Draupnir - 01.05.1907, Side 134

810
DRAUPNIR.
Páll Jónsson setti'st fyrst niður á völlinn og
horfði á glímur þeirra Þorsteins um hríð,
en spratt þá upp og var í versta skapi af
sínum hrakförum, og þar eð hann vissi ekki
hvernig hann átti að hafa af sér leiðindin,
er hann hvorki gat leiltið, svo menn dáðust
að þvi, eða gert nokkurn skapaðan hlut, sem
beindi athygli manna að honum, og því síður
liefnt sín á lögmanni; því þó leikir og glím-
ur séu skemtilegar, þegar jafnteíli er, þykir
engum gaman að heyra aðra klappa lof i
lófa yfir hrakförum sínum.
Páll rauf því félagsskapinn án þess eigin-
lega að vita eða hugsa um, hvað hann ætti
að taka sér fyrir hendur, þegar fæturnir báru
hann að stórum og löngum moldarkofa, sem
slóð þar undir einum hólnum. Hann gægð-
ist inn í hann og sá, að þar var saman
kominn mesti sægur af ungum og gömlnm
kálfum, sem sumpart var verið að ala til
viðkomu og sumpart til slátrunar, og hölðu
margir af þeirn veiið fengnir að i því augna-
miði.
»Þið hafið of þröngt leiksvið veslingar«,
sagði liann nú við sjalfan sig, »og fyrst eg
get ekkert gaman haft af leik þeirra herranna,
þá skal eg skemta mér við ykkar leik. —
Já, það skal eg gera, því svona marga kálfa
hef eg aldrei séð í einum hóp!«