Fálkinn - 20.07.1964, Qupperneq 43

„Sofið nokkuð þá?“
„Ekki mikið, ungfrú Black.“
Hann settist niður í stólinn, og
starði annars hugar á hendur
sínar. Ég tók alltaf eftir hönd-
um rnanna. Morrie var með
feitar hendur, með breitt gull-
band á litla fingri. Hendur Joe
voru vel snyrtar, grannar og
fínlegar. Þegar ég hugsaði um
hendur Dot voru þær alltaf
glitrandi af demöntum. Það
hefði ekki veitt af að fara með
pep-steini yfir hendur Ellie. En
hendur dr. Whittakers voru
þykkar og vöðvamiklar, og á
handarbökunum var þykkt
svart hár, neglurnar voru
stuttar.
„Hvernig leið sjúklingnum
yðar?“
„Ég fór með hana á sjúkra-
húsið. Hún er með æxli, en
henni batnar. Ég fór í skól-
ann, en ók síðan til St. Marie
til þess að líta á gömlu konuna.
í gær sagði hún mér, að hún
ætlaði að arfleiða mig að skart-
gripunum sínum. Guð veit, að
ég vona, að hún geri það ekki.
Hann andvarpaði, og enni hans
var allt í hrukkum.
Ég hló. „Arfleiða sjúkling-
ar ..
„Oh já. Það er ósköp óþægi-
legt. Við reynum að losna við
þetta eftir beztu getu. Ættingj-
arnir verða líka alltaf vondir.
Þeir vilja ekki, að sjúklingarn-
ir láti okkur eftir hluti, sem
þeir eiga sjálfir að fá, og það er
mjög eðlilegt. Svo verða þeir
aftur vondir, þegar við skilum
þeim. Þetta er mjög erfitt.“
„Allar þessar dyggðir," sagði
ég og andvarpaði. „Það er ó-
mögulegt að kunna vel við sig
í návist yðar. Nefnið mér einn
brest. Bara einn.“
, Hann hellti í glösin okkar
eins og alltaf áður. Brosti svo-
lítið og rétti mér glasið mitt
um leið. Það hafði kostað mikla
fyrirhöfn að fá hann til þess að
vera svona eðlilegan og rólegan
í framgöngu. Hvað eftir annað
hafði hann kippt að sér hend-
inni, og hálfpartinn frosið og
dregið sig í skel sína, áður en
þetta hafði tekizt.
„Ég er eigingjarn.“
„Ha, ha!“
„Jú, ég er það. Þér verðið að
hætta við þessar rómantísku
hugmyndir yðar um lækna.
Mér geðjast að læknisfræðinni.
Ég er læknir vegna þess að ég
hef ánægju af því.“
„Þér höfðuð það ekki, þegar
þér ætluðuð að verða listamað-
ur.“
„Listamaður!“ endurtók hann.
„Það er orðið langt síðan.“
„Hafið þér alls ekkert mál-
að síðan þá.“
„Ég reyndi. En hæfileikinn
var horfinn. Það var hægt að
sjá það á því, hvernig málning-
in kom á strigann, að ég var
aðeins að reyna, en gat það
ekki.“
„Ég geri geri nú alls ekki ráð
fyrir, að þetta sé rétt,“ sagði
ég hlýlega. „En þér munduð
ekki trúa þeim, sem ekki eru
á sömu skoðun og þér sjálfir.
Það er annar ókosturinn við
lækna. Það þýðir ekki að mót-
mæla þeim.“
„Ungfrú Black hættir aldrei.
Og gleymið ekki sérfræðingn-
um, sem er hérna í heimsókn,“
sagði hann, og við fórum inn í
borðstofuna.
Pascale hafði eldað alveg sér-
staklega góðan kvöldverð. Mat-
reiðsla hennar varð til þess að
ég fann til sektartilfinningar.
Átti ég að þakka henni fyrir,
á meðan hún var á þönum milli
eldhússins og borðstofunnar
með sneiðar af úttroðnu kálfa-
kjöti eða alls kyns Miðjarðar-
hafsfiska, sem smökkuðust
dýrðlega? Allra minnsta viður-
kenning af minni hálfu móðg-
aði hann.
f kvöld hafði henni tekizt
betur upp en nokkru sinni fyrr,
og við fengum kjúklinga soðna
í víni og rósmarin, og sykur-
köku, sem smakkaðist kunnug-
lega.
„Oh, ég gleymdi," sagði ég.
Morrie hringdi — þér vitið,
Morrie Lescher, blaðamaður-
inn kunningi minn. Hann
spurði, hvort við vildum ekki
bæði koma og fá okkur glas á
skemtisnekkju Tucks hjónanna
í Cannes. Ég sagði, að þér gæt-
uð ekki komið.“
„Ja ... ef ...“
„Verið nú ekki að leggja það
á yður að ljúga trúlega. Yður
geðjaðist ekki að þeim, og ég
áfellist yður ekki fyrir það.“
„Það var ekki það, að mér
félli ekki við þau. Þvert á móti,
þau eru þægileg í viðmóti.“
„Nei, það eru þau ekki. Þau
hugsa ekki um annað en pen-
inga og þau hafa heldur engan
áhuga á okkur. Og hvers vegna
eru þau svo að bjóða okkur? Ef
við færum fram á það við Gene-
vieve, að hún lýsti fötunum,
sem við vorum í þarna um
kvöldið ...“
„Er hún vön að gera það?“
„Að sjálfsögðu gerir hún það.
Það er það, sem hún hefur
mesta ánægju af. Klæðnaði
karlmanna jafnt sem kvenna.
Þegar ég var með henni í
gamla daga hló hún að öllu,
sem ég klæddist eða sagði. Þeg-
ar ég heilsaði, sprakk hún eins
og flugeldur.“
„Það hlýtur að hafa verið
skemmtilegt.“
„Það er alltaf skemmtilegt,
þegar fólki líkar við mann, eða
er ekki svo?“
„Það er nú eiginlega meira
fyrir yður, ungfrú Black. Hvað
sögðuð þér svo við vin yðar?
Þér farið að sjálfsögðu.“
„Kannski ég ætti að fara.
Annars myndu þau senda Ellie
einhverja kjánalega sögu um,
að ég fari aldrei neitt, og hún
sendi síðan skeyti. Ellie hefur
skipað sjálfa sig í stöðu móður
minnar.“
„Ég hefði haldið, að yður
geðjaðist að því,“ sagði hann
dálítið óánægður.
„Nei, mér fellur það ekki.
Hún vill hafa mig fyrir fátæka
ættingjann. Ég á samt ekki við
að hún vilji, að ég sé í erfiðleik-
um. En henni — og sér í lagi
eiginmanni hennar — fellur
vel sú hugsun, að hann geti
losað mig úr þeim. Ég trúi þvi
fyllilega, að Harold hafi ekki
farið að líka við mig, fyrr en
ég varð fátækur vesalingur.“
„Þetta stolt enn einu sinni
„Ég sagði aldrei, að ég hefði
ekki einhverja bresti eða galla.“
Hann hló og sagði, að ég
mætti ekki hrósa sjálfri mér.
Ég var nú knúin áfram af
framkomu hans, og sagði: „Svo
er enn ein ástæða til þess, að
ég ætti kannski að fara á
morgun.“
„Hvað er það?“
„Það er . . . að Morrie tók sér-
staklega fram, að hann langaði
til þess að sjá yður aftur. Fari
ég ein án yðar, þá get ég ef til
vill losað yður við hann. Ég er
viss um, að yður langar ekki
beinlínis til þess að hitta hann
aftur.“
„Ég er hræddur um, að mér
geðjist ekki sérlega vel að
blaðamönnum. ‘ ‘
Allt í einu langaði mig að fá
eitthvað meira frá dr. Whittak-
er en þetta milda bros. Gat
hann ekki verið hreinskilinn?
„Ég held, að þið hafið hitzt
einhvers staðar áðu.r, og þér
viljið ekki, að hann muni, hvar
það var.“
Löng þögn.
Ljósið skein skært í herberg-
inu, þar sem við sátum, og það
var hægt að sjá munstrið á
veggfóðrinu, alveg upp undir
loft. Andlit dr. Whittakers
breyttist ekki. En vöðvarnir á
kjálkunum herptust saman,
eins og hann hafði bitið á jaxl-
inn.
„Mér þykir fyrir þessu,“
sagði ég, „en ég held ég sé fædd
svona forvitin. Þér hafið hitt
hann áður, er það ekki?“
Ég beið.
Framhald í næsta blaði
— Spyrjið mig ekki um leið-
ina út héðan, vinir mínir, ég
hef leitað að henni síðustu
2500 árin!
— Fyrirgefið þið, konur góð-
ar, hafið þið nokkuð séð hann
Sigga?