Ljósberinn - 06.05.1933, Blaðsíða 11

LJOSBERINN
115
»Hvað vilt þú mér?« spurði hann með
hútursfullu tillitii
»Komdu> Albert, það er hættulegt
fyfir þig að vera að þessu. Heyrirðu
ekki brakið í ísnum?«
»Það er hættulegt fyrir huglausar
bieiðuf, én ég er engin bleiða, skal ég
segja þér,« svaraði hinn fífldjarfi
drengur með hroka. »Geymdu heilræði
þín handa öðrum en mér.«
Edvarð rendi sér frá honum, titrandi
af ótta, en Albert siepti stóipanum og
rendi sér inn á afgirta sVæðið,
Alt í einu heyrðust brestir miklir í
ísnum og busl í vatninu, og hinn ófyrir-
leitni og ógætni drengur sökk á bóla-
kaf niður um vökina. Eftir litla stund
skaut honum þó upp aftur og náði hann
þá taki um ísjaka, sem flaut hjá hon-
um, og þá æpti hann: »Hjálp, hjálp,
ég er að druknak
Félagar hans stóðu sem steini lostn-
ir, og þó þeir hefðu viljað hjálpa hon-
um, þá gátu þeir það ekki, því þeir
voru alveg magnþrota af skelfingu.
»Edvarð! Edvarð!« heyrðu þeir þá að
Albert kallaði. »Edvarð, hjálpaðu mér!«
Og hvað gerði Edvarð? Hann hafði
ekki beðið eftir því, að Albert kallaði
á hjálp, heldur lagt af stað, undir eins
og hann sá, hvað fyrir hafði komið,
skríðandi á maganum að vakar-barmin-
um. Síðan festi hann báða fæturna um
þann girðingarstólpann, sem næstur
var vökinni og Albert, og teygði úr sér
eins og hann gat bezt, til þess að reyna
að bjarga drengnum, sem svo oft hafði
þó sært hann og óvirt. Hann gætti þess
ekkert, að hann skar sig til blóðs á
höndunum á ísskörunum.
Með rösku taki gat hann náð í hend-
ina á óvini sínum og með ógurlegum
erfiðismunum tókst honum að draga
hann til sín upp á skörina. Þetta var
bæði mjög örðugt verk og hættulegt
fyrir Edvarð sjálfan, því að ísskörin
brötnaðí hváð eftir annáð undan líkams-
þunga Alberts.
En loks var þó skörin nógu þykkj til
að geta bofið Albért, svo að Édvarð
gat náð honum til sín. Svo mjökuðu þeir
sér svona endilangir á ísnum afturá-
bak; þorðu þeir ekki annað, því að alt-
af brakaði og brast í ísnum undan
þunga þeirra. Loks komu félagar þeirra
Og óku þéim heim á SÍeðufni
Albert var miklu ver á sig kominhi
eins og gefur áð skiijá. Gegnvoturj eins
og hann var, varð hann að sitja hreyf-
ingarlaus á sleðanum heim til sín. Hann
var með lokuð augun og nærri því með-
vitundarlaus. Þegar hann opnaði aug-
un og kom til sjálfs sín aftur, leitaði
hann eftir björgunarmanni sínum, en
hann var þá farinn.
Hann varð þá gagntekinn af iðrun
og blygðun, þrýsti höndunum að brjóst-
inu, þar sem hjartað barðist ákaft inm
fyrir, og stamaði með grátkæfðum ekka:
»0, hvílíkt einstakt ómenni hefi ég ver-
ið!« —
Stundu síðar voru dyrnar opnaðar
heima hjá Edvarð og faðir Alberts kom
inn.
»Er Edvarð heima?« spurði hann föð-
ur hans er inni var.
»Já, hann er inni hjá henni mömmu
sinni. Hann skar sig svo illa á hönd-
unum á ísnum og mamma hans er að
binda um þær. Átt þú eitthvert erindi
við hann?«
»Já, skyldi ég eiga erindi við hann?
Hefir þessi ágæti drengur ekki sagt ykk-
ur neitt?«
»Nei, hann sagði okkur ekki annað
en að hann hefði skorið sig á ísspöng.
Hvað hefir annars hent hann?«
»Ja, það er nú meira en ég get kom-
ið orðum að í svipinn. Hann hefir nú
fyrst og fi-emst bjargað lífi sonar míns,
og það með því að leggja sitt eigið líf