Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 12

I. JóSBEHINN
í. ,,Þú mátt alls ekki nefna hann á nafn.
Þetta á allt að líta út eins og þér hefði
sjálfri dottið það í hug“.
„Já, en hann sagði það. Hann og Mar-
en Brown, — þau sögðu þetta bæði. Og
ég læt þig bara vita það, Timm, að ég
vil alls ekki skrökva. Ekki skrökvaði
George Washington, þú ættir að muna
það“.
„Þú þarft heldur ekki að skrökva, ef
þér er illa við það“, svaraði Timm. „Þú
getur bara sagt: Það er sagt, — eða
fólkið segir, — ég veit ekki betur, en að
Maren Brown og Mr. Brown séu fólk
líka“.
„Æ, Timm“, kallaði litla stúlkan upp,
hvellri röddu og með miklum ákafa.
„Timm, Timm — líttu bara á! Sérðu
ekki álfabogann þarna“.
„Hvar?“ spurði Timm, ekki all-lítið
undrandi.
„Þarna, sem lækurinn skoppar fram
af steinhellunni og greinarnar teygja
sig út yfir lækinn, það er álfaboginn,
Timm. Sérðu hann ekki?“
„Ég sé ekki annað en lækjarspræn-
una og fáeinar greinarenglur“, svaraði
Timm önuglega. „Mér finnst, að þú ætt-
ir nú heldur að hugsa um hann frænda
þinn og hana frænku þína, og það, sem
þú ætlar að segja við þau. Þú verður
að segja: Herra og fröken. Og nú verð-
ur þú að hætta þessum sífelldu spurn-
ingum, því að annars lofa þau þér ekki
að vera einn einasta dag. Mér var uppá-
lagt, að láta þig fara úr vagninum, þeg-
ar við kæmum auga á húsið, en ég ætla
að hinkra við og sjá, hvernig þér geng-
ur og hvort þér verður boðið inn. Og
svo er enn eitt, sem ég ætla að segja
þér, Silky. Ég get aldrei gleymt þér. Og
aldrei verður eins að vera á hælinu og
-----á meðan þú varst þar“. Drengur-
inn þagnaði, klökkvinn bar hann ofur-
336
liði og hann fór að einblína inn í skóg-
inn, eins og að hann væri nú líka far-
inn að skyggnast eftir álfaboganum.
Þar sem hugsanirnar beindust nú að
skilnaðarstundinni, setti þau bæði hljóð,
ungu vinina. Þau höfðu jafnan verið
svo góðir vinir, þessi barnah^elisbörn,
— langi, renglulegi, freknótti og rauð-
hærði drengurinn og litla, síkvika, fall-
ega og hugmyndaríka stúlkan. Þegar
hún þurfti ekki alveg bráðnauðsynlega
að hjálpa Maren Brown eitthvað, leggja
á borð, sópa gólf eða búa um rúmin, þá
elti hún Timm, hvert sem hann fór. —
Hinir krakkarnir kölluðu hana í háði
„skuggann hans Timms“. Allt af var
hún síspyrjandi, spaugileg tiltæki henn-
ar voru óþrjótandi og hugmyndaflug
hennar og draumar voru eins og hlýr
og litskrúðugur vordagur. Og var það
þó ekki því að þakka, að litla stúlkan
hefði notið hlýju eða litaskrúðs, það
sem af var æfinni.
Faðir hennar hafði dáið þrem mán-
uðum áður en hún fæddist, og móðir
hennar dó daginn eftir að hún hafði
vafið hana örmum í fyrsta sinn. Næst
hafði það þá staðið Lúkretíu, sem var
systir móðurinnar og nokkru eldri en
hún, að taka að sér munaðarlausa vesal-
inginn íitla. En Lúkretíu, sem líka hafði
unnað föður litlu stúlkunnar hugástum,
fannst sér misboðið, þegar hann gift-
ist systur hennar, og þóttist hefna sín
á þeim með því að úthýsa barni þeirra
og senda það á barnahælið í Ashton.
Nathan, móðurbróðir litlu stúlkunnar,
sem var ljúfmenni, kveinkaði sér að
vísu við þessari ráðstöfun. En hann var
hæggerður og mesti meinleysingi og
varð jafnan að gera sér að góðu að
sitja og standa eins og Lúkretía systir
hans vildi, en hún var vargur. Hann
hafði að vísu reynt að malda í móinn