Fálkinn - 20.07.1964, Blaðsíða 12

„Ég.“
„En fyndið. Hefur þú reynt
manninn hjá Loustic? Ein af
vinkonum mínum beinlínis til-
biður hann.“
„Morrie. Ég er búin að segja
þér, að ég á ekki grænan eyri.
Eins og Nell litla. Og nú hef
ég atvinnu, manstu það ekki?“
„Ég trúði aldrei þessum sög-
um um, að Dot hefði dáið alls-
laus. Það er bara ekki líkt
henni,“ sagði hann, og rétti mér
köku úr marsipan og möndl-
um.
Ég drakk kampavínið og
nartaði í kökuna. Herbergið,
eem við sátum í, hafði breytt
etórkostlega um svip frá því
eem það var, á meðan ég
dvaldist þarna með Ellie og
Harold. Það hafði verið geð-
fellt, furðulega ríkulegt her-
bergi í villu, sem leit út fyrir
að vera í eigu auðmanns. Ég
mundi eftir því, að Ellie hafði
eagt, að Morrie hefði „franska
hóru“, sem greiddi fyrir þetta
allt. Nú þegar maður leit á her-
bergið, var auðvelt að sjá, að
það var Morrie, sem borgaði,
Og að þetta var villa Morries,
því hún var nákvæmlega eins
og hann sjálfur.
Bækur, nýjar og gamlar, opn-
ar og lokaðar voru alls staðar í
etöflum. Ritvél, sem séð hafði
fífil sinn fegri var miðpunktur
borðs, sem við höfðum ein-
göngu haft fyrir blóm. Haugar
af handritum, leiðréttum próf-
örkum og vélritunarpappír
voru á víð og dreif um allt. í
einu horninu stóð hjólaborð frá
eldhúsinu hlaðið drykkjar-
föngum. Yfir arninum hékk
mynd eftir Picasso, sem ég
hafði ekki séð áður. Hún var
frá fyrstu árum listamannsins,
12
og af kornungri stúlku með sítt
hár.
„Aha. Þú ert búin að taka
eftir henni," sagði Morrie og
fylgdi eftir augnaráði mínu. „É
flyt hana með mér hvert, sem
ég fer. Ég dýrka hárið á henni
... Nú skalt þú segja mér allt
um sjálfa þig frá því ég sá þig
síðast. Ég tel ekki með, þegar
við hittumst þarna um daginn.
Þú varst svo uppveðruð af því
að vera einn leikarinn í kvik-
mynd um lækna. Segðu mér
frá dauða Dot. Hvers vegna
þurfti hún að deyja? Ég hélt,
að Dot hefði verið vitibornari
en að gera svoleiðis nokkuð.
Meðal annarra orða, kjóllinn
þinn er ekki sem verstur, ástin
mín, og mér líkar vel, hvað
hann er fleginn að framan,
mjög lokkandi, en hann er orð-
inn dálítið gamaldags, eins og
þú veizt. Nú eru allir í Empire-
stílnum aftur. Háir að framan.
Beinir. Þröngir. Mjög æsandi.“
Mér fannst Morrie ágæt-
ur. Dr. Whittaker hefði ekki
geðjast að honum. En hverju
skipti það svo lengi, sem Morrie
líkaði vel við mig á móti. Ekk-
ert fór í taugarnar á mér í sam-
bandi við Morrie, ekki það, hve
óþolinmóður hann varð, ef
maður kom of seint, ekki hve
hispurslaust hann setti út á út-
lit manns, ekki sá siður hans,
að slást upp á ókunnuga menn
á börum úti, og ætlast til þess
af manni, að fylgja honum fast
eftir í því efni. Og ég vildi, að
hann væri ánægður með mig,
eins og ég vildi að dr. Whit-
taker og Harold væru það lika.
Mér gekk það ekki sem bezt í
augnablikinu. Ég andaði djúpt
og hvri„ð' svo að revna að
p- Morrio um. að það,
sem ég væri að gera, væri
„gáfulegt“ en það var lýsingar-
orðið, sem hann notaði, þegar
hann lýsti blessun sinni á ein-
hverju.
Hann hlustaði þögull á sögu
mína, en rauf aðeins þögnina
með því að opna nýja kampa-
vínsflösku, sem var vel þegið.
Við vorum bæði búin að fá nóg
að drekka til þess að vera í
ljómandi góðu skapi.
„Þú hefur ekki minnzt á Joe
ennþá.“
„Hann vildi ekki kvænast
mér, elskan, þegar hann komst
að því, að ég átti enga pen-
inga.“
„Varstu undrandi?"
„Nei.“
„Hvers vegna i ósköpunum
vildirðu þá giftast honum?“
„Hann hæfði mér.“
„Já, já,“ sagði hann stríðnis-
lega, ,,ég veit, hvernig þið er-
uð, þessar konur, sem eigið pen-
inga. Þið veljið menn á sama
hátt og þið veljið föt. Þú varst
vön að eiga módel-menn, Mar-
tine, sem gengu við veðrið, eins
og það var í það og það skiptið.
Þessi á sjóskíðunum. Geturðu
hugsað þér hann innan dyra?“
„Þú segir þetta aðeins af því
að þú ert sú tegund, sem vill
vera innan dyra.“
„Jæja, við erum það nú ein-
mitt á þessu augnabliki, ekki
satt? Ég er bara að bíða eftir
tækifæri til þess að stökkva."
Á meðan á kvöldverðinum
stóð, sem var reyktur silungur,
kálfakjöt með ostsósu, og kald-
ur sítrónubúðingur, sat Morrie
handan við nokkur kerti, sem
hann sagði, að ráðskonan hefði
endilega viljað hafa á borðinu,
og masaði. „Ég hugsa, að henni
finnist ég líta betur út í demp-
uðum Ijósum. Það er kjamm-
inn á mér. Hann er orðinn svo
breiður, svo breiður, eins og þú
veizt.“
„Þú verður að hugsa um ald-
ur þinn, þú bjáni.“
,, Aðeins þegar ég sé þig
svona ætilega fyrir framan
mig,“ sagði hann, og stakk
skeiðinni í búðinginn. Þegar
hann svo fór að tala um fólkið,
sem við þekktum sameiginlega,
fannst mér það vera orðið að
hálfgerðum draugum. Eins og
dagblöð úr öðrum heimi. Ég
spurði sjálfa mig, hvort það
hefði nokkurn tíma verið til.
Eina raunverulega manneskjan
var Morrie sjálfur.
„Tucks-hjónin eru komin
hingað inn á höfnina,“ sagði
hann með fullan munninn. „Það
getur vel verið, að þau líti inn
seinna í kvöld. Er það ekki í
lagi?“
„Að sjálfsögðu."
„Lygari. Ég held þú hafir
snúið bakinu við fyrra lífi.
Hvað er það, sem þú hefur
fundið, og getur komið í stað-
inn fyrir það?“ sagði hann
fljótmæltur. „Látum okkur iíta
aftur yfir þann hlutann, sem
fjallar um peningana hennar
Dot. Það vantar eitthvað, finnst
þér það ekki? Hvað um hiuta-
bréfin sem hún átti í matvöru-
fyrirtækinu?11
„Það hefur enga þýðingu að
spyrja mig um slíka hluti,
Morrie. Þú veizt, að ég hef
aldrei vitað neitt um kaup-
sýslumál.11
„Mér finnst einhver snjall
lögfræðingur ætti að bregða
sér til New York fyrir þig til
þess að sjá, hvernig þessu er
öllu háttað,“ sagði Morrie.
Það var augljóst, að hann
langaði til þess að trúa því. að
ég væri enn sama stúlkan, sem
hann hafði þekkt, og hann hélt,
að eins væri ástatt fyrir mér.
Mig langaði ekki að segja hon-
um, að á þessu augnabliki væri
það einmitt það siðasta, sem
ég gæti óskað mér.
Við sátum saman við opinn
giuggann og ilmurinn af sítr-
ónum og öðrum jurtum barst
inn. Morrie tók af borðinu, og
neitaði að þiggja hjálp mina
við það — honum geðjaðist
ekki að konum með óhreina
diska, sagði hann og kom aft-
ur til þess að segja: „Tucks-
hjónin ættu að vera komin eft-
ir tíu mínútur. Hvað eigum við
eftir að tala um?“
„Maður gæti haldið, að þú
værir að stjórna einhveijum
stjórnarfundi.“
„Ég hef alltaf litið á vini
mína eins og hlutabréfhafa."
„Þeir eru hlutaféð."
„Alveg rétt. Snúum oi.kur
FALKINN