Ljósberinn - 06.05.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
10?
»Nei, það skulum við ekki gera,« sagði
drengurinn. Síðan tók hann í hönd
móður sinnar og leiddi hana og mælti
alvörugefinn:
»Við göngum inn — í Jesú nafni
mamma!«
Peim var óhætt, hugði drengurinn,
af því að Jesús var með þeim.
Það ber oft við, að börn verða veik
og að Jesús vill að þau flytji upp til
hans í himininn, en það þykir einatt
erfiður flutningur. En þá segir hann
líka við þau: »Fylgið mér, verið
óhrædd.«
Ég skal segja ykkur frá lítilli stúlku,
sem ég þekti vel fyrir mörgum árum.
Hún hét Borghildur og var á ferming-
araldri. Að réttu lagi átti hún að vera
skrásett til fermingar um vorið; en í
stað þess varð hún veik og lagðist í
í'úmið. Eftir læknisráði var hún send
upp í sveit um sumarið, í von um bata.
En þegar hún kom heim um haustið,
hóstaði hún enn meira en áður og varð
að fara í rúmið aftur. Og svo fór henni
stöðugt hnignandi.
Þunnleit, föl og mögur lá hún þarna
í rúminu sínu. En í hvert sinn sem ég
heimsótti hana, brosti hún til mín, og
þegar ég söng fyrir hana um perluhlið-
ið, þá brosti hún, og þegar ég fór, veif-
aði hún til mín mögru hendinni og
brosti.
Einn morgun, er ég kom, mætti móð-
ir hennar mér í dyrunum og var út-
grátin.
Eg þóttist þegar vita, að Borghildur
væri dáin. Við gengum inn í herberg-
!ð, þar sem rúmið hennar var. Þar lá
bún, skrýdd drifhvítum hjúpi, eins og
lítil brúður, og hjelt á fögrum rósavendi.
En hve undursamlegt: hún brosti enn,
Þarna sem hún lá. Eg hafði orð á þessu
við móður hennar, og svo sagð' hún mér
nánar um hinstu atvikin:
Skömmu áður en hún andaðist, varð
hún furðu róleg, vesalingurinn. Svo bað
hún mig að taka niður myndina, sem
hékk uppi yfir rúminu hennar (það var
stór og fögur mynd af Jesú, þar sem
hann leggur hendina á höfuð lítils
drengs). Þegar ég var búin að því, bað
hún mig að snúa sér þannig í rúminu,
að hún gæti sem bezt séð myndina. Þeg-
ar hún svo lá þannig í rúminu og horfði
á myndina, brosti hún við henni og
sagði:
»Ö, mamma, nú sé eg hana svo vel, —
já, svo vel — svo vel!«
Og á meðan hún lá svona, andaðist
hún.
Og brosið var enn á vörum hennar.
Kæra, litla Borghildur, sem gat dáið
brosandi! En það gat hún, af því að hún
fylgdi Jesú.
Nokkrum dögum seinna var hún jörð-
uð. Vinstúlkur hennar voru eins og
blómsveigur umhverfis gröfina — og
grétu sáran.
Þá sagði eg við þær: »Litlu stúlkur,
við skulum ekki gráta Borghildi, heldur
syngja fyrir hana.«
Og svo byrjaði eg, og þær tóku undir:
Perluliliðid opnar sig.
Jesús segir blítt við mig■:
Sjá, hér er kórónan pín,
Vina mín.
En þá gerðist undarlegur atburður.
Eg veit ekki hvort þið trúið því,en
þarna sem eg stóð og horfði á litlu stúlk-
urnar, sem voru að syngja fagra söng-
inn, með augun fljótandi í tárum, þá
fanst mér sem regnbogi risi frá gröf-
inni upp til himins. Og á geislum hans
fanst mér eg sjá Borghildi og Vininn
hennar ganga og leiðast, hærra og
hærra, alt upp að perluhliðinu, sem
opnaðist og nam þau frá augum mínum.
Nú er Borghildur þar efra. Hún fylgdi
Jesú.
»Fylgið mér,« segir hann við ykkur