Fálkinn - 19.10.1964, Page 27

TK-207MHV
... , 3Z14
* I0S.VO*
I®,. '«SV54
VAIKAIILUTI It
Eigum íyrirliggjandi alls konar kveikju-
varahluti, svo sem platínur, kveikju-
þétta kveikjuhamra og kveikjulok írá
viðurkenndum amerískum fyrirtækjum
í flestar gerðir evrópskra og amerískra
bifreiða. Enn fremur platínur, þétta
og hausa í sérstökum settum, sem ætluð
eru til notkunar við vélastillingu.
HeilrfsölÉiFgðir -
Póstsendusíi
prestaffte.
GiSLI JÓNSSON & GO.HF.
SKÚLAGCTU 26 SIM! 11740
Ég fór inn í húsið og leyfði
dyrunum að standa ppnum.
Fyrst var ég að hugsa um að
loka þeim, en ég hætti við það.
Mér fannst loftið hálf þungt.
Fuggulyktin virtist sterkari en
venjulega þarna í fordyrinu,
og mér datt ósjálfrátt í hug,
hvort hún væri ekki blandin
nálykt. Svo fór ég upp í her-
bergið mitt, en hafðist þar stutt
við. Ég var líka hálf órólegur,
af því að ég hafði ekki lokað
útidyrahurðinni, — og hún í
herberginu hinum megin við
ganginn. Svo flýtti é'g mér
niður og lokaði vandlega á
eftir mér.
Ég kom ekki heim fyrr en
seint um kvöldið. Nú voru úti-
dyrnar lokaðar, en hurðin í
ganginum stóð í hálfa gátt. Ég
lokaði henni. Svo kveikti ég
Ijósið, og þá sá ég, að dyrnar
á fataklefanum stóðu líka opn-
ar. Ég flýtti mér að loka þeim,
og mér fannst þetta hugsunar-
leysi ganga vanhelgun næst,
— og hún, sem var rétt dáin.
Ég held ég hafi varla verið
búinn að festa blund, og þó hef-
ur það hlotið að vera, því það
næsta, sem ég vissi, var, að
hún stóð í dyrunum.
Ég heyrði fyrst þennan lága
skrjáfkennda þyt, og svo var
ýtt þéttingsfast á hurðina, og
hún hrökk opin. Ég kipptist
við. Ekki af því að sjá hana
JÁ?
MEI?
HVEMÆR?
Þúsundir kvenna um heim- allan
nota nú C. D. Indicator, sviss-
neskt reikningstæki, sem reiknar
út þá fáu daga í hverjum mán-
uði, sem frjóvgun getur átt sér
stað. Læknavísindi 56 landa ráð-
leggja C. D. Indicator fyrir lieil-
brigt og farsælt hjónaband, jafnt
ef barnseigna er óskað sem við
takmarkanir þeirra.
Sendið eftirfarandi afklippu
ásamt svarf rimerki til
C.D. INDICATOR, deild 2.
Pósthólf 1238, Reykjavík.
Bg óska eftir aó fá sendar upplýs-
ingar ySar.
Nafn ............................
Heimilisf. ......................
fVinsamlegast sJcrifiO meö bókst.f
standa þarna, — og þó vissi ég,
að hún var dáin, — ég kippt-
ist við af því, að ég hélt, að
ég hefði lokað hurðinni, og ég
vissi ekki til, að hún væri hvik-
læst.
Hún stóð þarna, og hún var
búin alveg eins og í lifanda
lífi. Hún var hálfbogin, og hún
skotraði til mín þessum rann-
sakandi og þó þreytulegu aug-
um. Mér fannst hún hafa
ástæðu til að ásaka mig fyrir
að hafa ekki gengið betur frá
hurðinni. En þá sá ég, að það
brá fyrir óljósum vinsemdar-
glampa í þessum gömlu,
þreyttu augum, og kom mér á
óvart.
— Þakka þér fyrir, að þú
lokaðir dyrunum og leyfðir
mér að hvílast, sagði hún sein-
lega og var svo horfin.
Hurðin var lokuð um morgun-
inn, þegar ég vaknaði, en ég
mundi drauminn. AHan daginn
var hann að veltast í huga mér.
Ég fór jafnvel að efast um, að
ég hefði verið sofandi. Hvort
hún hefði ekki raunverulega
verið þarna, gamla konan. Mér
var hálf órótt, og ég var alltaf
að hugsa heim til hússins, hvort
dyrnar væru nú ekki opnar. —
Síðan eru þrjú ár. Ég bý enn-
þá á sama stað. Ég hef oft
ætlað að flytja, en það hefur
ekki orðið af þvi. Ég veit ekki
livers vegna. Líklega fer ég
aldrei héðan.
Mig dreymir gömlu konuna
oft, og alltaf er hún á þessu
sama rölti um húsið til þess
að gæta að hurðunum; Fyrst
gerði hún það ein, en nú er
mig farið að dreyma, að við
séum að þessu bæði sáman.
Við tölumst aldrei við, læðumst
bara um herbergi og ganga,
athugum skápa og dyr, togum
í handföng, þrýstum á hurðir.
Það eina, sem heyrist, er skrjáf-
kenndi þyturinn í pils',r"
gömlu konnnnar, heyrisi —
nei, — það er bara draumur.
Eftir slíka næturóra rís ég
stundum á fætur um lágnættið.
Ég læðist eftir göngum og um
mannlaus herbergi, og í vöku
endurtek ég það, sem ég áður
gerði i draumi.
Á þessum næturferðum líður
mér vel. Ég fyllist þeirri kennd,
að ég sé að vinna góðverk, að
með þessu veiti ég hvíld og
frið gamalli og þreyttri konu.
Svo varð það að minnsta kosti
fyrst. Síðar varð þetta allt að
nokkru leyti ósjálfrátt, eins og
margt, sem fer í vana. Líklega
geri ég þetta mest fyrir sjálfan
mig núorðið. Það er eins og
það veiti mér einhverja óskilj-
anlega fórn.
Og mér er alltaf órótt á
kvöldin. þegar vinnunni er að
ljúka. Ég þarf að flýta mér
heim. Þá er það stundum eins
og hryllingnr fari um sái mina.
Ég sé þá ekkert nema onnar
dyr. —
FÁLK.INN