Fálkinn - 20.07.1964, Page 24

v'"!' • ••../ ,y,f, vt ,y.,y,
......................................................................................................................... ' ........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................... "

iiQaiW^ifBWtfWiwwiwriftu

Við brugðuan ukkur í ökuferð
eitt síðdegi um daginn með
umferðarlögreglunni til að
leita að nokkrum þeirra
óþekktu manna, sem daglega
stuðla að slysum og örkumlum
samborgara sinna, oftast nær
óafvitandi að vísu. Við tókum
myndir af farartækjum þess-
ara manna og spjölluðum við
lögreglumennina, sem dag
eftir dag reyna að koma
vitinu fyrir þessa menn.
— Jæja, karlarnir, eruð þið komnir til að sitja af ykkur?
sagði Sverrir Guðmundsson varðstjóri í umferðarlögreglunni
og Ieit upp frá kaffibollanum, er okkur bar að garði í Skáta-
heimilinu um daginn, í kaffitímanum. Við héldum nú ekki
en spurðum á móti, hvers vegna liðið væri svona þreytulegt.
Við þurftum raunar ekki að spyrja, því ástæðan fyrir því var
hin sama og fyrir spurningu Sverris, því við höfðum eldað
grátt silfur við liðið uppi við Norðurá tveimur dögum áður,
er það voru þar til að vernda Filippus drottningarmann af
Englandi fyrir blaðamönnum og ljósmyndurum. Þá urðu
þeir að hjóla á mótorhjólum sínum í slagveðursrigningu á
undan hertogabílnum og forsetanum — Guð má vita til hvers
— fyrst frá Reykjavík til Þingvalla, þaðan um Uxahryggi til
Borgarfjarðar að Norðurá og Stóra-Kroppi. Og þótt við værum
ekkert sérlega hrifnir af nærveru lögregluþjónanna við Norð-
urá er það þó víst, að við öfunduðum þá ekki af hlutskipti
þeirra. Og þótt við hefðum raunar verið búnir að ákveða,
að líta einhvern daginn til umferðarlögreglunnar, er því ekki
að neita, að slarkferðalag „vélaherdeildarinnar“ upp í Borgar-
fjörð varð til að ýta undir þá löngun okkar.
— Hröktust þið ekkert á þessu ferðalagi?
— Nei, við erum svo vel varðir, sagði Snjólfur Pálmason,:
— við blotnum ekkert, nema það renni niður um hálsmálið|
hjálmarnir eru tæplega nógu góðir í rigningu, það rennur;
niður af þeim. Svo fyllast hanskarnir af vatni, því það rennurf
ofan í þá, og við verðum öðru hverju að hella úr þeim.
— Ég var nú svo heppinn, að það var gat á einum þumlinum
á hægrihandar hanskanum mínum sagði Skæringur Hauksson|
svo það rann alltaf beint niður.
— Ha! Maður veit nú hvað þessi brandari á að þýða, sagðí
Sigurður Ágústsson, varðstjóri. — Já, já, þú færð nýjan hanska,
vertu bara rólegur. -i
Og þessir ógnvaldar illa innrættra ökumanna héldu áfram að
spauga meðan þeir luku úr kaffibollunum. Svo þurfti Sigurð-
ur að bregða sér andartak frá og skikkaði Magnús Einarsson
lögregluþjón til að seðja forvitni okkar á meðan.
24
FALKINIM