Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 10

LJ6SBERINN
einskonar — ehe — innskotssetning“.
„Timm — Timm! Nei, sjáðu skrítna,
glampandi hlutinn þarna, sem grenjar
svona ógurlega og fer í einu hendings-
kasti alveg í gegnum trédrumbinn!“
„Það er sögin“, svaraði Timm íbygg-
inn. „Þeir eru að saga borðvið, sem svo
er notaður til að byggja úr hús“.
„Heldurðu ekki, að tréð finni ósköp
mikið til, þegar það er sagað svona, —
heldurðu það ekki, Timm? Ég veit, að
ég myndi finna til“.
„Nei, það held ég ekki“, svaraði
Timm. „Að minnsta kosti heyrir mað-
ur ekki, að það kveinki sér“, bætti hann
við brosandi.
Þegar þau voru komin fram hjá
mylnunni, var enn bugða á veginum og
komu þau nú að annari brú. Yfir þeirri
brú var ekkert þak. Hin dásamlega út-
sýn í allar áttir, spegilslétt, glampandi
tjörnin og fossinn, sem steyptist fram
af stíflugarðinum með drunuih og
dynkjum, — allt þetta heillaði svo litlu
stúlkuna, að Timm varð að stöðva
Blesu gömlu á miðri brúnni, svo að
Silky gæti notið þessa nýstárlega um-
hverfis. Þegar komið var yfir brúna,
sveigði vegurinn frá mylnutjörninni, og
nú skrönglaðist vagnskriflið inn í skóg-
arþykknið. Þar var svalt í skugganum
og þar bar að vitum ferðafélaganna dá-
samlega, hressandi angan af greni- og
furutrjánum. — „Hérna er ilmefnagerð
skógarins“, sagði bjarta barnsröddin
með mestu andagt. Og litla stúlkan and-
aði að sér í stórum teigum ilmþrungnu
og hressandi vorloftinu í skóginum. —
„Mikið er þetta inndælt — finnst þér
það ekki, Timm?“
„Það er hverju orði sannara", svar-
aði Timm í hátíðlegum rómi. „Og það
gerir hvorki til né frá, þó að þú kallir
það „ilmefnagerð“ — eða þá eitthvað
334
annað. En ég held nú, að þessi lykt sé
aðallega af furutrjánum, — já, og ef
til vill af grenitrjánum líka. En annars
ættir þú nú að hætta öllu þessu skrafi
og fara að æfa þig á því, sem Maren
Brown uppálagði þér að segja við
frænda þinn og frænku. Það ríður víst
talsvert á því, hvort þú manst ræðuna,
— annars færð þú sennilega ekki að
vera kyrr hjá þeim. En til þess skilst
mér að ferðin sé farin, að þú eignist
þar heimili“.
„Ég á að segja, að þau séu hold af
mínu holdi og blóð af mínu blóði, og að
Lúkretía frænka mín sé skilgetin syst-
ir hennar móður minnar, og að fólki
þyki það ákaflega undarlegt, að ég skuli
vera á barnahælinu í Ashton, úr því að
ég á nákomna ættingja á lífi“.
Þessa lexíu þuldi litla stúlkan með
hárri, hvellri rödd —1 ákaflega hratt, en
með örstuttum þögnum, hingað og þang-
að, til þess að ná andanum.
„Þetta er nú gott og blessað, en þú
átt ekki að þylja þetta eins og þú sért
að fara með litlu margföldunartöfluna,
— eins og þú hefðir lært þetta utan að“,
sagði Timm í hátíðlegum aðfinnsluróm.
„En, elskan mín góða, — nú hefi ég
einmitt lært þetta utan að“, svaraði
litla stúlkan. „Ég hefi orðið að stagast
á þessu upp aftur og aftur, til þess að
vera viss um að gleyma engu, — alveg
eins og löngu kvöldbæninni“.
„Mér er sama, en þetta lætur alveg
eins í eyrum og að þú værir að þylja
margföldunartöfluna“, sagði Timm og
þybbaðist við. „Þú átt að segja þetta
hægt, og — og — í klökkum rómi. —
Reyndu nú aftur, Silky!!“
„Mr. Brown segir, að það sé skömm
að því, að ....“.
„Nei, nei, nei! Þú mátt ekki segja:
„Mr. Brown segir!“ greip Timm fram