Fálkinn - 19.10.1964, Page 37

• DÍIS BLÆKLÖR GERIR GULNAÐ
OG GRANAÐ TAU HVfTT.
• DOS BLÆKLÓR EYÐIR BLETTUM
OR HVITU TAUI.
• DOS BLÆKLÖR SÓTTHREINSAR.
• DOS BLÆKLÓR EYÐIR LYKT.
SÁPUGERÐIN FRIGG
skotpakkakassann úr bílnum.
Hokkru síðar heyrði Alice bíl-
inn aka burt.
Hún lagðist á bakið og hlust-
aði á hin ýmsu hljóð sem bár-
úst að eyrum hennar. Svo lok-
aði hún augunum og sofnaði.
Hún var vakandi aftur. Þau
voru senn á leiðarenda. Brátt
sæi hún húsið hans Andrew
•— væntanlegt heimili hennar.
Þegar við komum fram fyrir
þessi tré sjáum við það, sagði
Rusty. Hún vissi hvað hún
mundi sjá — hvítt hús með
rauðu þaki. Hún hrópaði:
— Nei, við verðum að snúa
Við og skjóta ljónið, Rusty. Ef
við gerum það ekki þá drepur
ljónið antilópuna. Og Nimrod
sagði á ensku: Ég skaut 1 aug-
un á Ratau, Ljóninu, og það er
hættulegt. Það er eitt af ljón-
unum hans Ndlovukasis ... En
Rusty hló. Hún fann óstjórn-
lega mikið fyrir návist hans.
Hann var Ratau, Ljónið...
HANN! Hann var óvinur henn-
ar og þeir vissu eitthvað sem
hún vissi ekki. Hvað var það.
Þau óku hring eftir hring í
skóginum. En húsið var ekki
hús Andrews. Þetta var húsið
hennar heima. Rusty nam stað-
ar og sagði: — Gakktu inn. Þú
verður að ganga upp eitt
þrep... þú veizt hvaða her-
bergi það er.. . hann biður
eftir þér þarna inni. Hún
reyndi að hrópa — reyndi að
komast undan, en hún gat ekki
hreyft sig ekki stunið upp orði.
Þeir ýttu henni af stað.
— Þarna er hann! Þarna er
Andrew!
Hann stóð og hallaðist upp
að dyrunum. Hvað var hann
að gera? Hann hélt einhverju
upp í ljósið. Það var sprauta.
Nei, lítið pappahylki. Og hann
sagði lágt: Einn, tveir, þrír,
fjórir ... fimm ... en það áttu
að vera sex. Einn, tveir, þrir.
Og skyndilega tók undir í öllu
húsinu. Oasis stóð þarna líka.
Hún söng ásamt Andrew: Einn,
tveir, þrír, fjórir, fimm — en
það áttu að vera sex... En hún
sá ekki framan í Andrew. Ef
hann mundi nú ekki snúa sér
við . .. ef hún sæi ekk; andiit
hans. Hann átti að hafa fíls-
andlit... og fíllinn var guU'.
Hann byrjaði að snúa sér sein-
lega við... en andlitið var
ósýnilegt. Hann rétti fram
höndina og kom við Alice.
fingurgómarnir voru ískaldir
og áfram bergmálaði: einn,
tveir, þrír, fjórir, fimm — en
það áttu að vera sex ...
— Nkosikasi, NKOSIKASI!
Hún hrökk upp böðuð í
svita og hjartað barðist ákaft
í brjósti hennar. Varir hennar
mynduðu orð sem ekki heyrð-
ist. Skelfingin í augum hennar
var óstjórnleg. Hún horfði upp
í dökk augu Oasis. Og stúlkan
hafði lagt höndina á vott ennið.
Hún sagði eitthvað sem Alice
skildi ekki og hún svaraði veik-
róma.
FALKINN
37