Fálkinn - 04.10.1965, Blaðsíða 29

lyktin og hin hljómþýða, jap-
anska músik bylgjuðust sam-
stundis um hann og honum
fahnst það vera eins og þegar
helkaldur maður fleygir sér
skyndilega ofan í ylhlýjan vatns-
pytt; það greip hann svo þægi-
leg notakennd og hann gleymdi
óðara áhyggjum sínum og ein-
manaleik. Hann gekk að eina,
auða básnum nærri dyrunum og
settist. Aika, þjónustustúlkan,
var að bera fram mat og te til
annarra gesta; hún gekk hvat-
lega fram og aftur um ganginn,
bein í baki og ávalar mjaðmirn-
ar vögguðu eggjandi undir glit-
ofnum sloppnúm; um andlit
hennar, sem var lítið eitt farðað,
lék vingjarnlegt bros, sem ber-
aði nokkrar mjallhvitar tennur
milli rauðra varanna. Hún var
svo falleg, að hver einasti við-
Skiptavinur sneri sér við og
horfði á eftir henni. Chiang Fu
fannst mjaðmir hennar ákaflega
æsandi; hann virti hana fyrir sér
og imyndaði sér hana fáklædda
— i efnislitlum baðfötum.
Sem hann sat þarna og naut
þess í leynd, að láta mjaðmir
Aiku veita ímyndunarafli sínu
byr undir báða vængi, tók hann
eftir ijóshærðum Ameríkana, er
einnig virti stúlkuna fyrir sér
með ákefð. Hann virtist vera
hávaxinn maður, öðru hvoru
megin við þrítugt, frekar lagleg-
ur með beint nef og djúpstæð,
sterkblá augu. Hann líktist meira
andlegrar stéttar manni en
verkamanni eða atvinnuhermanni
og hann var fortakslaus of
gamall til að vera nemandi í
tungumálaskólanum vegna her-
kvaðningar. Rjótt andlit hans
var alvörugefið; á meðan hann
dreypti á teinu sínu, fylgdu augu
hans óleynt stúlkunni á göngu
hennar um salinn. Við og við
nam Aika staðar við borð hans,
hneigði sig litið eitt og bað hann
afsökunar á því, hve framleiðslan
gengi seint, en maðurinn brosti,
kinkaði kolli og dreypti á teinu,
augnaráð hans hékk við andlit
Aiku. 1 básnum næst honum
voru nokkrir bjórdrykkjumenn,
sem töluðu og hlógu og voru
að gerast háværir.
Chiang Fu varð að bíða nærri
hálftíma áður en Aiku vannst
tími til að koma og taka niður
þöntun hans. Hún færði honum
te og bað hann, lágri, mjúkri
röddu að afsaka seinlæti sitt.
Enskan, sem hún talaði með
sterkum, erlendum hreim, hefði
getað valdið hverjum tungumála-
kennara andvöku; hún vai; mál-
fræðilegur hrærigrautur, en vel
skiljanleg. ,,Ég er voða leið of
sein,“ sagði hún við Chiang um
leið og hún hellti teinu í bolla
fyrir hann og brosti. „Maturinn
mikið að1 gera. Þú ætlar núna
að borða hvað? Aftur buff sauki-
yaki? Éða þú heldur vilja bauta
dífu, kannski?"
„Buff sukiyaki, þakka þér fyr-
ir,“ sagði Chang. „Og hrátt egg,
eins og venjulega."
Þegar Aika hafði tekið pöntun-
ina og gekk fram ganginn til
eldhússins, kváðu við hlátrasköll
og hróp frá bjórdrykkjufélögun-
um. Einn þeirra sagði eitthvað
á japönsku og gerði tilraun til
að klípa hana í lærið, en annar
maður sló hönd hans frá í snatri.
Ljóshærði maðurinn í næsta bás
starði á þá og saup teið sitt
þungbúinn á svip. Er Aika gekk
aftur framhjá þeim, sló einn
mannanna hana örsnöggt á
mjöðmina en annar æpti til
hans: „Hæ, aðgangur bannaður,
kvikindið þitt!“ Síðan hlógu þeir
allir. Aika hneigði sig örlítið og
baðst afsökunar og hraðaði sér
síðan að borði Chiangs með
matarprjóna og skálar af súrs-
uðum gúrkum og nsépum. „Þeir
eru hermenn frá Fort Ord,“
hvíslaði hún afsakandi, eftir að
hafa litið til þeirra í laumi.
„Þegar þeir ekki í einkennisbún-
ingi, drekka þeir of mikinn bjór.
Þú fylgir mér heim í kvöld,
kannski? Þökk fyrir bíða mín, ef
þú getur.“ Án þess að bíða eftir
svari flýtti hún sér frá borði
hans.
í fyrstu var Chiang dálítið
undrandi yfir þessari bón. En
þegar hann virti fyrir sér bjór-
drykkjufélagana hinum megin
við ganginn, fannst honum ekki
óeðlilegt þótt stúlkan væri hrædd.
Það voru fimm menn í básnum,
allt ungir ribbaldar, í sportskyrt-
um og jökkum. Sá þeirra, sem
klappað hafði Aiku á mjöðmina,
var auðsjáanlega ekki hermað-
ur, því hann var síðhærður og
minnti Chiang á bifhjóladreng-
ina í kvikmyndinni „Waterfront".
Chiang dreypti á ilmandi teinu
og herti upp hugann. Að fylgja
stúlku heim undir slíkum kring-
umstæðum, gat orðið all áhættu-
samt fyrirtæki. Hann harmaði
það fyrirhyggjuleysi að hafa
skilið Plymouth bilinn sinn eftir
við Avordo-stræti, nærri þrjár
húsalengdir frá veitingastofunni.
Honum fannst hann vera göfug-
ur og riddaralegur, fékk sér
annan bolla af tei og bjó sig
undir að spyrja Aiku, hvenær
hún óskaði að halda heim. Hann
hafði ákafan hjartslátt, og velti
því fyrir sér, hvort þessi hlægi-
legu viðbrögð myndu stafa af
hættunni, sem hlutverkinu fylgdi,
eða rómantísku hliðinni á því.
Hann reyndi að bæla niður óróa
sinn, en fann þá, sér til nokk-
urrar undrunar, að það sem hon-
um olli var ekkert annað en
púki girndarinnar, sem ekki virt-
ist láta hann i friði frekar en
hina ungu bifhjólaseggi.- Hann
fann, hvernig vaknaði hjá hon
um löngun eftir að rífa fötin al
þessari stúlku, í einrúmi, snerta
hana ... Hann svelgdi í sig teið
og kæfði þessa óðu hugmynd,
sannfærður um að hjá hohum
væri púki þessi svo örugglega
fjötraður í viðjar siðgæðisreglna
og sjálfstjórnar, að hann myndi
aldrei losna.
Aftur leið hálf klukkustund
þangað til Aika færði honum
sukiyaki og hráa eggið á diski.
Hún lagði mátinn frá sér og
laumaði í lófa hans miða, sem á
var hripað méð blýanti: „Gjöra
svo vel bíða mín. Hálfellefu.
Framan benzínstöð næstu götu.“
Þegar Aika hraðaði sér burt,
án þess að mæla orð af vörum,
leit Chiang á úrið sitt. Klukkan
var hálftíu. Það var þá klukku-
timi til stefnu. Hann stakk mið-
anum í vasann og tók til matar
síns. Atbui'ðurinn fyllti hann
kvíða og sætri eftirvæntingu í
senn; það var kynlegt tilfinninga-
samband. Meðan hann snæddi,
fann hann, að hann hafði misst
matarlystina. Hann braut eggið
yfir rjúkandi sukiyakið og hrærði
öllu saua^in með matprjónunum,
hendur hans skulfu ofurlítið. Þá
smakkaði hann á súrsuðu næp-
unum til þess að örva matar-
lystina, en allt kom fyrir ekki,
og hann fór að finna til minnk-
unar yfir þessu.
Þegar hann yfirgaf veitinga-
stofuna þrem stundarfjórðung-
um seinna, voru bjórdrykkju-
mennirnir orðnir mjög hávaða-
samir. Hann gekk til benzín-
stöðvarinnar í næstu götu og
beið þar, en hjartað barðist um
í brjósti hans. Honum fannst
næsta fáránlegt af manni á hans
aldri, að verða svona barnalega
æstur. Það gerist ekki neitt,
sagði hann við sjálfan sig. Það
verða engin áflog; ég ætla aðeins
að fylgja falíegri stúlku heim
og bjóða henni góða nótt við
dyrnar. Annað ekki.
Hann stóð upp við benzinstöð-
ina, sem var lokuð, og hafði
nánar gætur á veitingahúsinu.
Það var svo dimmt, að hann sá
rétt grilla í rautt ljósaflúrið á
Tókíó-garðinum gegnum þokuna.
Hann beið um það bil tuttugu
mínútur, en þá sá hann dökkan
skugga losna út úr þokunni við
götuljóskei’ið.. Skugginn fór yfir
götuna og hraðaði sér í áttina
til hans. Það var Aika. Hún var
í blárri kápu og hafði rauðan
silkiklút um höfuð sér. Enginn
fylgdi henni eftir.
„Voða leið of sein,“ sagði hún.
„Ég skipta um föt.“
„Það gerir ekkert til," sagði
Chiang. „Hver sér um afgreiðsl-
una núna?“
„Eigandinn kona hans. Ég fer
heim klukkan þetta hverju
kvöldi. Þú hefur bíl?“
„Já. Hann er við Avorado
stræti."
„Ó nei!" sagði Aika. „Svo langt
í burtu?"
Chiang varð fyrir hálfgerðum
vonbrigðum. Þetta var stúlkan,
sem hafði verið svo ötul í veit-
ingahúsinu og að líkindum geng-
ið tuttugu mílur með þungan
bakka og mjaðmasveiflur í ofaná-
lag og nú virtist hún skyndi-
lega ekki geta hreyft sig um
þumlung. „Það er aðeins þriðja
gata héðan," sagði hann.
„Avorado-stræti of bjart,"
Framh. á bls. 35.
VINIMIiFATABIJÐIIM
LAUGAVEGI 76
Auglýsir
AMERISKAR MDLSKINNSBUXUR
SVARTAR - GRÆNAR - BRÚNAR
ALLAR STÆRÐIR
VIIMNUFATABUÐIN
LAUGAVEGI 76
SÍIVII 1-5425
FALKINN
29