Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 13

LJÖSBEUINN
eftir beztu getu, en oröaflóS Lúkretíu
skolaði honum á svipstundu til hafs, og
þar varð hann að reyna að bjarga sér
sem bezt hann gat, — sjálf fór hún með
barnið á barnahælið. — •— •—
Timm rauf þögnina. „Ég býst við, að
mér verði æði oft hugsað til þín, Silky“,
sagði hann. „Nei, það verður eins og allt
annar staður, hælið. Ég er viss um, að
ég get varla hirt kálfana og hænsnin,
þegar mig vantar þig“.
Lítil og beinaber hönd læddist inn í
lófa hans. „Þú mátt vera viss um það,
Timm, að ég skal allt af minnast þín í
bænunum mínum“, sagði litla stúlkan.
„Heldur þú ekki, að Drottinn taki eftir
bænunum okkar?“
„Ég er alveg viss um það, að minnsta
kosti tekur hann eftir bænunum þín-
um“.
„Ég veit nú ekki almennilega, hvað
ég á að halda um það, Timm. Ég hefi
beðið hann um ótal — ótal hluti, en ég
hefi aldrei íengið þá. Ég man ekki til
þess, að ég hafi verið bænheyrð í eitt
einasta skifti — nema þegar ég fékk
kettlinginn“.
Þegar Timm heyrði þetta, roðnaði
hann svo afskaplega, að svo mátti heita,
að allt höfuðið á honum yrði einlitt:
kinnarnar, freknurnar á nefinu á hon-
um og rauða hárið. Svo var mál með
vexti, að hún litla vinstúlka hans hafði
trúað honum fyrir því, að á hverju
kvöldi bæði hún Guð almáttugan að
gefa sér kettling. Og einn morguninn
fann hún svo ofurlítinn kettling í korn-
skýlinu. Hann var að vísu í stærra lagi,
af nýfæddum kettlingi að vera, og var
þar að auki grunsamlega líkur kettling-
unum hennar kisu hjá nágrönnunum,
— og um svipað leyti var tekið eftir
því, að einn þeirra var horfinn. •— En
Silky hafði skilið þetta sem bænheyrslu,
og þetta var eina skiftið, sem hún taldi
að Guð hefði áþreifanlega bænheyrt
hana.
„Bara að Drottinn hefði nú talsíma,
Timm, þá gæti ég fengið að vita vissu
mína um þetta“.
„Hver veit nema að hann hafi síma“,
svaraði Timm, „ég á við — einhvers
konar síma“.
Þessu tali var nú skyndilega slitið,
því að í þessum svifum komu þau auga
á stóru, rauðu hlöðuna hans Nathans
frænda. Þau grilltu í hana á milli
trjánna, í nokkurri fjarlægð. „Vindhan-
inn“ á hlöðuburstinni — sem að vísu
var í belju-líki — var logagylltur, og
glampaði á hann í sólskininu.
„Þarna er staðurinn, þar sem þú átt
að vera“, kallaði Timm og benti á hina
dásamlegu belju, sem var svo hágul, að
hún var líkleg til þess að mjólka ein-
tómum, sætum ísrjóma. „Þarna er stað-
urinn!“
„Þú heldur þá, að þau muni vilja
lofa mér að vera. Heldurðu, að þau verði
nú góð við mig, Timm?“ spurði litla
stúlkan.
„Ef að þau vilja ekki vera góð við
þig, þá skaltu bara koma aftur á hæl-
ið, og þá skal ég vera góður við þig alla
mína æfi“, svaraði Timm í innilegum
rómi.
Samkvæmt fyrirmælum Marenar
Brown, var Blesa gamla nú stöðvuð og
bundin við tré skammt frá veginum, og
síðan hjálpaði Timm litlu vinstúlkunni
sinni ofan úr vagnskriflinu. Allur far-
angur hennar var ekki annar en gam-
all hattöskjuræfill, með óhreinum og
stagbættum fatagörmum, — já, og svo
gamla sólhlífin, sem Silky litla var tals-
vert hreykin af, og gerði sér vonir um,
að Lúkretíu frænku myndi þykja tals-
vert til um.
337