Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 9

UftSBEEINN
flói. Þetta er ekki annað en gamla
mylnutjörnin hans Sam Perkinsons".
„Jæja“, svaraði litja stúlkan og skotr-
aði til hans augunum rannsakandi. Síð-
an andvarpaði hún ákaflega mæðulega,
og renndi svo augunum aftur yfir
glampandi, spegilsléttan „haf“-flötinn.
„En mér finnst þetta nú samt vera al-
veg y-n-d-i-s-l-e-g-t, ég meina, alveg
eins og í æfintýri. Og þessi dásamlega
sjón kemur mér til að óska þess, að
þegar ég verð stór, þá verði ég rík og
fín dama, og geti þá siglt á þungum bár-
um hins mikla ha— vatns!“
„Fólk, eins og þú og ég, verður aldrei
ríkt“, svaraði Timm. „Okkur er ekki
annað ætlað en að lifa alla æfina jafn
fátæk og við vorum, þegar við fædd-
umst“.
„En, elskan mín góða, þetta getur allt
breytzt", sagði litla stúlkan með mikl-
um ákafa. „1 bókunum breytast allir
skapaðir hlutir, skal ég segja þér“.
„Já, það getur verið, að það sé svo-
leiðis í bókunum“, svaraði drengurinn
í dapurlegum róm, „en á barnahæKnu
breytist ekkert. Ég vil ekki vera að
draga úr þér kjarkinn, Silky mín, en
ekki vil ég heldur verða til þess, þó að
allar heimsins gersemar væri í boði, að
þú yrðir fyrir vonbrigðum".
Rykugur og ósléttur þjóðvegurinn lá
nú all-langan spöl á tjarnarbökkunum,
í ótal hlykkjum og bugðum eftir lögun
spegilsléttrar mylnutjarnarinnar. Litla
stúlkan sat hljóð og naut þess með undr-
un og lotningu, sem fyrir augun bar.
Skógur var á aðra hönd, meðfram veg-
inum, en þar sem hann var það gisinn,
að hún þóttist sjá betur inn í hið fyrir-
heitna æfintýraland, varð henni á, að
láta hrifningu sína og aðdáun í ljós og
kalla upp ýmist „nei! nei!“ eða „Timm!
Tim»i!“
Þau komu nú að gömlu mylnunni, þar
sem vatnið steyptist fram af stíflugarð-
inum eins og drynjandi foss. Og nú
losnaði aftur um málbeinið á hinni
fróðleiksfúsu smástúlku, þegar hún
heyrði látlausan hvininn í viðarsögun-
um og sá himinháa timburhlaðana á
mylnu-„planinu“.
„Hvað er það, sem veldur því, að
vatnið steypist svona fram af garðin-
um þarna?“ spurði hún frá sér numin
af undrun. „Ýtir það á sjálft sig, — eða
hvað, Timm?“
„Heldurðu, að þú vildir nú ekki reyna
að nota lappirnar ofurlítið, Blesa
gamla“, kallaði drengurinn til trunt-
unnar, eins og til að herða ofurlítið á
henni, og danglaði um leið taumunum
í hrygginn á henni. „Hvað það er, sem
veldur því, að vatnið steypist svona
fram af garðinum þarna, segir þú. Ég
veit það bara ekki, Silky. Manni finnst
nú samt, að það ætti ekki að vera ákaf-
lega erfitt að svara því, — en þó að ég
ætti að detta niður dauður, þá get ég það
bara ekki, Silky. Það er meiningin!
Kötturinn má klóra mig upp á það!“
„Timm!“ sagði litla stúlkan, og nú
var ákaflega mikill ásökunarhreimur í
röddinni og svipurinn á litla andlitinu
ósköp alvarlegur og jafnvel þykkjuleg-
ur. „Er það ekki að tala Ijótt, þegar
maður segir: „Kötturinn má klóra mig
upp á það!“? Hann séra With, sem allt
af prédikar á barnahælinu á sunnudög-
um, segir, að við megum ekki tala ljótt
eða sverja, því að þá lendum við á ljót-
um stað, þar sem allt af er log-bullandi
heitt“.
Timm hló. „Nei, Silky“, sagði hann.
„Ég held ekki, að hægt sé að segja, að
það sé að tala ljótt, — að minnsta kosti
ekki í þeim skilningi, sem séra With
hugsar sér, Það er eiginlega öllu heldur
333