Draupnir - 01.05.1907, Page 80
756
DRATJPNIR.
»En um hana Þórunni! Hún er aftur
komin í ástamál við Þorstein Guðmundsson!«
»Nú, nú, drengur minn! leiktu einhverju
fram — eg er ekki viðbúin að hætta leiknum.
— Eg hef eftir þínum tilmælum sagt svein-
inum upp vistinni,« sagði hann við Ara í
jægri róm meðan hinn var að hugsa út leikinn.
»Það gildir að einu,« svaraði hann, »þorp-
ari sá situr kyr, jafnvel þó hestur sá er þær
Þórunn og Reynistaða abbadísin sendu honum
sé að bíta hérna á túninu. Eg kom að þeim
áðan í faðmlögum og Þorsteinn bjargaði sér
undan hefnd minni með því að henda sér af
Æinum bitanum á annan í kirkjunni eins og
köttur, og svo situr hann líklega upp í stöpl-
inum. Hérna er kirkjulykillinn,« og Ari brá
lyklinum upp.
»Það er ilt að standa í þremennings mein-
bugum, Siggi minn! þokaðu þeim fjær sem í
vegi standa — svona nú er mát — látum þá
taílið vera búið.« Sigurður stóð upp og fór.
»Hví gefur þú þig svo lítið við þessu
ódæði, faðir,« spurði Ari er þeir voru tveir
einir.
»Af því mér finst svo litlu skifla Vaðla-
sýslumanninn, og hinn tilkomandi lögmann
vorn, þó stelpa lali við strák í einrúmi, þar
sem við höfum stærri mál með höndum —
trúðu mér, frændi! Þórunn áttar sig skjótt,