Fálkinn - 20.07.1964, Page 9

Eftir skilnað minn hefði ég þvi
átt að taka upp fyrra nafn mitt
Soraya Esfandiary. Keisarinn
óskaði þó ekki eftir því og þess
vegna gerði hann undantekn-
ingu á lögunum og sæmdi mig
titlinum keisaraleg prinsess.a.
Eftir því sem ég bezt veit er
þetta í eina skipti, sem hann
hefur leyft undanþágu á lög-
um föður síns.
Samkvæmt því er ég því
„jafningi“ systra hans. Ég fékk
diplomata vegabréf og persn-
esk sendiráð erlendis urðu á-
fram að koma fram við mig
eins og meðlim keisarafjöl-
skyldunnar. Auk þess varð ég
samkvæmt þessu hærra sett
meðal evrópska aðalsins en
margir tignarmenn.
Allt þetta skiptir mig harla
litlu máli, því að fljótlega
komst ég að því, að það var
ekki mikils virði. Margt fólk
sem ég hafði kynnzt við hirðina
í Teheran og reynt að verja
fyrir árásum óvina voru meðal
hinna fyrstu að snúa baki við
mér.
Til dæmis frétti ég það á
leið til Bermuda að ýmsar fjöl-
skyldur, sem ég hafði talið
meðal beztu vina minna væru
nú — aðeins fáeinum dögum
eftir skilnaðinn — að kynna
dóttur eða frænku fyrir keisar-
anum sem hugsanlegan eftir-
mann minn. Þeim fannst hæfa
að nota ógæfu mína til að auka
eigin áhrif við hirðina.
Þetta var mér mikið og al-
varlegt áfall en jafnframt lær-
dómsríkt fyrir mig. Nú varð
mér loksins ljóst hvað raun-
verulega vakti fyrir fólkinu,
sem í sjö ár hafði ekki getað
fulllýst því, hvað því þætti
vænt um mig.
Þarflaust er að segja, að ég
hefði á engan hátt lagt það
keisaranum til lasts, ef hann
hefði kvænzt strax aftur. En i
fyrsta lagi þjáðist hann sjálf-
sagt ekki síður en ég og í öðru
lagi var hægara sagt en gert
að finna honum hæfa konu.
Það kom mér ekki á óvart
þegar ég fregnaði í desember
1958, að hann hefði ákveðna
evrópska prinsessu í huga. Ég
þekki hana lítið eitt og hún er
töfrandi stúlka. En eins og all-
ar aðrar evrópskar prinsessur
varð hún að spyrja sjálfa sig
hvort hún mundi ekki tilneydd
að sæta sömu örlögum og fyrri
keisaraynjurnar tvær. Jafnvel
þótt hún fæddi honum börn
var enginn kominn til með að
segja, að hún mundi ekki eiga
tvær, þrjár eða jafnvel fjórar
stúlkur áður en sonur fæddist.
Það var ekki fyrr en síðla árs
1959 að keisarinn tilkynnti fyr-
irhugaða giftingu sína og Farah
Diba. Eins og allir þeir, sem
óskuðu honum góðs gladdist ég
vegna þess. Ég skildi einnig
hvað það var honum mikils
virði, þegar hún ól honum son-
inn sem hann hafði beðið eftir
í tuttugu ár.
Svo að fórn mín varð ekki
árangurslaus. Þegar ég lít um
öxl finnst mér að ég hafi tekið
hina einu réttu ákvörðun —
ákvörðun sem einnig hefur
víkkað sjóndeildarhring sjálfr-
ar mín.
IX.
Aðdáendur mínir og ég.
Mtr egar ég kom til Mun-
chen frá Grikklandi síðastliðið
sumar höfðu þrír njósnarar
tekið sér bólfestu við húsið mitt
og voru þeir á vegum vikublaðs
eins í París. Frá morgni til
kvölds þrömmuðu þeir fyrir ut-
an hliðið og skrifuðu niður og
tóku myndir af hverjum sem
kom og fór.
Þar sem ég var þá að vinna
að bók þessari fór ég sjaldan
út. Morgun einn kom umboðs-
maður vátryggjendafélagsins,
sem ég skipti við, að hitta mig
að máli, og hefur þessi maður
lengi annast málefni mín. Þeg-
ar hann kom út þustu blaða-
mennirnir að honum og spurðu
hann:
„Hvað voruð þér að gera hjá
Soraya? Hvers vegna sjáum
við prinsessuna svona sjaldan?
Eruð þér nýjasti vinur henn-
ar?“
„Ég er umboðsmaður vá-
tryggjenda hennar,“ svaraði
gesturinn.
„Ha! Ha! Ha!“ öskruðu
Frakkarnir. „Þessi var góður!
Býsna frumlegur!“
Maðurinn steig upp í bifreið
sína án þess að segja orð. En
ekki gáfust snáparnir upp.
Þeir veittu honum eftirför og
næstu þrjá daga slepptu þeir
honum ekki úr augsýn. Það var
ekki fyrr en þeir komust að
því, að hann var kvæntur mað-
ur og átti tvö börn, að þeir létu
hann í friði.
Þessi skopleikur um raun-
verulega og tilbúna vini mína
hefur nú haldið stöðugt áfram
í nær fimm ár.
Meðan ég bjó hjá foreldrum
mínum var ég einkum nefnd í
sambandi við ýmsa þýzka tign-
armenn og iðnaðarkónga, menn
sem ég hafði hitt nokkrum
sinnum í persneska sendiráðinu
í Köln eða ég hafði hitt á
ferðum mínum frá liðnum ár-
um.
í október stakk einn af þess-
um ágætu mönnum upp á því
að fylgja okkur til Baden-
Baden og þar eð við höfðum
engar aðrar ráðagerðir þágum
við boð hans. Með okkur fóru
foreldrar mínir og nokkrir aðr-
ir menn og tókum við þátt í
tveimur dansleikjum og eins
og sjálfsagt var bauð hann mér
upp í dans. Það nægði til að
ákveðnir fréttamenn tilkynntu
hástöfum um væntanlega gift-
ingu.
Auðvitað kynntist ég brátt
fólki sem tilheyrði ekki kunn-
injahóp foreldra minna. í hvert
skipti sem ég heimsótti Evrópu
meðan ég var keisaraynja hafði
margt fólk verið kynnt fyrir
mér og margir létu nú í ljós
óskir um að hitta mig aftur.
Jafnskjótt og blöðin tilkynntu
komu mína til Munchen, Róm,
Aþenu eða Madrid, fékk ég því
boð úr öllum áttum.
Oft þekkti ég ekki fólkið sem
bauð mér. Kannski hafði það
einhvern tíma kysst á hönd
mína, og þar eð ég hafði hitt
svo óskaplega marga, mundi
ég ekki eftir þeim. Sumir þótt-
ust einnig þekkja mig, þótt þeir
hefðu aldrei verið kynntir fyrir
mér. Ég gat sem betur fer leit-
að til góðra vina um ráð, þeg-
ar svo bar undir.
flL yx'zt eftir skilnaðinn lang-
aði mig sízt af öllu til að hitta
margt fólk og kaus því að taka
þátt í fámennum gleðskap. Ég
afþakkaði því mörg heimboð.
En á hinn bóginn eignaðist ég
fjöldann allan af góðum og
traustum vinum og kunningj-
um.
Stundum var kunningsskap-
ur minn við meðlimi hins evr-
ópska aðals rangtúlkaður. í
Munchen átti ég að daðra við
prins, sem var ekkert annað og
meira en góður vinur, en í
Portofino „trúlofuðu" þeir mig
meðlimi spönsku konungsfjöl-
skyldunnar. Þessi ungi maður
og ég höfðum verið mynduð á
dansleik í næturklúbb. Og
þetta varð til að spekingar rit-
uðu langlokur í blöð sín, að
óhugsandi væru tengsl milli
Bourbon og múhameðstrúar-
konu.
Enginn vafi leikur á, að slúð-
ursögur þær sem blöðin blása
upp um frægt fólk eru meiri
og minni ýkjur. Margur „millj-
óneri“ er í raun og veru að sál-
ast úr áhyggjum út af peninga-
málum og ýmsir af þeim sem
kallaðir eru Don Juan sakir
óteljandi ástarævintýra eyða
flestum kvöldum einir síns liðs.
Ég vil taka það fram, að það
tók mig drjúgan tíma, áður en
ég tók þá ákvörðun að afhenda
opinberlega bók þessa og hér í
níunda kafla að segja sannleik-
ann um þann orðasveim, sem
hefur verið um mig þessi síð-
ustu ár.
Ég er ekki beinlínis öldruð
kona, sem dekrar við hjarta-
sár frá liðnum árum; ég er enn
ung, ég á lífið allt framundan
og mig fýsir ekki að gera ná-
kvæmlega grein fyrir öllum
vinum mínum. En ég ætla samt
í stórum dráttum að segja hvað
gerðist og hvað var tilbúið.
Síðla árs 1958 fór ég að líta
í kringum mig eftir eigin heim-
ili. Fram til þess tima hafði ég
búið hjá foreldrum mínum og
þau sýnt mér innilegt ástríki
og skilning, sem og alla tíð, en
auðvitað var ég ákveðin í að
eiga mitt eigið heimili.
Að mínum smekk þá var
engin borg fegurri en Róm.
Þegar ég var keisaraynja hafði
ég dvalið þar nokkrar vikur á
hverju ári og kynnzt fjölda
fólks. Loftslagið féll mér vel í
geð og þar eð ítalir hafa mjög
áþekka skapgerð og Persar var
ég sannfærð um, að ég mundi
una vel hag mínum þar. Ég bað
því Maria Grazia Ligoi'i, gamla
skólavinkonu mína, að fylgjast
með því, ef hún frétti af hæfi-
legu húsi handa mér. Ég ósk-
aði eftir að taka það á leigu í
sex mánuði, áður en ég tæki
endanlega ákvörðun.
Á meðan fór ég með móður
minni til St. Moi'itz. Þar kom-
umst við fljótlega inn í hóp þar
sem meðal annars var Jóhann-
es prins von Thui'n og Taxis,
prinsinn af Liechtenstein, prins
Raimondo Orsini og meðlimir
Guinnes fjölskyldunnar. Við
iðkuðum iþróttir saman og hitt-
umst nær því hvern eftirmið-
dag til tedrykkju.
Dag einn sagði Jóhannes
prins frá hinum miklu hátíð'a-
höldum í Múnchen, sem við
þekktum öll af orðspori. Við
ákváðum að hittast öll í Mún-
chen í febrúar og taka þátt í
gleðskapnum.
Leyfið mér að taka fram hér
og nú, að ég nýt af öllu hjarta
að vera samvistum við góða
vini. Mér finnst ekkert athuga-
vert við það, meðan það er
byggt á þeirri vitneskju að lifið
er alvai'legt og áhugamálin eru
ekki aðeins dans og fugl. Æska
og gleði hi'ífur mig og því meir
vegna þess að frá því ég var
Framh. á bls. 37.
FALKINN
9