Fálkinn - 20.07.1964, Blaðsíða 39

Leitaft aft lögbrjótum
Framh. af bls. 37.
þar með er draumurinn búinn.
— Fer það í vöxt, að menn
reyni að stinga af, ef þeir hafa
valdið tjóni eða slysum?
— Menn reyna það alltaf
eitthvað. En úr því við minn-
umst á það, er kannski rétt að
yíkja aðeins að tilkynningar-
skyldunni. Það segir skýrt í
tögunum, að ef ökumaður verð-
Úr valdur að tjóni eða slysi beri
honum skilyrðislaust að gera
lögreglunni viðvart. Og þar
breytir engu um, þótt mótaðil-
inn telji slíkt ekki nauðsynlegt.
Éf ökumaður verður fyrir því
oláni að aka á mann, en í Ijós
kemur, að maðurinn telur sig
ekkert slasaðan og telur ástaeðu-
laust að kalla á lögregluna, ber
ökumanninum samt að gera það
og það getur margborgað sig
fyrir hann. Það kemur nefni-
lega oft í ljós að þótt menn
haldi í fyrstunni að þeir hafi
ekkert slasazt, koma meiðsli
fram síðar, þegar „sjokkið" er
liðið hjá og þegar dofinn, sem
myndast fyrst við höggið, er
farinn. Það er ekkert langt
síðan, til dæmis, að foreldrar
hringdu hingað og tilkynntu að
ekið hefði verið á son þeirra
og ökumaðurinn stungið af. Við
fórum á vettvang og hittum
verkamenn, sem voru að vinna
skammt þar frá, er slysið varð.
Þeir scgðu okkur frá málsat-
vikum og við náðum í öku-
manmnn. Hann reyndist vera
atvinnubilstjóri. Hann hafði ek-
ið rólega, þegar drengurinn
kom og hljóp á, eða fyrir, bíl-
inn. Drengurinn stóð strax upp
og hljóp grátandi burtu, en
var sýnilega ekkert meiddur.
Maðurinn talaði við verka-
mpnnina og ók síðan í burtu.
Hgnn reyndi sem sagt alls ekki
að „stinga af“ eins og það er
kaliað, en honum láðist að til-
kynna atburðinn til lögreglunn-
ar| Hefði hann gert það, hefði
hann sloppið við öll óþægindi.
— En er ekki ástæðan fyrir
þessu einmitt sú, að menn ótt-
islj „óþægindi“ jafnvel þótt
tkkert slys hafi caðið?
1— Það getur verið, en þá er
það misskilningur.
Er samtali okkar var hér
komið, kom Sigurður aftur.
Mágnús bjóst mótorhjólabún-
ingi sínum og fór út í eftirlits-
ferð, en við gengum út með
Sigurði og Ásmundi Matthías-
syni lögregluþjóni og stigum
upp t græna „station“bifreið,
R-9723 ng ókum í eftirlitsferð
um borgina.
Fyrst ókum við suður Snorra-
brautina og inn á hið marg-
umrædda Miklatorg, fyrsta
hringaksturstorgið af mörgum,
sem menn virðast alls ekki
sammála um.
— Hvað segirðu um hring-
aksturstorgin?
— Það er búið að þyrla upp
margslags vitleysum um þau.
Ég hef stjórnað umferðinni á
Miklatorgi undanfarin ár, sagði
Ásmundur, þegar hún hefur
verið mest, í kringum hádegið.
Og ég er hræddur um, að aðra
hluta dagsins hefði býsna oft
skapazt öngþveiti í umferðinni
á gatnamótum Snorrabrautar,
Miklubrautar og Hringbrautar,
ef hringtorgsins hefði ekki
notið við. Mér er nær að halda
að þeir sem mest amast við
torgunum, séu alls ekki of klár-
ir á umferðinni þar. En þessi
ár, sem ég hef stjórnað þar um-
ferð í hádeginu, hefur aldrei
orðið árekstur á sjálfu torginu
á meðan ég hef verið þar.
— Mörgum gengur illa að
átta sig á því, að þeir sem eru
í innri hringnum skuli eiga rétt-
inn gagnvart þeim, sem eru á
ytri hringnum, sagði Sigurður.
— Þeir telja þetta andstætt
varúðarreglunni til vinstri, en
þeir skilja það ekki, að hring-
torg er ekkert annað en bogin
gata, sem skipt er í akreinar, og
það má ekki skipta um akrein,
ef það veldur truflun á um-
ferð, sama hvort skipt er tii
hægri eða vinstri.
— Það gekk talsvert iila að
venja menn á að aka ytri ak-
reinina, sagði Ásmundur, en
það er að lagast. Það er núna
heimilt að aka eftir öllu torginu
á ytri hringnum. Þegar ég byrj-
aði, varð ég stundum að íara
taisvert vestur á Hringbraut og
reka menn þar á ytri akrein-
ina, þeir vildu allir aka á þeirri
innri, til að eiga réttinn og
þurfa ekki að taka tiliit til um-
ferðarinnar á hinni akreininni.
En þetta er allt að breytast og
nú eru menn farnir að nota ytri
akreinina talsvert.
Við ókum Miklubrautina sem
leið lá inneftir og inn á Suður-
landsbraut og inn á Langholts-
veg.
— Er Langholtsvegurinn
ekki hálfgert vandræðabarn?
— Jú, það má kannski segja,
sagði Sigurður. Það 'ne,'ar verið
rætt um að gera hann að sðal-
braut, en við höfum lagzt gegn
því, fyrr en betur væri frá
honum gengið, settar gangstétt-
ir og fleira gert.
í þessum svifum ókum við
fram á dráttarbíl með stórum
aftanívagni, íullum af möl.
Engin gaflfjöl var í bílnum og
mölin gusaðist aftur af honum.
Þegar hann kom á gatnamót
Langholtsvegar og Eikjuvogs
og beygði þar án þess að gefa
stefnuljós, þótti þeim Sigurði
og Ásmundi mælirinn fullur og
settu sírenuna á.
Ásmundur fór út og tók öku-
manninn tali, en við lónuðum
upp á Langholtsveginn aftur.
Framhjá okkur ók grjótflutn-
ingabíll, gulmálaður, í eigu
Reyk j avíkurborgar.
— Þessir borgarbílar eru
orðnir fyrirmynd annarra í þvi
efni, að þeir halda öllum öku-
Ijósum svo vel við, sagði Sig-
urður. Það er annars mikið
vandamál, hve margir trassa
það að halda stefnu- og hemla-
ijósum hreinum, að ekki sé
minnzt á númeraspjöldin. Af
óhreinum ljósum getur stafað
mikil slysahætta og það er ský-
laus skylda að halda þeim
hreinum, svo og númersspjaldi.
Við ókum aftur niður Eikju-
voginn til að ná í Ásmund.
Ökumaðurinn á flutningabíln-
um hafði sagt, að hann hefði
verið með gaflfjöl, er hann lagði
af stað. En stefnuljósin á aftaní-
vagninum væru tengd við bíl-
inn með kapli og hann þyrfti
að taka úr sambandi, þegar
sturtað væri og hann hlyti að
hafa gleymt því að setja þau
í samband síðast er hann losaði
bílinn og /smundur gekk úr
skugga um að ljósin voru í
lagi, er þau 'nöfðu verið tengd.
Við ókum Suðurlandsbraut-
ina í átt til miðborgarinnar.
— Hvað segið þið um há-
mækshiaðann? Er hann ekki
O' nn allt of lágur?
— Hann er tvímælalaust orð-
inn allt of lágur, víðast hvar,
segir Sigurður, — og hann hlýt-
ur að hækka. Göturnar verða
að flytja miklu meira í fram-
tíðinni, það sér hver maður.
Maður verður líka að horfa upp
á það á hverjum degi, ag þessi
35 kílómetra hámarkshraða-
regla sé brotin, og það eykur
ekki virðinguna fyrir lögunum,
að enginn virðist taka þessa
reglu orðið hátíðlega. Það þarf
að hækka hámarkshraðann á
beztu götunum, því eins og ég
sagði: Það hlýtur að koma að
því, að hann verður að hækka.
Við vorum komnir á móts
við Túnin, þegar Ásmundur
fceygir til tnrgri. — Við ætlum
að sýna yKkur héina dálítið
dæmi um það, hve hiiðulausir
menn eru um rétt hins gang-
andi manns á götunum, bótt
ekki séu þeir undir stýri. Það
er nllt of algengt að gangst"Hii
séu tepptar af einhverjum or-
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KOHKIUJAIM H.L.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
KLAIHII
DAGIJR
er víðlesnasta blað
sem gefið er út utan
Reykiavíkur.
BLAÐÍÐ DAGUR
Akureyri.
\skriftasími 116 7.
^AGP'R
sökum, svo hinn gangandi veg-
farandi verði að fara út á
brautina til að komast leiðar
sinnar Og af því myndast svo
auðvitað mikil slysahætta.
Þessar hindranir eru margvís-
legar. Við verzlunargöturnar
stafa þær oft af því, að verið
er að afferma bila, og stundum
taka starfsmenn fyrirtækja vör-
ur upp úr kössum úti á gang-
stéttum. Og þessi hindrun, sem
þið sjáið hér, er þvi miður ekk-
ert einsdæmi.
Lúseigandi var að láta steypa
giiðingu kringum lóð sina. Til
þess þuifti að grafa skurð. Að
sjálisögðu bar manninum að
láta moka upp úr pkurðinum
fNN á lóðina, en í þess .sirjð lét
hanr moka allri moldinni á
gangstéttina, s',(' sem 'par