Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 2

f, JöSHERINN
VERTU VIDBUINH!
(Mark. 13, 24.-33.).
1 leikfimisfélögum, skíðafé-
I lögum og skátaféljgunl er þetta
í orðtak, »vertu viðbúinn«j næsta
í almennt. »Vertu viðbúinn!« Pá
I er áríðandi að vera vakandi
i og hlusta vel; því að þegar
i sagt verður: ^Vertu viðbúinn«,
þýðir það sama sem, að nú
kemur bráðlega eitthvað meira,
| eitthvað nýtt, sem á að fram-
kvæma. Er það ekki svo: >:>Vertu
I viðbúinn*! — »Hlauptu«! Er þá
\ ekki sjálfsagt að hraða sér að
j komast af stað.
Nú fer að líða að aðventunni
— jólaföstunni. Vertu viðbú-
; inn. Aðventa þýðir: Drottinn
j kemur. Iiann kom, þegar engla-
j söngur og himnaboðskapur
hljómaði hin fyrstu jól á jörð-
j inni. 0g h3,nn kemur áreiðan-
j lega aftur, til þess að spyrja
j oss um, hvað við höfum gert
j við hann, sem fæddist á jóla-
j nóttina, var krossfestur á langa-
j frjádag, sem sigraði og reis
upp úr gröfinni á páskadags-
morgun.
»Vertu viðbúinn«, segir texti
dagsins. Pað gerist eitthvað
bráðum: Drottinn kemur. Vér
höfum heyrt það svo oft . . .
>:>uppstiginn ‘til himna, situr við
hægri hönd Guðs föður almátt- i
ugs, og mun þaðan koma til j
að dæma lifendur og dauða«. ;
xVertu viðbúinn«, segir textinn. i
Ertu tilbúinn að mæta honum.
Þá munu stjörnurnar hrynja
aí himninum og hafið flæða j
yfir löndin og sólin myrkvast, j
og þá, í því þreifandi myrkri, j
mun Jesús koma í geislandi ' j
ljössdýrð í fylgd með ótöluleg- j
um englaskara, og þá mun j
hann safna í ríki sitt hverri j
perlu, sem hann hefir unnið, j
og þær munu skína eins og hin j
bjarta og skæra morgunstjarna.
Vertu viðbúinn! Kanntu vers-
ið »Pú æskuskari á íslands-
strönd«. Pað ríður mest á öllu
að vera vakandi. Við skulum
minna hvert annað á það í dag.
Skyldi þá ekkert verða eft-
ir, sem stendur stöðugt, þegar
hann kemur. Á allt að glatast?
Já allt, að undanteknum ein-
um einasta hlut. Vitið þið hvað
þetta er, þetta eina, sem ekki
glatast? Pað er ord Drottins. j
Pad mun alls ekki undir lok
líða. Vertu vidbúinn. Hlustaðu
á orð Drottins, trúðu honum. j
Taktu hann á orðinu. Ord hans j
mun ekki undir lok lída.
326