Ljósberinn - 15.11.1937, Blaðsíða 6

IJöSBEBINN
Saga olurlítillar kvenhetju eftir Clarence Haivks.
Theodór Arnason íslenzkaði.
I.
Óvelkomin heimsólcn.
Hrörlegum og skröltandi eineykis-
vagni með álíka hrörlegri, skjóttri
truntu fyrir var ekið yfir brúna, sem
lá yfir mylnulækinn hans Sam Perkin-
sons, illhryssingslegan apríldag. — 1
mestu rólegheitum skrönglaðist vagn-
inn yfir brúna og í rólegheitum skröngl-
aðist hann áfram eftir veginum, sem lá
í hlykkjalausum boga meðfram lygnri
tjörninni, sem myndast hafði ofan við
mylnustýfluna, og í rólegheitum snigl-
aðist hann svo áfram eins og leið lá.
í vagninum sátu tveir krakkar. Ann-
að þeirra var langur og renglulegur
sveitadrengur, sem geta mátti sér til,
að vera myndi sextán ára eða svo. Hitt
var kotroskin og fislétt smástúlka, átta
eða níu ára. Ekki var nema einn bekkur
í vagninum og drengurinn sat þar rogg-
inn, — gerði sér far um að vera sem
ökumannslegastur, og spyrnti löngum
bífunum í fótafjölina.
Litla stúlkan hafði gert ítrekaðar til-
raunir til þess að herma þetta eftir
karlmanninum — félaga sínum. En fæt-
urnir reyndust of stuttir, svo að hún
gafst loks upp og varð að gera sér að
góðu, að sitja í notalegri og barnslegri
stellingum.
Hálf önug yfir þessum mistökum, en
þó ákveðin, mjakaði hún sér upp 1 bekk-
inn og sat þar nú flötum beinum. Að
vísu urðu nú sýnilegir, í öllum sínum
ömurleik, skórnir hennar, sem bæði
330
voru óhreinir og götóttir og þar að auki
allt of stórir. En sá var kosturinn við
það að sitja svona, að hún gat vafið
öðrum handleggnum utan um bakbrík-
ina á bekknum og skorðað sig þannig,
að ekki var hætt við að hún rynni fram
af hálli leðursetunni, eða hrykki á nas-
irnar, þegar vagninn var að klöngrast
ofan brekkur, eða lenti í einhverri ófær-
unni á veginum. En þegar svo bar und-
ir, varð hún jafnan að lagfæra á sér
stráhattinn, sem vildi þá mjakast ofan
í augun á henni, vegna þess að teygju-
bandið í honum var allt of slakkt. Hún
varð að gera það með þeirri hendinni,
sem laus var, og átti þó erfitt með það,
því að með henni hélt hún um hand-
fangið á gamalli og slitinni silki-sólhlíf,
sem hún leitaðist við að styðja ákaf-
lega dömulega á vagnpallinn. Allur bún-
ingur litlu stúlkunnar var raunar í full-
komnu samræmi við skóna og hattinn.
Hann var svo ömurlegur og töturlegur,
að maður hefði getað skellihlegið að
honum, ef hann hefði ekki einmitt ver-
ið svo ákaflega hryggilegur og átt svo
fjarskalega illa við fjörlega og fallega
andlitið og hið hressilega látbragð litlu
stúlkunnar.
Hún var svo yndisleg og kotroskin,
að hún hefði átt að vera klædd eins og
ofurlítil kóngsdóttir. Og svo var hún
ekki annað en vesalings föður- og móð-
urlaus smástúlka, sem bar á sér öll ein-
kenni hins vanhirta niðursetnings —
því að hún hafði verið alin upp á barna-
hæli.