Draupnir - 01.05.1907, Blaðsíða 56
732
DEAUPNIB.
barða-mikinn hatt á höfðinu. Hann studdi
liöfðinu við dyrastaíinn og horfði eitlhvað svo
biturt til mannaferðanna og þess á milli á
tvo reiðskjóta vel búna, er stóðu á balanum
fyrir dyiunum. Alt í einu brá hann við,
skundaði inn í bæinn, þangað sem heima-
menn hans stóðu í hópum, og sagði í hetju-
legum róm:
»Nú mun mál komið, að hafa sig héðan
á brott. Leggið þann kostulegasta mat á horð,
sem lil er í Glaumbæ, og kveðjið þannig hinn
forna húsbónda ykkar og fagnið hinum nýja- «
Hann leit út, sá til eyktarmarka og sagði:
»Eflir svo sem svarar góðum matmáls-
tíma, er liinn nýi liúsráðandi kominn hingað
og flokkur hans —.« Þessu var hlýtt.
»Svona, setjustum nú lil iiorðs öll sainan,
veslir og sælir, sem með mér liafa hér verið.
Inga, heíir þú verið að líla eftir kúm þínum
í síðasla sinni?« spurði hann.
»Já,« svaraði luin. »Og mér flaug í huga
— að illa liefði hin hcilaga mær sankti María
launað okkur fyrir kýr þær hinar vænu, sex-
tán að tölu, er við höfum lornað lienni í
þessi sextán ár, sem við höfum dvalið hérna—.«
»Fáum er gefið svo mikið trúarþrek að
æðrast ekki, er óhamingju ber að höndum,«
sagði Teitur. — »Enda er stór vorkun, að
ganga slyppur og snauður frá þessu rausnar-