Fálkinn - 04.10.1965, Blaðsíða 28

Afgreiðslan í veitingahúsinu
Tókió-garðurinn var fremur sein,
en maturinn, sem þar var á boð-
stólum, tempura, sushi og suki-
yaki var hreinasta afbragð og
japanska þernan var mikið
augnayndi. Gamlir, einmana lið-
þjálfar frá Fort Ord komu þarna
til þess að fá sér bjórglas og
minnast liðinna hamingjudaga i
Tókíó en þó öðru fremur til þess
að horfa á mjaðmasveiflur þern-
unnar. Kennararnir við tungu-
málaskóla hersins brugðu sér
einnig þangað eftir tilbreytingar-
laust erfiði dagsins, til þess að
njóta kyrrláts kvöldverðar,
hlusta á japönsku hljómlistina
og hvílast.
í Tókíó-garðinum höfðu við-
skipti verið blómleg áður fyrr,
þegar fiskimennirnir í Monterey
öfiuðu vel. En þegar sardínan
hvarf af miðunum á dularfullan,
hátt, var niðursuðuverksmiðjun-
um lokað og viðskipti drógust
saman í Tókíó-garðinum; nú
byggði veitingahúsið að mestu
leyti tilveru sína á nærveru hers-
ins, og aðalaðdráttaraflið var
fegurð japönsku þernunnar.
Chiang Fu féll vel maturinn
í Tókió-garðinum og sömuleiðis
japönsk innanhússskreyting, sem
var yfiriætislaus, en gæddi stað-
inn mjúklátum, austurlenzkumT
blæ, hlýjum og róandi. Á hverju
föstudagskvöldi, að aflokinni erf{
iðri vinnuviku í tungumálaskól-:
anum, snæddi hann kvöldverð i~
Tókíó-garðinum og drakk jap-
anskt te úr örsmáum bollum á
stærð við vinglas. Hann hefði
komið þar oftar, ef öll útgjöld
hans samanlögð hefðu ekki þurft
að takmarkast við áttatíu dali á
mánuði, að meðtöldu fæði og hús-
næði. En þegar hann uppgötv-
aði, að japanska þjónustustúlkan
var jafnvel enn girnilegri en
sukiyakið, sem var eftirlætisrétt-
ur hans, bætti hann fimm dölum
við eyðslueyri sinn og veitti sé
tvær „bónus“-máltíðir aukalega
í hverjum mánuði.
Þessir japönsku kvöldverðir
voru einu staðgóðu máltiðirnar,
sem hann veitti sér, en þar sem
hann var að nálgast fertugt og
maginn farinn að hafa tilhneig-
ingu til ístrumyndunar, virtist
honum þetta mjög hæfilegt
mataræði. Með hið þykka, svarta
hár sitt, granna beinabyggingu
og fremur dökkan hörundslit,
myndi hann haldast unglegur i
útliti, svo framarlega sem hann
fitnaði ekki.
Það var erfitt að vera svo
sparneytinn í Ameríku, en fjár-
ráð tungumálaskólans voru
óstöðug og Chiang Fu var til
neyddur að gera ráð fyrir „öx
inni“ hvenær sem væri og safna
eins miklum peningum og mögu
Iegt var til þess að hann gæti
flutt konu sína til Ameriku. Sem
fyrsta lið í sparnaðarráðstöfun-
unum hafði hann tekið á leigu
bílskúr fyrir sjö dali á mánuðí
og notaði hann sem vistarveru,
Þegar húsráðandinn uppgötvað
mgv/m og spammý
'xymfitte&Agfi. sm
9JAXXA# m 9Ag#A
JAPAVZKA pjómsyv-
£7im og fi£7M
tíCVtlA/? ______________
hermannabedda i bílskúrnum í
staðinn fyrir bíl, heimtaði hún að
fá að vita, hverju þetta sætti.
Chiang Fu sagði henni frá sparn-
aðarfyrirætlunum sínum og lof-
aði að halda bílskúrnum í íyrsta
flokks ásigkomulagi. Húsráðand-
anum, frú Thompson, féll þetta
ekki allskostar, en hún sagðist
viðurkenna sparsemi hans sem
dyggð, þar sem hún var Skoti.
Til þess að sýna samúð sína, lét
hún liann ótilkvödd fá lykil að
bakdyrunum á húsi sínu, sem
var um fimmtíu metra frá bíl-
1. HLUTI
skúrnum, til þess að hann gæti
notað snyrtiherbergið á neðri
hæðinni. Herra Thompson, ró-
lyndur maður, rauður i andliti,
var einnig fullur samúðar; hann
tók Chiang á eintal og tjáði hon-
um, að ef hann hefði fyrir sið
að vakna á nóttunni, þá gæti
hann fengið kopp. Chiang hafði
ekki þennan sið, en þakkaði
herra Thompson mikillega fyrir
nærgætni hans.
Viku eftir að Chiang flutti
inn hafði bilskúrinn breytzt i
skemmtilegt herbergi með bóka-
skáp, tvöföldu rúmi, skrifborði
og legubekk, allt gert úr sápu-
kössum. Frú Thompson dáðist
að hugvitssemi hans og lagði
til dagatal og tvo gamla stóla
í búið. En þegar hún uppgötvaði
olíuvél, nokkrar risskálar og
matarprjóna í einu horninu þá
sá hún, að við svo búið mátti
ekki standa; heilbrigðiseftirlitið
kynni að skerast í leikinn. Og
sem vinarbragð númer tvö sagði
hún Chiang að nota eldhúsið sitt
og hækkaði leiguna upp i tiu
dali til greiðslu á gasi og vatni.
Chiang tók þessu boði fegins,
hendi. Og fáum dögum síðar,
þegar frú Thompson sá, að eld-
húsið hennar var miklu hreinna.
eftir að Chiang byrjaði að nota
það láekkaði hún -íiftur leiguna
óumbeðið niður í sjö dali með
þeim umraælum, að þó það bryti
í bága við hennar skozku líís-
reglur þá væri Skotum einnig
réttlæti í blóð borið. 1 þakklæti
sínu bætti Chiang við þriggja
dala hreingerningavinnu á mán-
uði og takmarkaði hana ekki við
eldhúsið eitt. Þannig var sam-
komulagið milli leigjanda og hús-
eiganda eins og bezt varð á kos-
Ið og fjárhagur Chiangs í góð-
um skorðum.
Þetta var laugardagskvöld að
vetrarlagi. Montereyborg var
sveipuð þéttri þoku og þokulúðr-
arnir úti á flóanum vældu ámát-
lega — dæmigert leiðindakvöld
fyrir einmana piparsvein. Chiang
leit á sjálfan sig sem hálfgild-
ings piparsvein, vegna þess að
hann hafði ekki séð konu sína
í sjö ár. Svona kvöld ollu hon-
um oft hugarangri, fylltu hann
eirðarleysi og heimþrá. Hann
hafði borðað kvöldverð í Tókíó-
garðinum kvöldið áður og „verð-
launakvöldverðurinn" var ekki á
dagskrá fyrr en næsta laugardag,
eftir áætluninni. Hann gekk fram
og aftur um dimma götuna
framan við veitingahúsið í tíu
mínútur og bræddi það með sér,
hvort hann ætti að veita sér
„bónus“-kvöldverðinn fyrirfram.
Að lokum ákvað hann að gera
það. Ef til vill yrði næsta laugar-
dagskvöld ekki eins einmanalegt
og hann gæti setið heima, etið
núðlur og lesið sígild kínversk
rit.
Hann ýtti upp vængjahurðinni
og gekk inn í lítinn, rökkvaðan
veitingasalinn. Hláturinn, matar-
„Sem hann sat þarna og naut þess í leyni að
láta mjaðmir Aiku veita ímyndunarafli sínu
byr undir báða vœngi, tók hann eftir ljós-
hœrðum Ameríkana, sem einnig virti stúlkuna
fyrir sér með ákefð ..."