alvarlegum lista-
manni nútímans var sú eina
fær. Hann hefur hiklaust og
ófeiminn leikið á fiðluna sína
á götuhorni um nótt. Fólkið
staldraði ef til vill við til að
horfa á manninn sem lét sér
detta slikt og þvílíkt í hug.
En Kristján hefur hlotið
umbun og laun þótt ekki hafi
það verið mark hans í sjálfu
sér: Hann er orðinn eftirsótt-
ur listmálari ekki síður en þeir
sem mála gjárnar á Þingvöllum
og hlíðar Bláfjalls. Sýning hans
í Bogasalnum á dögunum var
tvímælalaust súkses hann seldi
upp á stuttum tíma. Fólkið er
semsé hætt að furða sig á fiðlu-
snillingunum sem standa á
gatnamótunum í tunglsljósi,
þeir eru orðnir sjálfsagðir hlut-
ir þessir furðufuglar og ómiss-
andi þáttur í listumhverfi
venjulegs fólks nú á dögum,
fólk er farið að leggja við
eyrun.
Kristján Davíðson listmálarí hefur lengi verið í hópi þeirra listamanna, sem
sumir kalla klessumálara. Nú er hann orðinn einn eftirsóttasti listmálarí okk-
ar, myndir hans rjúka út eins og heitar pylsur á þjóðhátíð. . .