Ljósberinn - 06.05.1933, Blaðsíða 9

L JOSBERINN
ÍÍS
ur. Andlit hans, einkar frítt og gáfu-
legt, var með slíkum alvörusvip, sem
er óvenjulegur hjá drengjum á hans
reki. Þetta var Edvarð, drengurinn,
sem þeir Albert og Hinrik, skólabræð-
ur hans, voru að þrátta um af slíkum
ákafa.
Þegar hann heyrði Albert kalla sig
»betlikind«, þá hrökk hann við, eins og
hann væri bitinn af nöðru, og hann
krepti ósjálfrátt hnefana. Þó varaði
reiðin ekki nema andartak, en hann
herti förina, svo hann náði hinum
drengjunum og staðnæmdist við hlið-
ina á Hinrik.
»Hinrik, viltu segja Albert, að það
séu ósannindi, sem hann bar á mig áð-
an,« sagði hann og mátti heyra á titr-
ingnum íi rödd hans, að hann varð að
taka á öllu sínu viljaþreki, til þess að
geta talað rólega.
Hini’ik sneri sér snögt við, er hann
heyrði rödd Edvarðs við hliðina á sér
svona alt í einu. »Já, -—- það var ákaf-
lega óréttlátt af Albert, að detta annað
eins í hug um þig,« sagði hann. »Aldrei
hefir þú gefið hina minstu ástæðu til
slíks, með framkomu þinni við mig.«
En Albert, sem ekki var sem ánægð-
astur yfir hinni skyndilegu komu Ed-
varðs til þeirra, rak upp skellihlátui-
og sagði: »Þeim, sem standa á hleri,
hæfir vel að hlusta á sína eigin smán,
segir máltækið; verði þér að góðu, skálk-
urinn Edvarð!«
Edvarð lét sem hann heyrði ekki við-
urnefnið, sem Albert gaf honum, en
svaraði rólega: »Þetta máltæki á ekki
við í þessu sambandi. Þú talaðir svo
hátt hér á víðum veginum, að þú verð-
ur að sætta þig við, þó fleiri heyrðu ill-
mæli þín en :sá, sem með þér var. Þú
kallaðir mig betlikind. Faðir minn er
að vísu fátækur og verður að leggja
mikið á sig, til að geta séð fyrir okkur
öllum, en þó hefir honum tekist það
svo, að ekkert okkar hefir enn þurft að
fara á vergang. Og þó fátæklingurinn
verði að berjast áfram með hnúum og'
hnefum gegn neyðinni, þá er það eng-
in smán fyrir hánii. Skilurðu það?«
»Þetta var nu meiri ræðan,« svaraðí
Albert háðslega. »Þér tekst, ef til vill,
að sannfæra sjálfan þig um, að lóslitni
frakkagarmurinn þinn sé þér líka til
sæmdar?«
»Svei, Albert, þú ættir að skammast
þín!« sagði Hinrik þá æfur.
»Láttu hann segja það,. sem honum
sýnist, Hinrik,« sagðí Edvarð, með tár-
in í augunum. »Hann eltír mig á rönd-
um með óvild sinní, og veít ég þó ekki
né skil, hvað ilt ég hefi gert honum,
Ég skyldi heldur ekki nú hafa svarað
smánar-orðum hans, ef mér hefði ekki
fundist orðið »betlikind« skerða heiður
föður míns, því ef ég ætti það nafn með
réttu, þá væri það hans sök.«
Albert svaraði þessu engu, en rak upp
ógeðslegan hlátur. Hann var hinn
ánægðasti yfir því, að hafa getað sært
skólabróður sinn, er honum var svo
meinilla við.
Edvarð horfði á hann lengi með sorg-
bitnu augnaráði. Því næst hraðaði hann
hryggur för sinni heim í fátæklega
heimilið sitt. ,En Hinrik sneri af veg-
inum, inn á hliðargötu, því framkoma
Alberts hafði vakið fullkomna fyrirlitn-
ingu á honum og hann einsetti sér, að
sneiða hjá félagsskap hins illa innrætta
drengs framvegis.
Einn daginn höfðu eldri skóladreng-
irnir ákveðið og undirbúið kapphlaup
í skólagarðinum. I síðustu kenslustund-
inni, áður en þetta átti að fara fram,
hafði Edvarð hlotið sérstök lofsyrði
kennara síns fyrir það, hve vel hann
kynni námsgreinarnar sínar, en slík
lofsyrði frá kennara voru mjög fágæt,
og þótti drengjunum því mikils um
vert, er einhver hlaut þau.