Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
kvakaði hún með bjartri og
hreimfagurri barnsrödd, þegar þau
komu út undan brúarþakinu, — en það
var þak yfir brúnni á mylnulæknum
hans Sam Perkinsons, — „finnst þér
ekki þetta vera eins og þegar riddari
kemur inn í töfrahöll. Hann ríður fann-
hvítum fáki, og það eru drekar við inn-
ganginn og þeir spúa eldi og eimyrju
út úr nösunum á sér. Og inni í höllinni
er yndisleg kóngsdóttir, sem galdra-
nornin hefir náð á sitt vald. Finnst þér
ekki, að þú verða hálf smeykur, — eins
og að þér renni kalt vatn á milli skinns
og hörunds, — finnst þér það ekki,
Timm?“
„O-umm-nei, eiginlega finnst mér
það nú ekki, Silky — ekki beinlínis. En
eins og þú veizt, þá hefi ég ekki nándar-
nærri eins mikið ímyndunarafl og þú.
Þú manst, að Maren Brown er vön að
segja, að það sé ekki meira ímyndunar-
afl til í mér en í innansleiktu svína-
trogi“.
„Já, hún segir það nú reyndar, Timm.
En þú kannast nú líka við það, að hún
segir um mig, að ég sé kátbroslegasta
snælduhjólið, sem nokkurntíma hafi
verið til á barnahælinu. Og að ekki sé
einu sinni eins mikið gagn að mér og
halta hænuunganum“.
„Já, en það er nú bara ekki satt,
Silky“, svaraði drengurinn og varð nú
rjóður í framan. „Það er talsvert meira
gagn að þér en halta hænuunganum
hennar. Og ég veit bara ekkert, hvað
úr mér verður, þegar ég er búinn að
missa þig. En ég er nú, satt að segja,
ekkert hrifinn af drekum, sem spúa eldi.
Og ekki gæti ég hugsað mér Blesu
gömlu sem fráan fák. Og jafn erfitt á
ég með að hugsa mér yfirbyggðu brúna
hans Sam Perkinsons sem töfrahöll og
gamalt hænsnahús. Sjáðu til: ég hefi
ekki nokkurt ímyndunarafl. Það er eins
og að það hafi aldrei verið til í mér.
Líklega er það af því, að ég hefi allt af
haft svo mikið að gera, þarna á barna-
hælinu, að það er eins og að ég hafi
aldrei haft nokkurn tíma til að hugsa.
Og þá fær maður ekkert ímyndunarafl
eða hugmyndaflug, Silky mín“.
„Nei, Timm, — hugmyndaflugið fær
maður í bókunum“, svaraði litla stúlk-
an með spekingssvip. • „Ég hefi aldrei
átt nema eina bók og hana hefi ég allt
af falið, til þess að Maren Brown
hremmdi hana ekki og brenndi fyrir
mér. Þar eru sögur um fráa fáka og
riddara og töfrahallir og kóngsdætur
í álögum. Og þaðan hefi ég hugmynda-
flugið“.
„Það er auðvitað“, svaraði Timm í
fullkominni einlægni.
í þessum svifum sveigði vagnskrifl-
ið gamla inn á vegarbugðuna og blasti
nú öll mylnutjörn Sam Perkinsons við
sjónum.
„Timm, Timm!“ kallaði litla stúlkan
upp og röddin titraði af undrun og fögn-
uði, „er þetta ekki yndislegt, dásamlegt
og skínandi? Ég hefi aldrei á æfi minni
séð vatn fyrri“.
Timm hló hjartanlega að þessari
vafasömu játningu.
„Ertu búin að gleyma því, þegar við
vorum að dorga í regnvatnsgeyminum ?
Og ertu búin að gleyma vatnspollun-
um, sem allt af eru í kringum húsið á
vorin?“
„Ne-hei“, svaraði litla stúlkan. „En
ég á við það, að ég hefi aldrei séð hafið
eða sjóinn og ég hefi aldrei fyrr séð
flóa eða fjörð eða vík“.
Timm hló aftur. „Já, — en ekki er nú
þetta hafið, og ekki er það einu sinni
331