Draupnir - 01.05.1907, Page 86

762
DBAUFNIR.
»Eg lief kynst manni, sem gekk á skóla
með honum í Wittenberg, þegar eg var í
Noregi, og hann sagði mér, að Gissur hefði
þráfaldlega hlustað á ræður þeirra Luthers
og Melanktons. Þelckið þér nokkuð til þeirra?«
»KaIIa má að svo sé. — En meira þarf
til að spilla mér við Gissur, en munnfleipur
eins eða tveggja sjódrengjal En í kvöld farið
þið hvergi, hvað sem byrnum líður«.
Kvöldið eftir kom Gissur Einarsson heim
í Skálholt, eftir margra ára burtuveru, og
fagnaði biskup honum dável, þó fregnin hefði
dregið nokkuð úr fögnuði lians. Hann ásetti
sér að komast eftir hinu sanna af sjálfs hans
munni, því hann unni lionum of heitt til að
dæma hann óheyrðann.
Eftir að fyrstu spurningarnar og svörin
um helztu fréttir voru um garð gengnar sagði
biskup stillilega, því honum leist Gissur vera
með glöðu bragði og ríkur af framtíðar-
vonum:
»Nú er kirkjupresturinn minn, Jón Ein-
arsson, að leggja af stað, til að sjá Odda á
Rangárvöllum, sem á að verða heimili hans
framvegis. — Og hef eg hugsað mér, að setja
þig aftur inn í lians embætti hérna, þar sem
eg býst við, að þú sért skuldugur og þurlir
skjótt á góðu liribrauði að halda«.
•