Ljósberinn - 06.05.1933, Síða 6

110
LJÖSBERINN
&
m
Satja eftir
GuÖi:unu Cáiíusdoiiur,
vi4uí> fyrlr ---^
LÍQsbei
„líjOSUcraím'
»Jæja, Rúna mín!« sagði Soffía, þeg-
skrifstofuhurðin hafði lokast á eftir
frúnni. »Pá skulum við nú taka til
starfa.«
»M'ig langar ekkert til að hátta strax,«
svaraði Rúna raunamædd. »Veðrið er
svo gott og allir krakkar eru úti að
leika sér.«
»Það stendur nú á sama,« svaraði
Soffía. »Úr því hún frænka þín hefir
sagt það, þá verður það svo að vera,
hvernig sem okkur lí'kar það.«
Soffía klappaði á kinnina á Rúnu
litlu. »Eg segi þér kanske sögur eða gef
þér á skipi, stundum þykir þér það nú
gaman, — líka getum við sett í horn,
getið gátur og kveðist á. — Við þurf-
um ekki að láta okkur leiðast, Rúna
mín. Það er hægt að gera sér margt
til gamans, annað en að ólmast úti.«
En raunablærinn á andliti Rúnu litlu
hvarf ekki, hvernig sem Soffía reyndi
til að tala um fyrir henni.
Rúna litla var háttuð í hvíta rúmið
sitt fallega; það var búið svo mjúkum
og fögrum koddum og dýnum, að vel
hefði verið kóngsbarni sæmandi, og þeg-
ar Rúna litla var komin í skósíðan hvít-
an silkináttkjól, var hún alveg eins og
prinsessa í æfintýri.
En þegar blessuð kvöldsólin sendi
nokkra sumargeisla inn til hennar,
til þess að leita að bláu augunum
hennar og hýra brosinu, þá fundu
kvöldsólin sendi nokkra sumargeisla inn
til hennar, til þess að leita að bláu aug-
unum hennar og hýra brosinu, þá fundu
þeir ekki brosið og bláu augun voru
full af tárum! Og geislarnir vildu fyr-
ir hvern mun þerra tárin og vekja bros-
ið að nýju. Þeir vöfðu að sér hvíta
rúmið fallega, þeir kystu gyltu lokkana
á dúnsvæflinum, þeir vermdu tárvotu
brárnar. Þeir vörpuðu vorbirtu og vor-
yl inn í snotra herbergið og vöfðu um
það bjarma kvöldroðans, svo það varð
eins og ofurlítil gullborg.
En Rúna litla kom ekki auga á geisla-
hjúpinn, sem kvöldsólin klæddi herbergiö
hennar í. Hún grúfði tárvott andlitið of-
an í svæfilinn, þegar Soffía kom mn meö
kvöldverðinn hennar, snyrtilega fram-
reiddan á dúkuðum skutli.
»Jæja, góða mín,« sagði Soffía glað-
lega. »Hér kemur nú maturinn. Gerðu
svo vel! ®g steikti eggið þitt núna, og
smurði góða kexið með glænýju smjöri,
sem við vorum að fá úr sveitinni. Seztu
nú upp, elskan, og farðu að borða. Ég
sleppi þér við hafragrautinn í kvöld.
en hérna er nóg nýmjólk handa þér
með matnum, og svo færðu stóra app-
elsínu á eftir matnum. Heldurðu að það
sé notandi, Rúna mín?«
En Rúna svaraði fáu til. Þegar hug-
urinn er þungur, verður tungan þögul.
Hún settist að vísu upp og tók við
matnuin, en matarlystin virtist vera
óvenjulega lítil.