Fálkinn - 27.04.1964, Blaðsíða 30

FIIMGRALIPUR
Knophöj, forstjóri fyrir
Skandinavísku eplaskífupönnu-
verksmiðjunum, h.f., var mað-
ur, sem gerði miklar kröfur til
starfsfólks síns. Nú hafði hann
auglýst eftir nýjum einkaritara.
Hann var að mörgu leyti ó-
venjulegur húsbóndi. Til dæm-
is gaf hann dauðann og djöful-
inn í það, hvort einkaritararn-
ir hans hefðu fallega fætur eða
ekki og fyrir brjóstmáli þeirra
hafði hann ekki nokkurn
minnsta áhuga.
Til allra hamingju fyrir ung-
frú Lottu Lind, sem sannarlega
gat ekki hrósað sér af miklu á
þessu sviði. Það eina, sem mað-
ur tók eftir, þegar hún gekk inn
til að sækja um þessa lausu
stöðu, var raunverulega stóru,
dökku hornspangargleraugun
liennar.
— Kunnið þér erlend tungu-
mál? þrumaði í Knophöj for-
stjóri, þegar hún hafði setzt fyr-
ir framan hánn.
— Ensku, þýzku, frönsku,
spönsku, portúgölsku og ít-
ölsku .... perfekt! Egregio Ho
ricevuto la sua onorata del
venti corrente.
— Hjálpi mér! tautaði Knopöj
forstjóri undrandi. Hann kunni
bara nokkur orð í sænsku. Nu
skal den lilli halvan förgá, för-
gá! Það var nú allt og sumt.
— Við eigum viðskiptavini í
Shanghai, sem kaupir epla-
skífupönnur af okkur — til að
búa til í kínversk svöluhreiður,
skiljið þér. Við erum vanir að
skrifa honum á nokkurs konar
heimatilbúnu esperanto, en þér
kunnið ef til vill einnig kín-
versku?
Ungfrú Lotta ýtti ögn við
stóru hornspangargleraugunum,
sem höfðu þann leiða vana að
vera alltaf að renna alveg nið-
ur á nefbroddinn.
— Nei, sagði hún, en ég er
alveg til með að sökkva mér nið-
ur í að læra hana.
Ja, hérna! Þetta var stúlka,
sem hafði svörin á reiðum hönd-
um.
— Og vélritun, hélt Knophöj
forstjóri áfram, hvernig eruð
þér í henni?
Góð, þakka yður fyrir! Ég
klára mig með 760 áslætti á
mínútu, ef þér getið lesið svo
hratt fyrir, herra forstjóri.
— 760 áslætti á mínútu! taut-
aði Knophöj forstjóri. Fyrrver-
andi einkaritarinn hans hafði
notazt við einsfingurskerfið og
í mesta lagi haft 760 áslætti á
klukkustund!
— Það er útilokað ungfrú.
Það getur enginn!
— Ég get það!
— Gott! Þá eruð þér ráðnar!
Þér getið byrjað strax. Ritvélin
er þarna!
Ungfrú Lotta settist við vél-
ina og Knophöj forstjóri las
henni fyrir bréf til viðskipta-
vinar. Lotta skrifaði á vélina
með slíkum hraða, að forstjór-
inn sá fingur hennar nánast
eins og í þoku. Á sömu sekúnd-
um og hann lauk við að segja
„í von um að móttaka heiðraða
pöntun yðar, kveðjum við yð-
ur með sérstakri virðingu,“
þreif Lotta bréfið úr ritvélinni,
braut það eldsnöggt saman,
stakk því í umslag, frímerkti
það og kastaði því í kassann
fyrir ÓSENDAN PÓST. Frá því
hún þreif blaðið úr ritvélinni
og þar til það lá í kassanum liðu
aðeins tvær og hálf sekúnda.
— Déskotinn sjálfur! tautaði
forstjórinn.Aldrei nokkurntíma
hafði hann séð neitt þessu líkt.
Hann kallaði á skrifstofustjór-
ann sinn.
— Nú skuluð þér bara sjá!
sagði hann. Ég er búinn að fá
nýjan einkaritara. Hún hefur
760 áslætti á mínútu. Ég veit
ekki, hvað yður sýnist!
— Svo hratt getur enginn
skrifað, sagði skrifstofustjórinn.
— Hún getur það!
Forstjórinn tók að lesa nýtt
bréf fyrir og talaði eins hratt
og hann mögulega gat.
— Vér staðfestum með mikilli
ánægju, að vér höfum móttekið
heiðraða pöntun yðar, dagsetta
í gær, á tólf tylftum á sand-
blástnum, handsteyptum, emelr
eruðum eplaskífupönnum með
svartlökkuðu skafti. Hafið þér
þetta, ungfrú?
Ungfrú Lotta hafði það þeg-
ar fyrir löngu. Hún sat og blað-
aði í vikublaði og beit þess að-
eins, að forstjórinn læsi áfram.
Hann hélt áfram og ungfrú Lota
sló á ritvélalyklana, svo hratt,
að það var neistaflug út frá vél-
inni.
— Takið nú eftir, Madsen,
þegar ég les fyrir síðustu lín-
una, sagði Knophöj forstjóri
stoltur, nú skuluð þér sjá
stúlku, sem er fljót að póst-
leggja bréf! Tilbúnar, ungfrá
Lotta: Um leið og vér þökkum
pöntun yðar, erum við áfram
reiðubúnir að veita yður þjón-
ustu vora áfram og kveðjum
yður með sérstakri virðingu....
Forstjórinn þagnaði. Ungfrú
Lotta hafði þegar lokað ump-
laginu og frímerkt það og kast-
að því í kassann, sem var merkt-
ur ÓSENDUR PÓSTUR.
— Ég hækka laun yðar þeg-
ar í stað um 1000 krónur! sagði
forstjórinn hrifinn. Þá vakti
Madsen skrifstofustjóri athygli
hans á því, að það ætti að und-
irskrifa bréfin, áður en ungfrú
Lotta lokaði þeim.
— Alveg rétt, já! Forstjórinn
opnaði bréfið, sem hann hafði
lesið síðast fyrir og þreif penn-
ann sinn upp um leið og harih
renndi augunum yfir bréfið.
Hann kipptist við. Þar stóð:
Vistfstmmkllngu avröfmmó^-
tekið hrðap)&s% dstagratlftlft-
m sndblsnhndstptA/“-...........
Willy Breinholst.