Draupnir - 01.05.1907, Page 20
C96
DKAUPNIB.
Þunn gufuský hófu sig upp af votri jörðinni
á þessari björtu og fögru sumarnótt.
Biskup talaði ekki orð frá munni og hóp-
urinn fór svo hægt yfir landið, að hverjum
stafkarli hefði ekki verið um megn að forða
sér þó á götunni hefði verið, undan þessari
hörmulegu líkfylgd.
í dögun var komið heim á klifið, þá lagði
reykjareiminn í nasir þeim, en hvelfiskúrinn
hafði kæft ailan eldijin og staðurinn var ó-
brunninn. Biskup svipaðist ílóltalega um, en
liann sá ekkert nema kolsvarta auðn þar sem
dómkirkjan hafði staðið, þó staðurinn skvgði
nokkuð á rústirnar. Þá sveif aftur að honum
ómegin og hann hefði fallið afbaki, ef sveinar
hans hefðu ekki verið lil taks að styðja hann.
Rámkaði hann þá við sér aftur; svo riðu þeir
heim á staðinn. Menn stigu'ekki svo skjótt
af baki, en virtu þessi hýsn fyrir sér með
sorgblandinni undrun. Biskup beitti hesti
sínum við þar sem rústin blasti bezt við og
sagði:
»Mér hefir liingað lil margt að óskum
gengið, því er maklegt þó mér gangi nokkuð á
móti!« Hné hann þá í þriðja öngvitið. Yfir-
gang og rangsleilni mannanna, licfði liann cins
og hagir hans nú stóðu, svo auðvehllega get-
að lægt og gert að engu með vinaafla sínum,
auði og áliti; en þegar guð bauð liöfuðskepn-