Fálkinn - 19.10.1964, Síða 21

að ske. Ég er af þeirri kynslóð,
sem fyrst lifði í óeinangruðu
íslandi. Við höfðum alltaf verið
afskekktir, en nú vorum við
allt í einu orðnir miðdepill í
stríði, og í landinu var erlend-
ur her, sem var jafn fjölmenn-
ur og þjóðin. Það eru margir,
sem óttast sjónvarpið og halda,
að það verði okkur að bana
sem sjálfstæðri þjóð. Ef við
erum ekki það sterk, að við
lifum sjónvarpið, þá hefði eitt-
hvað annað komið til, sem
hefði orðið okkur að fjörtjóni.
Við vorum „bólusett“ í stríðinu,
ef svo mætti segja. Ég er ekki
eins hræddur við sjónvarpið, og
margir aðrir. Ég sé ekki betur
en mín kynslóð skrifi og tali
íslenzku ekki verr en þær, sem
gengu á undan. Ég veit að við
munum ekki farast. Ég er
bjartsýnn, og ég trúi því, að
sú kynslóð, sem nú er vaxin
úr grasi, verði okkur fremri á
margan hátt.
Og svo var stríðið búið einn
daginn og maður farinn að
ganga í menntaskóla. Á sumrin
vann ég ýmsa vinnu. Ég var
í sveit hjá Jönasi í Stardal,
Framh. á bls. 25.
Hér ræðir Matthías við þá sem sjá um Lesbókina þá Sigurð A. Magnússon og Harald J.
Hatnar.
Og nú er Matthías kominn heim af blaðinu, en líklega þarf hann þó að skreppa þangað
seinna um kvöldið. Hamt Ies í. Þjóðviljanum á meðan hann borðar og sonurinn Haraid-
ur les í einni af skólabókunum.